เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 324

ผ้าไหมแทบไม่กล้าเชื่อภาพที่เห็น!เธอเบิกตากว้าง ที่คุณภีมไม่รับสายเลย ที่แท้ก็อยู่กับคุณนภาเหรอ?

“ทำไมอยู่ดีๆถึงเป็นแบบนี้? ” ภีมพลหยุดฝีเท้าลง ขยับริมฝีปากบางของเขา สายตาได้ไปหยุดอยู่บนตัวของผ้าไหม “คุณแม่ผมไม่สบายตรงไหน ทำไมต้องเข้าห้องฉุกเฉิน?”

เขาไม่ได้วิตกกังวลมากนัก นิ่งจนรู้สึกเหมือนกำลังเจรจาธุรกิจ

นภาลัยหันไปมองเขา ก็เดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

แต่เขายังคงจับมือเธอแน่น มันคือพลังแห่งความแน่วแน่

ผ้าไหมที่รู้สึกตัว ก็ทำความเคารพเขาอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะคุณภีม คุณนภา……..คุณนายนิตย์เธอเห็นไลฟ์ของคุณในโรงเรียนอนุบาล จากนั้นก็แน่นหน้าอกจนล้มลงไปบนโซฟา…….”

ดังนั้น อาการของเธอเกิดจากความโกรธ?

มันทำให้นภาลัยกระอักกระอ่วนในทันที สีหน้าก็ไม่ธรรมชาติ และรู้สึกผิด

สายตาที่ลุ่มลึกของภีมพล กำลังวิเคราะห์อย่างใจเย็น

“คุณนภา คุณเป็นหมอ คุณจะเข้าไปดูหน่อยมั้ย?” ผ้าไหมที่ร้อนใจ จนอกสั่นขวัญหายไปหมด

เวลานี้ ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกมาพอดี ก็เห็นคุณหมอเดินออกมา

ภีมพลจุงมือนภาลัยเดินไปตรงหน้าของคุณหมอ ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปากพูด “คุณหมอก็เคารพอย่างสุภาพ สวัสดีครับ คุณภีม ตอนนี้สถานการณ์ของคุณนายนิตย์ยังวิกฤตอยู่ พวกเราทำได้เพียงทำให้ดีที่สุด ไม่กล้ารับประกันอะไรทั้งสิ้น”

ภีมพลมองตามหลังของเธอ แววตาเหมือนคิดอะไรอยู่

เดิมคุณหมอคิดจะขวาง แต่ถูกผ้าไหมดึงตัวเอาไว้ “ให้เธอเข้าไปเถอะ บางทีเธออาจจะช่วยได้ เธอเป็นหมอ ขอให้เชื่อใจเธอ!”

คุณหมอเอามือของผ้าไหมออกอย่างรีบร้อน หันหลังตามเข้าไปข้างใน!

ภีมพลมองเห็นทุกอย่าง เขาที่สองมือล้วงกระเป๋า ให้ความรู้สึกเหมือนเฉยเมยมาก

นภาลัยเข้าไปข้างในด้วยความเป็นหวังดี! หัวใจเธอบีบรัด

เธอรู้ว่าภีมพลนั้นใส่ใจแม่ของเขามากขนาดไหน เห็นความสำคัญของสายเลือดเป็นอย่างมาก!

คุณหมอที่ตามเข้ามา ไม่ทันที่จะห้าม นภาลัยที่ยืนอยู่หน้าเตียงผ่าตัด

“ในโลกใบนี้ไม่มีแม่คนไหนที่ไม่หวังดีต่อลูกของตัวเอง” แววตาของคะนึงนิตย์เต็มไปด้วยความรังเกียจและขยะแขยง “เขายิ่งหลงใหลเธอ ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอคือตัวมาร”

นภาลัยไม่สามารถที่จะเข้าใจได้ รู้สึกว่าเธอมีความอคติอย่างมาก

“มีตัวอย่างมากมายในทุกยุคทุกสมัย ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอสังวรตัวเองเหรอ?” คะนึงนิตย์พูดตรงไปตรงมา “เขาเพื่อเธอแล้วแม้แต่ชีวิตยังสละได้ แต่เธอนั้นทำลายเขา”

นภาลัยรู้สึกว่าเธอนั้นเกินที่จะเยียวยาแล้ว

“ฉันมีโรคหัวใจ” คะนึงนิตย์บอกเธอ “แม้ว่าจะไม่ถึงขั้นต้องเข้าห้องฉุกเฉิน ขอเพียงฉันไม่ทานยา อาการยิ่งอยู่ก็จะยิ่งแย่ ทางที่ดีก็ควรออกไปสักดีๆ!”

“นภาลัย ฉันไม่มีทางที่จะให้เธอสมหวัง” คะนึงนิตย์ยิ่งเห็นหน้าเธอ ยิ่งรู้สึกรังเกียจ เพราะมันเหมือนคนนั้นที่เธอเกลียดเข้ากระดูกดำ

นภาลัยที่แววตาเรียบเฉย “คุณมันบ้าไปแล้วจริงๆ ไม่อาจเข้าใจได้ด้วยเหตุผล”

อะไรนะ?

เธอกล้าด่าฉันว่าบ้าเหรอ?