เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 506

“แม่ครับ” เขามองคนในรูปภาพแล้วพูดเบาๆ ว่า “ผมอยากบอกแม่ว่าคะนึงนิตย์ขอโทษผมแล้วนะครับ”

ความเงียบ... ความเงียบอันแสนยาวนาน

ลมภูเขาพัดผ่านเส้นผมของเขาเบาๆ

“แม่ครับ ผมจะคืนดีกับเธอ ผมหวังว่าแม่จะเข้าใจ” ไวศิษฎ์คิดอย่างรอบคอบ “ประสบการณ์ชีวิตความเป็นความตายล่าสุดกับภีมพล ทำให้ผมมีความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับชีวิต”

“คนเรามีชีวิตไม่ควรแบกรับความคับแค้นใจของคนรุ่นก่อน เพราะเราไม่สามารถทำอะไรได้เลย”

มุมริมฝีปากของเขากระตุก “การปล่อยวางอาจเป็นจุดจบที่ดีที่สุด”

“แม่ครับ ช่วงนี้ลูกไม่รู้สึกเหงาแล้ว” ไวศิษฎ์นึกถึงเด็ก ๆ ที่กระโดดโลดเต้นต่อหน้าเขา และรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขากว้างขึ้น “มีญาตินี่ทำให้รู้สึกดีจริงๆ นะครับ”

หลังจากจบคำพูดที่จริงใจต่อหน้าศิลาหน้าหลุมศพ เขาก็อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังและจากไป

เขามาไม่บ่อยนัก ประมาณเดือนละสี่ครั้ง

เช้าวันเดียวกัน

ในอพาร์ทเมนต์สุดหรู เบญญาเดินไปยังโซฟาในห้องนั่งเล่นโดยสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและผมอันกระเซอะกระเซิง เธอไม่มีไข้ เธอมองไปยังชายที่นั่งกอดอกอยู่บนโซฟา เขากำลังหลับตาอยู่ เธอสงสัยว่าเขาหลับอยู่หรือไม่

เขานั่งหลับแบบนี้ทั้งคืนเลยเหรอ?

เบญญาสังเกตเห็นว่าส่วนอื่น ๆ ของโซฟาไม่มีรอยยับเลย ซึ่งหมายความว่าเขาไม่ได้นอน

ขณะที่เธอตกใจ วริศก็ลืมตาขึ้น เขาตกใจกับท่าทางของเธอเป็นอย่างมาก “เฮ้ย...”

เมื่อเขาร้องตะโกนแบบนั้น เบญญาก็ตกใจเช่นกัน

เธอเบิกตากว้างมองเขา “มีอะไรเหรอ?”

ผีผู้หญิงในละครทีวีก็คงหน้าตาประมาณนี้ ผมกระเซอะกระเซิง ใส่เสื้อสีขาวไม่พูดจา

“ไปส่องกระจกสิ” สีหน้าของวริศดูสงบ แต่เขาก็ยังตกใจอยู่

ชามบะหมี่หอมๆ ถูกยกมาที่โต๊ะอาหาร เธอเงยหน้ามองเขาในขณะที่เขาถอดผ้ากันเปื้อนออก แล้วถามด้วยความประหลาดใจว่า “ชามเดียวเหรอ?”

“สายแล้ว ผมมีธุระข้างนอก” วริศล้างมืออย่างใจเย็น เขาเดินกลับไปที่ห้องนอน หยิบเสื้อสูท และเดินไปที่ประตูเพื่อเปลี่ยนรองเท้า

“แล้วรอยนิ้วมือของฉันล่ะ” เธอรีบไล่ตาม “ฉันอยู่ในบ้านทั้งวันไม่ได้ถูกไหม? คุณมีกุญแจสำรองไหม?”

หลังจากที่วริศเปลี่ยนรองเท้าเสร็จ เขาก็หันมามองเธอ

เธอมองเขาด้วยสีหน้าแน่วแน่

วริศไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากป้อนรหัสผ่านและเพิ่มลายนิ้วมือของเธอเข้าไป ในขณะที่เพิ่มรหัสผ่าน เขาได้ยินเธอพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะจ่ายค่าเช่าให้คุณ และจะไม่เที่ยวเล่นโดยเปล่าประโยชน์”

วริศเงยหน้าขึ้น เธอเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว “ฉันจะไม่อยู่อย่างไร้ประโยชน์ ไร้ประโยชน์น่ะ...” เธอยิ้มอย่างรู้สึกผิด

“การป้อนลายนิ้วมือสำเร็จ” ระบบแจ้งเตือนดังขึ้น จากนั้นวริศก็เดินจากไป