เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 303

ในอาคารสตูดิโอถ่ายภาพชั้นบนมีพื้นที่หลายร้อยตารางเมตรและมีฉากต่างๆตั้งอยู่

เป็นแนวยาวแบบเคลื่อนที่วางชิดกับผนัง

ทั้งช่างแต่งหน้า ช่างภาพ สไตลิสต์ คนดูแลแสง และครูสอนโพสต์ท่าได้รออยู่ที่นั่นแล้ว

“คุณนายกงพลี เลือกเสื้อผ้าเลยไหมคะ?”

เสียงนั้นทำให้นภาลัยรู้สึกอึดอัดใจมาก แต่กลับไม่รู้ว่าจะตอบกลับยังไง

แต่ภีมพลแสดงออกอย่างนิ่งเฉยราวกับไม่ได้เสียงอะไร

“แม่ครับ ไปเลือกกัน ไปเลือกกันเถอะครับ”

เด็กๆ ดึงแขนพ่อกับแม่ไปยังราวแขวนอย่างตื่นเต้น และภีมพลเองก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

นภาลัยและขวัญข้าว เปลี่ยนเป็นกระโปรงยีนสีขาวพิมพ์ลาย และเสื้อยืดสีเขียวเข้มพร้อมกับแว่นกันแดดอย่างรวดเร็ว

ส่วนแชมป์กับภีมพลสวมเสื้อยืดสีเขียวเข้มและกางเกงขาสั้นผ้ายีนสีขาว สวมแว่นกันแดดเท่ๆ อีกรุ่นหนึ่ง

ครอบครัวสี่พ่อแม่ลูกสมัยใหม่ ถึงแม้ไม่ค่อยพูดคุยสื่อสารกันมากนัก แต่ก็ดูอบอุ่นและน่ารัก

ทุกคนยังมีข้อสงสัยว่าภีมพลรักใครกันแน่? งานแต่งงานในเดือนหน้าสามารถจัดขึ้นตามกำหนดได้หรือไม่?

ช่างภาพในสตูดิโอแห่งนั้นเป็นช่างภาพมืออาชีพมาก เขาร้องเพลงภาษาอังกฤษฟังด้วยจังหวะที่ร่าเริงซึ่งกระตุ้นอารมณ์ของเด็กๆ ได้ดี

ทันทีที่เปิดเครื่องทำฟองสบู่ ฟองอากาศหลากสีนับไม่ถ้วนก็ลอยวนไปมาในอากาศ เด็กๆไล่เป่ามันอย่างมีความสุข

สายตาของภีมพลจับจ้องไปที่นภาลัย ทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อย

เธอสวยและสง่างามราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ แต่กลับรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ช่างภาพถ่ายภาพความอบอุ่นและมีความสุขนั้น เมื่อคนที่ดูดีถ่ายภาพ การรีทัชก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป

“แม่ครับ ยืนตรงนี้สิ”

“แม่คะ ขยับเข้ามาใกล้พ่ออีกหน่อย”

นภาลัยที่ค่อนข้างระมัดระวังตัวและไม่กล้าสบตาภีมพลในตอนแรก

แต่ด้วยความพยายามของเด็กๆ ครอบครัวทั้งสี่ก็ค่อยๆ ใกล้ชิดกันมากขึ้น ปฏิสัมพันธ์ระหว่างภีมพลและนภาลัยก็เพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน

บางครั้งเขาจะช่วยเธอจัดผมยุ่งๆ หรือเอามือโอบไหล่เธอ...

“รีบไปเปลี่ยนสิครับ เร็วเข้า!” แชมป์ผลักนภาลัยออกไป “มัวชักช้าอยู่ทำไมล่ะครับ?”

ขวัญข้าวจับมือแม่และเดินไปที่ห้องแต่งตัวด้วยกัน พนักงานถอดชุดแต่งงาน 2 ชุดแล้วส่งตามเข้าไป

นภาลัยหยุดอยู่หน้าประตูและหันไปมองภีมพลอีกครั้ง เธอรู้สถานะของตัวเองเป็นอย่างดีและไม่ต้องการทำเรื่องที่น่าอึดอัดใจ

“เปลี่ยนเถอะ” เสียงของภีมพลดังขึ้นอย่างอ่อนโยน

เธอเม้มริมฝีปากพลางเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดด้วยความมั่นใจ

นภาลัยจับมือขวัญข้าวเดินออกมาอีกครั้งในชุดแต่งงาน พวกเขาทำให้ทุกคนประหลาดใจ

ผิวของเธอขาวเนียนยิ่งกว่าหิมะ ดวงตาอันเปล่งประกายราวกับดวงดาว ใบหน้าเล็กๆ นั่นดูเหมือนใบหน้าคลุมเครือในความทรงจำของเขาไม่มีผิดเพี้ยน

นี่คือความรู้สึกที่ภีมพลไล่ตามมาตลอด แม้ว่าความทรงจำกับคนคนนี้จะไม่มีเหลือแล้วก็ตาม

เขาลองนึกย้อนกลับไป...

แต่จู่ๆ เขากลับรู้สึกปวดหัวราวกับโดนเข็มเป็นพันๆ เล่มทิ่มแทง ในที่สุดภีมพลก็ขมวดคิ้วและหลับตาลง

นภาลัยตกใจมาก เธอยกกระโปรงที่ซับซ้อนของเธอขึ้นแล้ววิ่งไปหาเขา “คุณเป็นอะไรน่ะ?”