เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 318

“ยังไม่ได้โทรเลยครับ” แชมป์ตอบอย่างซื่อสัตย์ “ผมโทรหาพ่อก่อน ตกลงพ่อจะมาไหมครับ?”

ภีมพลได้สติกลับมาจึงตอบไปว่า “ถ้าแม่ไป พ่อก็จะไป”

“โอเคครับ” แชมป์ตอบอย่างความสุขมาก เขาพูดด้วยความมั่นใจ “งั้นพ่อรอฟังข่าวดีจากผมได้เลยครับ ผมจะโทรไปหาใหม่นะ” หลังจากนั้น เขาก็วางสายไป

ภีมพลนั่งบนโซฟาพลางถือโทรศัพท์ด้วยความงุนงง

ขณะนั้นมีคนเดินเข้ามา “อรุณสวัสดิ์ครับ คุณภีม เครื่องบินพร้อมแล้ว เราไปกันเลยไหมครับ?”

เขาเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าปกติ “เดี๋ยวก่อน”

ลูกน้องไม่เข้าใจว่าเขากำลังรออะไรอยู่ แต่พวกเขาไม่ได้เร่งเร้าเขาและยืนรอด้วยกัน

วิลล่าซีเฮฟเว่น

นภาลัยนั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่ บนโต๊ะเต็มไปด้วยไข่ นมและโจ๊กใส่เครื่อง

ด้านหลังขวดมีดอกลิลลี่สดใหม่ กลิ่นหอมแทรกซึมอยู่ในอากาศโดยรอบ

เมื่อเสียงเรียกเข้าดังขึ้น เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากโต๊ะ

หลังจากมองหน้าจอ เธอก็กดรับสายทันที “แชมป์เหรอลูก?”

เมื่อวานลูกชายเป็นคนขอเบอร์จากเธอ ไม่งั้นคงติดต่อเธอไม่ได้

“แม่ครับ ผมมีข่าวดีจะบอก” เสียงที่คุ้นเคยของลูกชายดังขึ้น

“ข่าวดีอะไร?” เธอถามอย่างใจเย็น ลูกชายของเธอมักจะทำตัวแปลกประหลาดอยู่ตลอด ตอนนี้เขาอาจมีความคิดแผลงๆ อีกก็ได้

“ผมส่งรูปถ่ายครอบครัวไปแล้ววันนี้ พวกเราได้รับรางวัลครอบครัวที่มีความสุขที่สุดในโรงเรียน เราได้รางวัลที่หนึ่งครับ”

“ลูกมาถึงโรงเรียนแล้วเหรอ?” นภาลัยมองดูเวลาบนกำแพง “เพิ่งจะแปดโมงเอง”

“มาแล้วครับ!” แชมป์กังวล “แม่อยากวิดีโอคอลไหมครับ?”

“…” เธอกังวลว่าภีมพลจะปฏิเสธ

ขณะที่นภาลัยเงียบ แชมป์ก็พูดขึ้นว่า “แค่นี้ก่อนนะครับ ผมจะโทรบอกพ่อว่าให้ไปรับแม่ตอนบ่าย”

หลังจากพูดจบ ลูกชายก็วางสายไป

หัวใจของนภาลัยสั่นไหวอยู่ครู่หนึ่ง เธอเป็นแม่ที่ดีมาตลอด เธอพลาดทุกช่วงเวลาการเติบโตของลูกๆ เธอพยายามให้ความร่วมมือกับการบ้านที่ได้รับมอบหมายจากโรงเรียนของลูกเสมอ

แต่คราวนี้เธอควรทำยังไงดี?

นภาลัยไม่ได้โทรถามแชมป์ว่าภีมพลรับปากหรือไม่ และภีมพลเองก็ไม่ได้โทรมา เธอทำได้เพียงเก็บโทรศัพท์ไว้ข้างกายตลอด

เวลาบ่ายหนึ่ง...

นภาลัยเพิ่งทานอาหารกลางวันเสร็จ รถลัมโบร์กินีก็มาจอดอยู่หน้าวิลล่าแล้ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง มีคนเข้ามาที่ประตูและรายงานว่า “คุณนภาคะ คุณภีมมาค่ะ เขากำลังจอดรถอยู่ที่หน้าประตู”