เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 666

ระหว่างทางนุชวราไม่รู้ว่ามีเธออยู่ เธอนั่งมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างอยู่ริมหน้าต่าง และคิดถึงผู้ช่วยวริศโดยไม่รู้ตัว

นึกถึงภาพที่เบญญานอนอยู่บนเตียงของเขา...

เธอทั้งอิจฉาและเสียใจ

จนกระทั่งรถมาถึงสถานี นุชวราดึงสติกลับมาลุกขึ้นลงจากรถ ญาณีก็เดินตามลงไป

ภายใต้แสงพระอาทิตย์ตกที่สวยงาม เธอเดินเข้าไปในบ้านเช่าโดยไม่หันกลับมามองเลยแม้แต่น้อย

วันนี้เธอเหนื่อย ผู้ช่วยวริศไม่อยู่ ภารกิจก็หนักขึ้นกว่าเดิม เดินเข้าออกลิฟต์ตั้งสิบครั้ง การประชุมเธอสองสามครั้งก็เธอยังต้องจดบันทึก

ที่พักของเธอค่อนข้างห่างจากตัวเมือง แสงพระอาทิตย์ตกส่องมาที่นุชวราทำให้มองเห็นเงา

ในที่สุดเธอก็เห็นเงาคนคนหนึ่งเดินตามตัวเองอยู่ข้างหลัง นุชวราหยุดเดิน เงานั้นก็หยุดเดินเหมือนกัน

โดนสะกดรอยตาม?

เธอตกใจ บอกตัวเองว่ากลางวันแสกๆไม่ต้องกลัว

รวบรวมความกล้าหาญหันไปมอง จากนั้นก็มองเห็นสายตาที่ไม่สะทกสะท้านของญาณีพอดี

“...” นุชวราตกใจอย่างเห็นได้ชัด เธออยู่ที่น้ำตกลอซีราไม่ใช่เหรอ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงจะตะโกนเรียกเธอว่าพี่ญาณี แต่วันนี้ไม่รู้ทำไม คอของเธอราวกับมีอะไรติดอยู่

พวกเธอสองคนมองหน้ากัน ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

“นุชว์” ญาณีเดินเข้ามา เธอเรียกนุชวราด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดเพื่อทำลายบรรยากาศที่อึดอัดนี้

นุชวราได้สติกลับมา ใบหน้าของเธอไม่แข็งทื่อขนาดนั้น แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

“นุชว์ ฉันไม่อยากเสียเพื่อนอย่างเธอไป ฉันเลยออกมาจากน้ำตกลอซีรา” ญาณีอธิบายให้เธอฟัง “ทีมออกแบบของฉันยังอยู่ที่นั่น แต่ฉันตั้งใจออกมาหาเธอ ฉันนอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว”

ได้ยินแบบนี้ นุชวราก็รู้สึกผิด

“แม่ของเธอป่วย เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแค่ไหน ฉันวางงานในมือแล้วไปติดต่อผู้เชี่ยวชาญ ไปรับเขาด้วยตัวเอง อยู่เป็นเพื่อนแม่เธอจนผ่าตัดเสร็จ ฉันทำแบบนี้เพราะอะไร เพราะฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนไง”

“...” นุชวราถือแก้วกาแฟ จู่ๆเธอก็รู้สึกเสียใจ

“มิตรภาพของเธอกับนภาลัย มันไม่ลึกซึ้งเหมือนเราสองคน” ญาณีเตือนเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “เธออยู่กับฉันตั้งแต่ออกมาจากโรงเรียน ยังจำวันที่เธอไปสัมภาษณ์งานที่ทีเอ็ม กรุ๊ปได้ไหม เธอทำบัตรสอบหายยามเลยไม่ให้เธอเข้าไป”

นุชวรานึกถึงภาพในวันนั้น เธอรู้สึกเสียใจอีกครั้ง

ญาณีคือคนสำคัญคนแรกที่เธอเจอในชีวิตการทำงาน

ถ้าไม่ใช่เธอ ตัวเองคงไม่ได้เข้ามาทำงานในทีเอ็ม กรุ๊ป

ญาณีไม่ได้อยากให้เธอขอบคุณตัวเอง เธอแค่เตือนว่า “นุชว์ เธอรับประกันได้เหรอว่าเธอจะทำงานอยู่ที่ทีเอ็ม กรุ๊ปไปตลอดชีวิต เธอคิดว่าเธอจะเป็นเพื่อนกับภีมพลและนภาลัยได้อย่างนั้นเหรอ”

“...” เธอเงียบ

ญาณี ยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “มีแค่ฉันเท่านั้น ที่เห็นเธอเป็นเพื่อนตลอดชีวิต”