เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 253

“ไปกับย่า หลังจากนี้พวกหลานจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”คะนึงนิตย์กล่าว“เขาจำพวกหลานไม่ได้ ไม่สามารถดูแลให้ดีได้ หากเขาเกิดเอาความเกลียดชังนภาลัยมาลงที่หลาน ก็จะไม่มีใครสามารถปกป้องหลานได้อีก”

“……”เด็กๆ ถูกเธอทำให้ตกใจกลัว

แชมป์รวบดึงมือของขวัญข้าวเอาไว้แน่น และมือเล็กๆ นั้นก็โอบรอบไหล่ของน้องสาวเอาไว้

“พี่ชาย……”

“ไม่ต้องกลัว พี่ชายอยู่นี่”

ในเวลานั้นเองรถแลมบูกินีแบบสั่งทำก็มาจอดอยู่ตรงสวนในความมืด ร่มสีดำขนาดใหญ่กางออกและภีมพลก็ลงมาจากรถ

“คุณภีม คุณนายกลับมาแล้วครับ”คนขับกล่าวย้ำเสียงเบา

ภีมพลเองก็มองเห็นเบื้องหน้ามีรถจอดอยู่

สำหรับแม่คนนี้ เขารู้สึกถึงความแปลกหน้าอย่างมากและจำอะไรเกี่ยวกับเธอไม่ได้เลย

แต่เขาเชื่อคำพูดของกรินทร์ และเป็นไปไม่ได้ที่ใครจะแสร้งทำเป็นแม่ของเขา

ที่ชั้นบน เด็กๆ ยังคงไม่เข้าใจกับการตัดสินใจของคุณย่าที่จะพาพวกเขาไป

“พวกเราจะไปที่ไหน？ไปอยู่ที่รีพัลส์เบย์หรอ？”

“หรือจะส่งพวกเราไปอยู่ที่หมู่บ้านซันไลต์？”

พวกเขาถามพลางสวมรองเท้า แล้วหลังจากนั้นก็รีบออกจากห้องเด็กทันที！

ใช้โอกาสตอนที่คะนึงนิตย์ไม่รู้ตัววิ่งลงไปข้างล่าง！

“แชมป์！”

คะนึงนิตย์หันหลังกลับและวิ่งตามไป หลังจากไล่ไปตามมุมบันได สายตาก็เห็นชายคนหนุ่มเดินเข้ามาในห้องรับแขก

สายตาของแม่และลูกชายประสานกัน คะนึงนิตย์ก็หยุดชะงักด้วยความตกใจ

“ป๊าปี๊！”

เด็กๆ วิ่งลงไปข้างล่างแล้วรีบวิ่งกระโจนไปหาภีมพล กอดต้นขาของเขาราวกับว่าพบเจอผู้ช่วยชีวิต

ภีมพลจับไหล่เด็กน้อยเอาไว้ พลางมองดูแม่ก้าวฝีเท้าออกมาอีกครั้ง

คุณแม่อยู่ที่นี่ ภีมพลรู้สึกประหลาดใจ

คะนึงนิตย์ก็ประหลาดใจเช่นกัน เมื่อลูกชายกลับมาถึงบ้านในเวลานี้

“ป๊าปี๊ พวกเราไม่อยากจากป๊าปี๊！”แชมป์เงยหน้ามอง “พวกเราชินกับการอยู่ที่เอเมอรัลด์เบย์แล้ว！เราไม่อยากไปรีพัลส์เบย์！เราก็ไม่อยากไปที่หมู่บ้านซันไลต์ด้วย！”

“ป๊าปี๊……”ขวัญข้าวรู้สึกไม่ปลอดภัยและกอดเขาเอาไว้แน่น “หม่ามี้ไม่ต้องการ แม้แต่ป๊าปี๊เองก็ไม่ต้องการเราแล้วใช่มั้ย？”

ดังนั้นคือคุณแม่จะมารับเด็กๆ ไป？

เขาส่ายหน้า “เปล่าครับ มีเวลาว่างผมจะคุยกับเธอพรุ่งนี้”

“ดีจังเลย”คะนึงนิตย์ยิ้ม เธอมีความสุขจริงๆ

ลูกชายของเธอสามารถเข้าหาญาณีเพื่อพูดคุยได้แล้ว นี่เป็นจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่จริงๆ！

ตั้งตารอความคืบหน้าในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ และยังรองานแต่งงานที่จะจัดตามกำหนดด้วย

คะนึงนิตย์ไม่ได้อยู่นานนัก “ถ้าอย่างนั้นลูกก็พักผ่อนก่อนเถอะ แม่ขอตัวกลับก่อน”ลูกชายรู้สึกไม่คุ้นเคยกับเธอ เธอไม่ควรบังคับยัดเยียดคำว่าแม่ให้เขา เธอต้องค่อยเป็นค่อยไป

“ครับ ขับรถระวังด้วย”

ภีมพลหยิบร่มขึ้นมาด้วยตนเองแล้วพาแม่ของเขาไปส่งที่รถ และมองดูรถขับไกลออกไป

ในดวงตาลึกของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก คนรอบข้างต่างก็ไม่คุ้นเคย

ทุกๆช่วงเวลาเมื่อใดก็ตามที่มีเพียงความเงียบ เขาก็รู้สึกว่างเปล่าภายในหัวใจ

เมื่อภีมพลเดินเข้าไปในห้องรับแขก เด็กทั้งสองคนก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาเขาอีกครั้ง พวกเขากำลังยืนอยู่ข้างบันไดและจ้องมองเขาครู่หนึ่ง

หลังจากผ่านไป 2 นาที ในห้องนั่งเล่นบนชั้นสอง

“คุณแม่ของพวกลูกคือใคร？”ภีมพลยื่นส้มครึ่งหนึ่งที่ปอกเปลือกไว้แล้วไปให้