เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 508

ภีมพลกล่าวว่า “ฉันจะจัดการชุดราตรีของแม่และชุดของนภาเอง นายไปดูแลเรื่องสถานที่ ส่วนเรื่องมาตรการรักษาความปลอดภัยก็สำคัญที่สุดเช่นกัน”

“ไม่ต้องห่วงครับ อีกสองวันผมจะไปที่นั่น” วริศตอบอย่างมีความสุข “นี่เป็นครั้งแรกที่คุณนายนิตย์และคุณนายนภาอยู่บนเวทีเดียวกัน ข่าวลือเกี่ยวกับ ความสัมพันธ์แม่ผัวกับลูกสะใภ้จะต้องหายไป”

สำหรับภีมพลนี่ไม่ใช่แค่งานเลี้ยงอาหารค่ำเพื่อการกุศล แต่ยังเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ใกล้ชิดกับแม่และนภาลัยอีกด้วย

ห้าโมงเย็น ณ ห้องอัดเสียง

“ในโลกนี้ การจากกันเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายเสมอ ไม่มีใครอยู่กับเราไปได้ตลอด เวลาอยู่ด้วยกันก็ต้องถนอมกันไว้ เพราะชาติหน้าเราอาจไม่ได้เจอกันอีก”

ในที่สุดนภาลัยก็บันทึกเสียงบรรทัดสุดท้ายของบทละครเสร็จ

เธอถอดหูฟัง หยิบแก้วน้ำจากผ้าไหม “ขอบคุณนะ”

“สำเร็จอย่างสมบูรณ์แบบ” ผ้าไหมยกนิ้วให้เธอ “พี่นภา อัดเสียงเร็วมากเลยแถมยังคุณภาพดีอีกด้วย สมแล้วที่เป็นดาวเดียร์ ”

“หยุดชมกันได้แล้ว ฉันจะอายแล้วนะถ้าเธอชมฉันมากกว่านี้” นภาลัยดื่มน้ำด้วยรอยยิ้มและหยิบกระเป๋าข้างตัวเธอ “ไปกันเถอะ”

“พี่นภา นี่ไม่ใช่งานเล็กๆ ของพี่ใช่ไหม?” ผ้าไหมเดินตาม

นภาลัยโพล่งออกมา “มันเป็นงานระดับเทพเจ้าเลยล่ะ บทก็ไม่เลว”

“พี่เป็นเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่มานานแล้ว!” ผ้าไหมชื่นชมเธอเป็นพิเศษ “ตำแหน่งอมตะนั้นไม่มีที่สิ้นสุด!”

ผ้าไหมพูดจาแปลกๆ จนทำให้นภาลัยอดหัวเราะไม่ได้

ทั้งสองขึ้นลิฟต์ไปชั้นล่าง เมื่อพวกเธอเดินออกมาจากประตูล็อบบี้ก็พบกับเขมินทราซึ่งแต่งตัวสวยกำลังเดินเข้ามา

เขมินทราเห็นก็หยุดและขวางทางพวกเธอไว้

“พาฉันไปหาศิษฎ์เดี๋ยวนี้!” ดวงตาหยิ่งผยองจับจ้องไปที่นภาลัย “ฉันอยากไปเยี่ยมเขา”

นภาลัยคิดว่ามันตลกมาก “ทำไมฉันต้องเป็นคนพาคุณไปล่ะ”

หลังจากพูดจบ เธอก็จับมือของผ้าไหมเดินต่อ

แต่เขมินทรากลับคว้าข้อมือของเธอไว้ “เธอไม่เข้าใจภาษามนุษย์เหรอ?เธอมันก็แค่นักพากย์!แค่ให้นำทางแค่นี้มันยากนักหรือไง!”

ผ้าไหมตกตะลึง นี่หล่อนความจำเสื่อมหรือเปล่าถึงไม่รู้ว่านภาลัยคือภรรยาของภีมพล?

“ไปหากรินทร์” ภีมพลพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เธอรู้ว่าตัวเองกำลังจะไปพบไวศิษฎ์

“ไม่คิดเลยว่าเขาจะใส่ใจขนาดนี้ ซื้อของขวัญให้เด็กๆ ด้วย” นภาลัยใช้โอกาสนี้กล่าวชมด้วยรอยยิ้ม “เด็กๆ เล่นกันอย่างสนุกสนาน พวกเขามีความสุขมากแถมสนิทกับเขามากด้วย”

“การกระทำของเขาเกินความคาดหมายของผมเหมือนกัน” ภีมพลรู้สึกโล่งใจ “เขาไม่ค่อยคิดใจดีกับคนอื่นเลย แถมชอบแสดงออกถึงความใจดีในวิธีแปลกๆ อีกด้วย”

นภาลัยยิ้ม “คุณโอเคหรือเปล่า? ทำไมถึงเปรียบเทียบแบบนั้นล่ะ?”

“คุณไม่รู้หรอกว่าผมทนเขามาได้ยังไงตลอดหลายปีมานี้” ภีมพลยิ้มเบา ๆ

สิบนาทีต่อมา รถหยุดที่สนามหน้าวิลล่าของกรินทร์

ในขณะที่กรินทร์ถูกไวศิษฎ์ลากไปเล่นหมากรุก ทั้งสองคนรู้สึกเบื่อมาก

เมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถ ทุกคนก็เงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง