เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 289

สายตาของภีมพลเผยให้เห็นความเย็นชาที่นิ่งเรียบ เขาสั่ง “ส่งคุณญาณีไปโรงพยาบาล”

“ครับ” บอดี้การ์ดสองคนประคองญาณีไป พาเธอขึ้นรถ

ภีมพลมองเย็นชารอบหนึ่ง พนักงานที่มองดูอยู่ต่างรีบแยกย้ายกันไป

เบญญาพูดกับลูกน้องอย่างอารมณ์ดี “วันนี้ลำบากแล้ว พวกนายกลับไปก่อนเถอะ!”

“ได้ครับ คุณหนู” ทุกคนทำความเคารพเธอพร้อมกัน

เหล่าลูกน้องต่างแยกย้าย

เบญญาก็หันกลับมา เธอเดินไปทางร้านกาแฟชั้นล่างของทีเอ็ม กรุ๊ป

ภีมพลมองไปที่แผ่นหลังนั้น และเดินตามไป

สองนาทีต่อมา

ภายในร้านกาแฟที่บรรยากาศปลอดโปร่ง การจัดร้านแบบชนบทพร้อมด้วยดนตรีช่างยอดเยี่ยม ภีมพลและเบญญานั่งตรงหน้าต่าง

ในความเป็นจริง มีภีมพลอยู่ เวลาทำงานเช่นนี้ใครจะกล้ามา?

“วันนี้เธอทำเกินไป” ภีมพลพิงพนักพิง มองเธออย่างไม่พอใจ “พูดยังไงหล่อนก็เป็นถึงรองประธาน เธอมามีเรื่องกันที่หน้าบริษัท ไม่ไว้หน้ากันหรือไง?”

“ไม่ไว้หน้าใคร? คำพูดนี่ของนายไม่มีหัวเรื่องนะ” เบญญาจิบกาแฟ หัวเราะเสียงเบา “นายกำลังห่วงหน้าบริษัท หรือหน้าของเธอ?”

ภีมพลมองไปที่เธอ ดวงตาแสดงออกถึงความนิ่งลึกและเยือกเย็น

เธอจิบกาแฟอีกครั้ง “นายกำลังจะบอกว่าสถานที่ไม่ถูก? อย่างนั้นครั้งหน้าฉันเปลี่ยนที่”

เบญญาเงยหน้ามอง พบว่าดวงตาดำของเขายิ่งนานยิ่งดิ่งลึกลง เดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาดูเหมือนไม่ได้โกรธแบบนั้น

“ที่จริงนายไม่รู้ เป็นหล่อนลงมือก่อน” เบญญาพูดระบายจบ เธอก็อธิบายอย่างตั้งใจ “เมื่อวานหล่อนเอาคนมาทำร้ายฉัน หากไม่ใช่เพราะพวกนั้นมันอ่อนหัด ฉันกับนภาคงพบหายนะแล้ว!”

พูดถึงนภา ใจของภีมพลก็เหมือนถูกดึงออกช้าๆ

เหตุการณ์เมื่อวานเป็นไง เขาก็รู้อยู่

ดังนั้นวันนี้เขาถึงไม่ได้โกรธมาก ปล่อยให้เธอทำเรื่องวุ่นวายหน้าบริษัทตามต้องการ

แต่ละแผนกในบริษัท เกิดการแพร่ข่าวเรื่องเกี่ยวกับคุณญาณีโดนตบเรียบร้อยที่จริงมีคนมากมายที่เห็นกลับตา

“อย่างน้อยก็โดนตบร้อยกว่าทีได้ไหม?”

“ตบจนหน้าบวมแล้ว มุมปากยังมีเลือดสด จะเจ็บขนาดไหนนะ?”

“เจ็บมันเป็นอีกเรื่อง แต่ขายหน้าเป็นเรื่องใหญ่ คุณญาณีคงไม่มีหน้ามาเจอพวกเราแล้ว ต่อไปอยู่ที่บริษัทก็คงไม่เดินไปมาอย่างมั่นใจแล้ว”

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน? ใจกล้าขนาดนั้น? อวดดีมาก!”

“ว่ากันว่าเป็นลูกสาวนายกเทศมนตรี”

“อ๋อ ถึงว่ามิน่าล่ะ………”

“ฉันดูภีมพลก็ว่าแปลกมาก คนถึงขนาดมารังแกถึงหน้าบ้าน พูดตามหลักการแล้วคู่หมั้นของตัวเองก็ต้องดูแลไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงดูเหมือนคนที่มองไม่ได้สนใจอะไรแบบนั้น?”

วริศหยุดเดิน เอาคำพูดเหล่านั้นมาฟัง