เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 541

ในเวลานี้ ภีมพลได้มาถึงเมืองมอนทรีออลประเทศแคนาดา และเช็คอินที่โรงแรมระดับเจ็ดดาวแล้ว

เขาถือหุ้นครึ่งหนึ่งในโรงแรมนี้ ในห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทแม้แต่บรรยากาศก็ยังเต็มไปด้วยคำว่าหรูหรา

นั่งบนโซฟากำมะหยี่สีทอง ประเมินความแตกต่างของเวลา และเขาก็วิดีโอคอลหานภาลัย รอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาก็เพียงพอที่จะเห็นความสำคัญของนภาลัยที่อยู่ในใจของเขาแล้ว

เมืองไนร์ก้า ที่นี่เวลาสองทุ่มพอดีเป๊ะ

หลังจากรับประทานอาหารและอาบน้ำแล้ว นภาลัยก็นั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับหนังสือในมือ เมื่อเธอได้ยินเสียงวิดีโอคอล รอยยิ้มก็ติดอยู่ที่มุมปากของเธออย่างช่วยไม่ได้

ตรงเวลาจริง ๆ

เธอเชื่อมต่อกับวิดีโอ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ฉันอยู่ที่บ้าน ๆ วันนี้ไม่ได้ทำงานล่วงเวลา"

“ทำไมคุณไม่เป่าผมให้แห้งล่ะ?” ภีมพลถามอย่างจริงจัง หลังจากสังเกตเห็นรายละเอียดนี้ “เป็นหวัดได้ง่ายนะ”

“เป่าแล้ว หนังศีรษะและโคลนผมแห้งแล้ว แต่ปลายผมยังไม่แห้งนิดหน่อย” สีหน้าของเธออ่อนโยน “พวกคุณเพิ่งลงเครื่องเหรอ?”

"ใช่แล้ว" ดวงตาที่อ่อนโยนของภีมพลมีไว้สำหรับเธอเท่านั้น และภายใต้แสงสีเหลืองอันอบอุ่น เธอมีเสน่ห์ที่สุด

เนื่องจากความแตกต่างของเวลา นภาลัยเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นยังเป็นเวลากลางวันแสก ๆ

เธอจึงพูดกับเขาว่า "คุณน่ะ ไปทำงานอย่างสบายใจเถอะ ฉันจะไม่ทำงานล่วงเวลา และจะกลับถึงบ้านก่อนสองทุ่มทุกคืน เชื่อฉันสิ"

“ผมไม่ได้บงการคุณนะ” เขายิ้มแล้วอธิบาย “ผมแค่ไม่อยากให้คุณเหนื่อยเกินไป”

“ฉันรู้ ฉันก็ไม่อยากให้คุณเหนื่อยเกินไป ดังนั้นคุณควรพักผ่อนให้เพียงพอด้วย”

หลังจากการคุยกันสั้น ๆ วิดีโอคอลก็สิ้นสุดลง

ในห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทของโรงแรม

ภีมพลเพิ่งวางโทรศัพท์ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เขานั่งอยู่บนโซฟา เขาหันไปมอง ก็เห็นลูกน้องเดินเข้ามา

ลูกน้องยืนอยู่ต่อหน้าเขา แล้วรายงานด้วยความเคารพว่ส "คุณภีม ผมเพิ่งทราบมาว่าเอมิลี่อาศัยอยู่ที่เลคไซด์แมเนอร์ ห่างจากที่นี่ประมาณสิบนาที"

เลคไซด์แมเนอร์？

มันเป็นสวนผลไม้ขนาดใหญ่ที่มีชื่อเสียงมากในเมืองนี้ เป็นที่ดินบริสุทธิ์แห่งเดียวในเมืองที่วุ่นวาย ดังนั้น ภีมพลจึงรู้จักที่นี้ด้วย

เธอเป็นสาวที่ชอบไม้ผล

ถือแก้วไวน์ผลไม้ไว้ในมือ คลุมตัวด้วยผ้าห่มอุ่น ๆ นั่งอยู่ในสวนที่สวยราวกับเทพนิยาย สัมผัสแสงดาวทั่วท้องฟ้า ฟังเสียงสะท้อนที่ราวกับมาจากสวนผลไม้ทั้งหมด

นี่คือชีวิตในเทพนิยายที่เธอใฝ่ฝัน และตอนนี้เธอก็ได้ใช้ชีวิตแบบนั้นจริง ๆ แล้ว

วันนี้ ในคฤหาสน์มีแดดเอมิลี่สวมชุดโลลิต้ายาว ผมสีบลอนด์ ตาสีฟ้า จมูกโด่ง ผิวขาวใสและเปราะบางมาก

เธอกำลังเต้นรำอยู่ในสนามหญ้า ถือรูปถ่ายของภีมพลไว้ในมือ ยิ้มดีใจเหมือนกับเด็ก——

"ฉันเห็นผู้ชายคนนี้ในงานเลี้ยงอาหารค่ำตอนฉันอายุได้เจ็ดขวบ เวลาผ่านไปนานแต่เขายังดูเหมือนตอนนั้นเลย! ฉันชอบเขา และฉันต้องการเขา!"

เธอไม่เคยคิดว่า วันหนึ่งชายในฝันของเธอจะมาหาเธอ!

“คุณหนูคะ” สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เตือนเธอ “คุณภีมแต่งงานแล้วนะคะ”

หญิงสาวที่กำลังเต้นรำหยุดลง และมองเธอด้วยรอยยิ้ม "ฉันรู้ แต่มันเกี่ยวอะไรด้วย?"