เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 321

สนามเด็กเล่นในโรงเรียนอนุบาลใหญ่มาก มีพื้นที่หลายพันตารางเมตร วันนี้ถูกตกแต่งได้อย่างสวยงามเป็นพิเศษ

ประดับประดาด้วยผ้าและโคมไฟสวยงาม กังหันลมนับไม่ถ้วนหมุนไปตามลม และฟองอากาศหลากสีที่ลอยอย่างอิสระในอากาศ ใสราวกับคริสทัล

วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสมาก ก้อนเมฆสีขาวราวกับปุยนุ่น

“คุณพ่อ! คุณแม่!”

เด็กๆได้วิ่งมาทางพวกเขา ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข!

แชมป์ที่ฉลาดหลักแหลมจับมืออีกข้างหนึ่งของคุณพ่อ ขวัญข้าวก็จับมืออีกข้างหนึ่งของคุณแม่ เพื่อให้คุณพ่อยังคงกอดคุณแม่เอาไว้

มีประตูโค้งสีแดงหลายบานในสนามเด็กเล่น ประตูแห่งปัญญา ประตูแห่งความฉลาด ประตูแห่งความสุข...

ทางเดินที่กว้างขวางทั้งสองฝั่งนั่งเต็มไปด้วยนักเรียนและผู้ปกครอง และทุกคนก็เข้ามาฟังเคล็ดลับแห่งความสุข

แท้จริงแล้วทุกคนล้วนมีความสงสัยอยู่ในใจ

“คุณภีมกำลังจะแต่งงานกับคุณญาณีแล้วไม่ใช่เหรอ?” เป็นเพราะลูกๆถึงจะมาอยู่ด้วยกันหรือเปล่า? วันนี้มันคือการแสดงมั้ง?“ถ้าหากมันคือการแสดง สองคนนี้แสดงได้ไม่เลวเลย กอดกันยังไม่รู้สึกแปลกๆ ทั้งๆที่ได้แยกกันไปคนละทิศคนละทางกันแล้ว”“อย่างไรก็ตามพวกเขาดูเหมาะสมกันมากนะ”

“ลูกก็โตขนาดนี้แล้ว ทำไมต้องเลิกกัน？”

“คุณภีมหล่อมาก พวกคุณสังเกตเห็นมั้ย? หล่อกว่าในทีวีมาก”

“ฉันก็รู้สึกว่าหล่อมาก”

ภายใต้สายตาที่อิจฉาของทุกคน ภีมพลและนภาลัยได้พาลูกๆของพวกเขา ผ่านบานประตูแต่ละบานซึ่งทางโรงเรียนได้จัดเตรียมไว้อย่างตั้งใจ และในที่ก็ได้สุดก็ขึ้นไปเวทีใหญ่ที่เต็มไปด้วยดอกไม้

แล้วก็ดังขึ้นด้วยเสียงปรบมือของความยินดี!

ตามมาด้วยการกล่าวเปิดงานของผู้อำนวยการโรงเรียน ในงานก็เงียบไปในทันที

เขาไม่ได้พูดภาษาทางการมากนัก กล่าวเปิดงานอย่างเรียบง่าย แล้วมองไปทั้งสี่คนที่อยู่ด้านข้างด้วยความปลื้มปีติ “รูปภาพครอบครัวของแชมป์กับขวัญข้าวถูกเลือกมาจากรูปภาพจำนวนหลายร้อยใบ ดวงตาของเด็กๆนั้นบริสุทธิ์ ได้คะแนนสูงถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์!ขอให้ทุกคนยินดีกับครอบครัวของพวกเขาอีกครั้ง!

เสียงตบมือก็ดังสนั่นในงาน นภาลัยรู้สึกว่าสายตาทั้งหมดต่างจ้องมองมาที่ตัวเธอ

เหล่าผู้หญิงแต่ละคนต่างก็หน้าแดง แต่ก็มีความสุขในใจ

นภาลัยมองเขาอย่างเรียบเฉย รู้สึกว่าเขาเหมือนถูกปีศาจสิงร่าง ไม่คิดถึงผลที่จะตามมาเลย

เขาอยากจะลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่ง หรือว่าอยากจะดึงเธอล่มจมไปด้วย

เวลานี้ ไวศิษฎ์และญาณีก็ได้มาถึงด้านท้ายของผู้ปกครองในงานแล้ว เขาทั้งสองต่างหายใจเหนื่อยหอบ หน้าผากยังมีเม็ดเหงื่อ แวบแรกก็เห็นทั้งสี่คนยืนอยู่บนเวที

เห็นภีมพลที่กอดไหล่ของนภาลัยเอาไว้ เห็นเขาที่ถือไมค์ สายตาที่หันไปมองเธอนั้น แววตาเต็มไปด้วยความเสน่หา

จากนั้น ภีมพลก็คุกเข่าด้วยขาข้างเดียว

ผู้คนตกตะลึงไปทั้งงาน!

“นภา วันนี้เป็นครั้งที่สองที่ผมขอคุณแต่งงาน!” ภีมพลพูด ผมไม่ได้เตรียมการให้พร้อมพอ และก็ไม่มีแหวน แต่ผมมีใจที่อยากจะขอคุณแต่งงาน”