เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 631

ณ ห้องรองประธานที่อยู่ถัดไป เบญญาได้รับสายโทรศัพท์จากใครบางคน

อีกฝ่ายบอกเธอว่า “คุณเบญญา ตอนนี้หาภาพหลักฐานที่ดินแดนทำร้ายคนเจอแล้วครับ ตำรวจได้เข้าจับกุมเขาเพื่อดำเนินคดีตามกฎหมายแล้ว”

“ฝากไปเตือนเขาหน่อย ต่อไปนี้ถ้าเจอฉันที่ไหนให้เขาอยู่ห่างๆฉันไว้” เธอหมุนปากกาเล่น นัยน์ตาแฝงไปด้วยแววเยือกเย็น “ไม่อย่างนั้นฉันทำให้เขาติดคุกหัวโตแน่！”

เมื่อนุชวราที่ยืนอยู่ไม่ไกลได้ยินประโยคนี้ก็ชะงักนิ่ง จากนั้นก็รีบกวาดสายตามองไปที่เธอ จึงเจอเข้ากับท่าทีกรุ่นโกรธของเบญญาที่ไม่เคยมีมาก่อน

ใครทำให้เธอไม่พอใจ?

แล้วทำอะไรให้เธอไม่พอใจ?

เรื่องที่วริศถูกทำร้าย นอกจากรู้สึกผิดแล้วเบญญาก็ยังรู้สึกสงสารอีกด้วย

แถมภีมพลก็ไม่รู้ด้วยว่าวริศถูกทำร้าย

ขณะที่ทำงานเบญญาเอาแต่เหม่อลอยอยู่ตลอด ในใจยังคงรู้สึกผิดไม่หาย แต่ก็ไม่กล้าไปถามอาการเขาบ่อยๆ ถามบ่อยก็ใช่ว่าเขาจะดีขึ้นทันที แถมยังอาจจะชวนให้เข้าใจผิดด้วย

เพราะแบบนั้นเธอจึงเอาแต่รู้สึกไม่สบอารมณ์อยู่ทั้งวัน

ญาณีที่อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักพากลุ่มนักออกแบบของR-Alan กรุ๊ปออกเดินทางในช่วงบ่ายของวัน

พวกเธอเดินทางไปที่น้ำตกลอซีรา เนื่องจากจองบังกะโลไม่ทัน จึงต้องพักที่โฮมสเตย์แทน

คนกลุ่มใหญ่ออกเดินทางด้วยรสบัสอย่างเอิกเกริก พวกเขาไม่ได้ปิดข่าว แถมสื่อต่างๆยังเล่นข่าวเรื่องนี้ไปแล้วด้วย

ซึ่งในยุคดิจิทัลแบบนี้ ข่าวนี้จึงปรากฏสู่สายตาของภีมพลกับวริศอย่างรวดเร็ว

“คุณภีม……” วริศกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

ทว่าภีมพลกลับยื่นเอกสารมาให้เขา “ส่งกลับ ข้อมูลพวกนี้มีปัญหา ฉันวงไว้ให้แล้ว นายไปให้สมชัยหาสาเหตุเอา”

วริศรับเอกสารมา “ครับ” จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกไป

ดูท่าแล้วคุณภีมคงไม่อยากสนใจ ถ้าR-Alanกรุ๊ปอยากจะทำอะไรก็เชิญ ทีเอ็ม กรุ๊ปเตรียมพร้อมรับการปลุกปั่นหลากหลายวิธีอยู่แล้ว

ช่วงบ่าย——

ในห้องรองประธาน เมื่อเบญญาเห็นข่าวบางอย่าง ก็ดีดตัวผึงจากเก้าอี้——

เนื่องจากถนนหนทางบนภูเขาค่อนข้างคดเคี้ยว ทันทีที่ลงจากรถบางคนก็อ้วกออกมา

“พวกคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ญาณีเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“ผมว่าคุณเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ!” ในที่สุดก็มีนักออกแบบผู้ชายคนหนึ่งทนไม่ไหว หันมาเหลือบตามองบนใส่เธอ “ตัวเองอยากจะสร้างปัญหาให้ทีเอ็ม กรุ๊ป แต่ลากพวกผมมาเกี่ยวด้วยนี่นะ!”

ญาณีตกใจนิ่งอึ้ง

จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ผมไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรดีตรงไหน สถานที่ห่วยแตกแบบนี้！”

“..........” หญิงสาวช็อคเป็นอย่างมาก นี่พวกเขาไม่พอใจเหรอเหรอ

เมื่อมองไปรอบๆ ก็พบว่านักออกแบบแต่ละคนไม่ได้อยู่ในอารมณ์สุนทรีย์เลยสักคน ไม่ว่าเธอหันไปสบตาใครก็มีแต่คนรีบหลบตาเธอ แม้จะไม่ได้พร่ำบ่นออกมา แต่คำว่าอารมณ์เสียก็เขียนอยู่เต็มหน้า

“...........” ชั่วขณะนั้นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นรองประธานก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมาดี

“คุณญาณี คุณอาจจะคิดว่าการคิดอยู่ในกรอบมันสร้างผลงานที่ดีไม่ได้ แต่ว่าพวกฉันชินกับการคิดในกรอบไปแล้ว” นักออกแบบผู้หญิงเอ่ยพูด “แค่ต้องออกมาก็ขวัญเสียแล้ว ยังต้องมาปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ๆอีก”

“ใช่ สถานที่แบบนี้พอตกกลางคืนทีไรยุงยกกันมาเป็นโขยง กลัวก็แต่ว่าจะถูกกัดจนนอนไม่หลับ ยิ่งเรื่องหาแรงบันดาลใจยิ่งไม่ต้องพูดเลยใครจะไปมีอารมณ์กัน” บางคนเติบโตมาจากหมู่บ้านในป่าในเขา จึงเกลียดชีวิตแบบนี้เป็นพิเศษ