เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 497

พนักงานแนะนำสินค้าดีใจมาก เธอยังคงแนะนำเขาต่อไป “บัคกี้บอลเป็นลูกบอลแม่เหล็กขนาดเล็กที่มีพลังแม่เหล็กแรงสูง 5,000 เกาส์ แข็งแรงมากเป็นพิเศษ สีสันแวววาวหลากหลาย และเคลือบด้วยไฟฟ้าถึง 6 ชั้น

เล่นไปนานๆ สีก็ไม่จาง พัฒนาจินตนาการ อยากเล่นแบบไหนก็สามารถเล่นได้ตามใจชอบ ไม่ใช่แค่เด็กที่ชอบแต่ผู้ใหญ่ก็ติดด้วยค่ะ”

“เอาสองกล่อง！” ไวศิษฎ์ไม่เอียนเอง

ได้ค่ะ！”พนักงานแนะนำสินค้านำกล่องที่มีอยู่เพียงสองกล่องในร้านไปให้เขา “นี่เป็นเพียงสองรุ่นที่เปิดตัวในไตรมาสนี้นะคะ  รวมทั้งหมดเป็น 300,000 สามารถให้ส่วนลดคุณได้ 10% ค่ะ”

“เอิ่ม” ไวศิษฎ์ไม่แม้แต่จะกะพริบตา เมื่อได้ยินราคา “ผมขอดูอย่างอื่นก่อนดีกว่า มีกระเป๋านักเรียนไหม？”

“ทางนี้มีค่ะ เป็นรุ่นล่าสุดที่ออกแบบโดยนักออกแบบชื่อJoyของเราค่ะ  

“เอิ่ม ผมขอลองดูหน่อย”

……

เวลาพลบค่ำ แลมบูกินีจอดอยู่ในลานของเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า 

คนในรถยังไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นในบ้าน และยังไม่เข้าใจแน่ชัดว่ามารดากำลังคิดอะไรอยู่

พวกเขาลงจากรถและเดินเข้าไปในห้องรับแขกด้วยความคาดหวังและความหวั่นใจ 

“สวัสดีค่ะ คุณนายนิตย์” ผ้าไหมทำความเคารพเธอตามปกติ

คะนึงนิตย์ที่จัดผมเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นจากโซฟาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “พวกลูกกลับมาแล้วเหรอ？” ไม่รอให้ลูกชายและลูกสะใภ้ได้เอ่ยปาก เธอก็ชิงถามก่อน

แสงไฟอ่อนๆ ส่องมาที่เธอ ในดวงตาคู่นั้นของเธอเต็มไปด้วยความกรุณา เป็นครั้งแรกที่ทำให้รู้สึกถึงความเมตตาของคนเป็นแม่ 

แม่”ภีมพลและนภาลัยสอดประสานมือกันแน่น ความอบอุ่นจากฝ่ามือของพวกเขาแพร่ออกมา พวกเขายืนอยู่ในห้องรับแขก   

“คุณน้า” นภาลัยเองก็เอ่ยออกมาเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า “อันที่จริงคุณน้าให้ป้าโสนโทรหาเราก่อนหน้านี้ก็ได้นะคะ”

“ไม่เป็นอะไรหรอก” คะนึงนิตย์เดินไปหาพวกเขาทีละก้าว “ยังไงแม่ก็ว่างอยู่แล้ว นี่ก็มีแชมป์กับขวัญข้าวอยู่เป็นเพื่อนแม่ไง”

บนใบหน้าของเธอปรากฏรอยยิ้มอันร่มเย็น เธอมองไปที่ลูกชายของเธอ ขณะเธอหยุดฝีเท้าแล้วยืนนิ่งๆ สายตาของเธอก็จ้องไปที่ใบหน้าของนภาลัย 

นภาลัยสบสายตากับเธอนิ่ง รู้สึกประหม่าเล็กน้อยอย่างไม่มีเหตุผล

ทั้งคู่ยืนตัวตรงคะนึงนิตย์เอามือของเธอออกจากไหล่แล้วนำมาจับไว้เบา ๆ 

นภาลัยกล่าว “มันเป็นความผิดของแม่ ที่ไม่ได้ให้เวลาเธอมากพอที่จะรับช่วงต่อ เลยผลีผลามบุกเข้าไปในบ้านของเธอพร้อมกับลูกชาย แม่ขอโทษ โปรดยกโทษให้แม่ด้วยนะ！”

“ค่ะ” เธอพยักหน้า “ฉันยอมรับคำขอโทษของคุณแม่ค่ะ” จากนั้นก็เอ่ยถามอย่างจริงใจ “แล้วคุณแม่ยกโทษให้ฉันได้ไหมคะ？”

สายตาของทั้งสองประสานกัน ดวงตาของนภาลัยก็ปกคลุมไปด้วยม่านหมอกแห่งน้ำตาอย่างอดไม่ได้ 

เธออ้าแขนกอดแม่สามีเอาไว้ การกระทำนี้เป็นคำตอบที่ดีที่สุด 

คะนึงนิตย์เองก็กางแขนออกเพื่อกอดเธอเอาไว้ เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ และความผิดใจก่อนหน้าก็ได้รับการคลี่คลายในทันที 

ภีมพลที่อยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกตื้นตันใจ น้ำตาคลอเป็นประกายในดวงตา และในหัวใจของเขาก็ร้อนผะผ่าว 

การปรองดองกันครั้งใหญ่นี้เกิดขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเลย