เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 97

แชมป์จูงมือขวัญข้าว ส่งสัญญาณบางอย่างให้กับเธอ

การแต่งตัวของคุณยายค่อนข้างพิเศษ ห่อตัวเองซะมิดชิดทำให้คนรู้สึกถึงความห่างเหิน

ขวัญข้าวเห็นคุณยายคลุมผ้าคลุมครึ่งหน้าก็รู้สึกกลัวโดยอัตโนมัติ แต่ยังไงเธอก็เป็นคุณยายเป็นญาติของเธอ จำเป็นต้องอ้อนคุณยายให้มีความสุข

ผ้าไหมพยุงคุณนายนิตย์ไปที่โซฟา

เด็กทั้งสองจูงมือกันแน่น กะพริบตาปริบปริบ

แสงจันทร์สาดส่องลงมา หน้าตาของพวกเขาที่เหมือนหยกไม่ต้องให้พูดว่าดูวิจิตรงดงามแค่ไหน คะนึงนิตย์เดินเข้าไปมองพวกเขาใกล้ๆ เด็กทั้งสองช่างคล้ายกับภีมพล

เด็กแบบนี้ทำให้คนรู้สึกเกลียดไม่ลง ไม่ได้ซุกซนเหมือนกับเด็กบ้านนอก แต่กลับรู้สึกถึงความนอบน้อมมีมารยาท

มีเพียงข้อเสียอย่างเดียวคือ……..พวกเขาเกิดมาจากนภาลัย

เป็นสิ่งที่ทำให้คะนึงนิตย์ไม่พอใจ

เก็บสายตากลับมา คะนึงนิตย์นั่งลงบนโซฟาด้วยใบหน้าเย็นชา

ภายในห้องรับแขกเงียบจนไม่มีแม้แต่เสียงให้ได้ยิน

แชมป์ปล่อยมือน้องสาว รับวิ่งไปข้างหน้าหยิบกาน้ำชา ขวัญข้าวก็ตามไปหยิบแก้วมาสองใบช่วยพี่ชายเทน้ำชา

คะนึงนิตย์นั่งมองพวกเขาทั้งสองเทชายื่นมาให้

“คุณยายกินชาค่ะ”

“พี่สาวกินชาครับ”

เสียงเล็กที่อ่อนโยนทำให้ใจของผ้าไหมอบอุ่น อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ขอบคุณ” เธอยื่นมือไปรับ

พ่อบ้านปวิธที่อยู่ด้านข้างเห็นฉากนี้ รู้สึกปลื้มใจ

คะนึงนิตย์ไม่สามารถเอาแต่จ้องมองเด็กน้อยอย่างเดียว แบบนั้นมันดูไม่เหมาะสมเกินไป

เธอยื่นมือไปรับชาดื่มไปคำหนึ่ง

“คุณยาย มาหาปาปี๊มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” ขวัญข้าวใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม รวบรวมความกล้าและถาม “ถ้าหากเป็นเรื่องสำคัญก็โทรไปหาได้ ถ้าหากไม่ได้สำคัญละก็อย่างนั้นพรุ่งนี้ค่อยพูดกันเถอะ วันนี้พวกเขาก็คงเหนื่อยแล้วไม่แน่อาจจะหลับกันไปแล้ว”

“เหนื่อย? พวกเข้าไปไหนกัน?” สายตาของคะนึงนิตย์จ้องไปที่เธอ

แชมป์เสียงดังก้องกังวาน “ปาปี๊พาหม่ามี๊นั่งรถไปนอกเมืองแล้ว!”

ลูกชายเธอชอบความเงียบ ชอบการอยู่คนเดียว ดังนั้นคะนึงนิตย์จึงไม่เคยได้นอนกับเขาที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า

เด็กทั้งสองมองหน้ากัน ยิ้มดีใจ

“คุณยายพวกเราขึ้นไปข้างบนกันเถอะ!” เด็กทั้งสองลากเธอออกมา

ผ้าไหมรีบเข้าไปพยุง “ช้าๆหน่อย”

มองดูร่างของพวกเขาที่ขึ้นไปข้างบน พ่อบ้านปวิธคิดคำนวณอย่างรอบคอบ

พวกเด็กๆพาคะนึงนิตย์ขึ้นไปชั้นบนแบบนั้น

“ระวัง ระวัง!” ผ้าไหมประคองอยู่ข้างเธอ “ระวังหน่อย ช้าหน่อย!”

คะนึงนิตย์คลุมผ้าไว้ทั้งตัว เผยให้เห็นเพียงครึ่งหน้า แม้ร่างกายจนไม่เจ็บปวดแล้ว แต่ผิวหนังยังฝากรอยที่ไม่น่ามองเอาไว้

ร่างของคนด้านบนหายไปจากบันได

ป้าโสนเดินไปข้างพ่อบ้านปวิธ ถามอย่างเป็นห่วง “จะทำยังไงล่ะ? หรือว่าควรไปบอกคุณภีม?”

“คุณภีมไม่ได้อยู่ที่เมืองไนร์ก้า…….เกรงว่าน้ำไกลไม่อาจดับไฟใกล้ได้”