เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 499

“คุณพ่อ เดินหมากตัวนี้มาตรงนี้ได้หรือเปล่า？”ขวัญข้าวสังเกตดูอย่างละเอียด เธอหันดวงตากลมโตที่เงางามพลางกะพริบ 

ภีมพลช่วยเธอมอง “ได้”

ขวัญข้าวหยิบตัวหมากขึ้นอย่างดีใจ แล้วค่อยๆ หย่อนหมากลงไปอย่างระมัดระวัง 

แชมป์เองก็ช่วยคุณย่าเดินหมากหนึ่งตา 

พ่อบ้านปวิธนำหม้อชาผูเอ่อร์ที่ต้มไว้มาให้และก้มลงรินใส่ถ้วยให้ทุกคน ในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมจางๆ ของชาผูเอ่อร์

ในห้องครัว นภาลัยทำอาหารเสร็จไปแล้วสองจาน ส่งกลิ่นหอมไปทั่ว 

พระจันทร์สุกสกาวดวงโตลอยสูงเด่นอยู่นอกหน้าต่าง แสงจันทร์เหมือนหมอกที่ทอจากเส้นด้ายสีเงินขุ่นๆ แผ่กระจายลงมาอย่างอ่อนโยนแผ่วเบา ราวกับฉายแสงอันงามสง่าและศักดิ์สิทธิ์ปกคลุมทุกสรรพสิ่งในโลก

ยามค่ำ หอบสายลมเย็นยะเยือกมาพัดต้นไม้ใบหญ้าในสวนปลิวไหวไปทั่ว

ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงบ คืนนี้แสงไฟที่ส่องสว่างในคฤหาสน์ทั้งอบอุ่นและนุ่มนวลเป็นพิเศษ ทำให้รู้สึกถึงความสุขที่ห่างหายไปเนิ่นนาน

ในตอนกลางคืน รถวอลโว่สีดำก็ขับมาทางนี้ 

ไวศิษฎ์บังคับพวงมาลัยด้วยมือข้างหนึ่งและวางมืออีกข้างวางพาดไว้บนกระจกรถ ลมอ่อนๆ พัดเข้ามาทางหน้าต่างพัดเส้นผมของเขาพริ้วไหว

ที่นั่งข้างคนขับกองเต็มไปด้วยของขวัญที่ซื้อให้กับเด็กๆ และเมื่อนึกถึงท่าทีตื่นเต้นของพวกเขาอยู่ครู่หนึ่ง มุมปากของเขาก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้น 

เขาซื้อที่เป่าฟองสบู่ให้ขวัญข้าว เด็กผู้หญิงน่าจะชอบใจอยู่มาก

และยังซื้อสมุดภาพวาดเจ้าหญิงให้เธอด้วย เป็นชุดที่มีมากกว่าหนึ่งพันแผ่น เธอสามารถระบายสีภาพวาดได้สามปีทุกวันโดยไม่ซ้ำ

ลูกบอลแม่เหล็กสองลูกและสีของแชมป์กับขวัญข้าวสีแตกต่างกัน 

และยังซื้อกระเป๋านักเรียนรุ่นลิมิเต็ดสุดน่ารักมาสองใบด้วย 

แล้วก็ซื้อแจ็คเก็ตยีนให้ทุกคนด้วย เขาเห็นว่ามันอินเทรนด์มากซึ่งเข้ากับสไตล์ของไวศิษฎ์ ทั้งยังเหมาะกับรูปลักษณ์ของแชมป์และขวัญข้าว เขาก็เลยซื้อมา 

สองมือของเขาขนได้ไม่หมดก็เลยไม่ได้เดินดูเพิ่มอีก เดี๋ยวค่อยชดเชยทีหลัง อยากได้อะไรก็ซื้ออันนั้นก็แล้วกัน！

นี่เป็นครั้งแรกที่ซื้อของขวัญให้เด็กน้อย เขาเองก็ตื่นเต้นมากเช่นกันอ

ไม่นานรถวอลโว่ก็มาจอดลงที่ลาน ณ เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า 

ไวศิษฎ์ลงมาจากรถ เขาเดินอ้อมไปเปิดประตูรถข้างคนขับ แล้วหยิบของขวัญสองถุงใหญ่ ๆ และค่อนข้างหนักออกมาถือไว้ 

เขาเดินก้าวยาวๆ ไปที่ห้องรับแขกด้วยความตื่นเต้น！

เมื่อเขาก้าวขึ้นบันไดและเดินเข้าไปในประตูใหญ่ของห้องรับแขก เขาก็เห็นคะนึงนิตย์กำลังนั่งเล่นหมากรุกกับภีมพลอยู่บนโซฟา โดยมีเด็กเล็กสองคนล้อมรอบตัว

“ว้าว！สวยจังเลย！”

“นี่คือลูกบอลแม่เหล็กใช่ไหมครับ？ ผมชอบมากเลย! ขอบคุณครับคุณอา！”

เมื่อเห็นว่าเด็กๆ มีความสุขขนาดนี้แล้ว ไวศิษฎ์ก็อิ่มอกอิ่มใจไม่น้อย แต่เขากลับรู้สึกว่ามันคงไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่นานๆ 

ขณะนั้นเอง ภีมพลและคะนึงนิตย์ก็ยืนขึ้นและเดินเข้ามาทางนี้

ไวศิษฎ์มองไปที่นภาลัย “ผมขอตัวก่อนล่ะ” เขาไม่อยากเจอผู้หญิงบ้านั่น เขาไม่ชอบ แต่ก็ไม่อยากให้มีเรื่องขัดแย้งกันอีก 

นภาลัยกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ เพื่อหยุดฝีเท้าของเขา “ทานอาหารเสร็จแล้วค่อยไปเถอะ？อาหารพร้อมเรียบร้อยแล้ว”

“ใช่ ทานเสร็จแล้วค่อยกลับ” ภีมพลเองก็กล่าว

เดิมทีไวศิษฎ์กำลังจะปฏิเสธ แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปาก คะนึงนิตย์ก็กล่าวออกมาว่า “ได้เวลาทานอาหารแล้ว อาหารก็พร้อมแล้ว นภาลัยลงมือเข้าครัวทำเองด้วย ทานเสร็จแล้วค่อยกลับเถอะ”

ทั้งสามคนรั้งเขาให้อยู่ต่ออย่างพร้อมเพรียง 

ไวศิษฎ์คิดว่าตนเองได้ยินผิดไปชั่วขณะ เขาจึงมองไปที่คะนึงนิตย์ และมองเห็นความกรุณาที่หาได้ยากในดวงตาของเธอ