เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 981

เฉินชางถอดไหมเสร็จก็กลับทันที

หลังจากออกจากที่นี่ เฉินชางขับรถไปฝากเงินที่ธนาคาร

ถึงอย่างไรพกเงินสดมากมายขนาดนี้ไว้กับตัวก็ไม่มีประโยชน์ เก็บไว้ในธนาคารดีกว่า รอออมเงินได้มากพอจะ ได้ซื้อบ้านสี่ ประสานเหมือนคุณท่านถู

แม้ความฝันนี้จะยากมากก็ตาม …

เขากลับถึงโรงพยาบาลก็ห้าโมงกว่าแล้ว

ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มและมีฝนโปรยปราย

ว่ากันว่าฟ้าหลังย่อมสดใสเสมอ แต่มองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม เฉิน ชางพูดได้เพียงว่า ฟ้าหลังฝนของเมืองหลวงอาจจะ ‘สดใส’ กว่า

ถ้าไม่ใช่เพราะฝนรอบนี้ เฉินชางคงลืมไปแล้วว่า อีกไม่นาน ก็จะถึงเทศกาลเช็งเม้งแล้ว

แม้โรงพยาบาลจะไม่หยุด แต่สำ หรับเด็กฝึกงานอย่างพวกเขา ถือว่าไม่ได้เคร่ง

แต่ปีนี้เฉินชางยังหาเวลากลับบ้านไม่ได้ ตารางเดือนนี้ของเขา เต็มแล้ว

สำ หรับแผนกฉุกเฉิน ไม่ว่าจะฝนตก หรือหิมะตกก็ไม่ได้ส่งผลก ระทบมากนัก

ถึงอย่างไรก็เป็นแผนกฉุกเฉิน เป็นการกู้ชีพและช่วยเหลือ

ฉุกเฉิน ใครจะสนใจสภาพอากาศ ย่อม แตกต่างจากแผนกผู้ป่วย

นอก

หยางเจี๋ยมองอากาศนอกหน้าต่างแล้วพึมพำ ว่า “เทศกาลเช็ง เม้งฝนทุกปีเลย ตู้มู่[1] ไม่น่าจะใช่นักกวีแล้ว น่าจะเป็นนัก ดาราศาสตร์มากกว่า”

เฉินชางอึ้ง “ทำ ไมล่ะ”

หยางเจี๋ยพลันพูดว่า “ก็ท่านเขียนกวีไว้ว่า ‘เทศกาลเซ็งเม้ง ฝน ตกพรำ [1]’[2] ไงเล่า!”

เฉินชางเข้ามาก็ไม่ได้รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่สั่งอาหารมา กิน เตรียมเข้าเวรดึก

อย่ารอจนเลิกงานแล้วค่อย กินข้าวเด็ดขาด เพราะตอนที่

คุณเลิกงาน คนอื่นก็เลิกงานเช่นกัน แล้วตอนนั้นจะกลายเป็นชั่วโมง

เร่งด่วน เฉินชางเพิ่งโยนกล่องอาหารเดลิเวอรี่ลงถังขยะ เดินออกจาก

ประตูห้องเวรไป ก็ได้ยินเสียงรถพยาบาล 120 เฉินชางจัดเสื้อผ้า เดินออกไปอย่างเร่งรีบ หลี่เยว่ที่เข้าเวรตอนช่วงบ่ายยังไม่กลับ พอเห็นแบบนี้ก็วิ่งออก

มาด้วย บนรถพยาบาลเป็นชายชราคนหนึ่ง อายุถือว่าไม่น้อยแล้ว น่า

จะประมาณเจ็ดแปดสิบปี คนที่มาด้วยคือคู่สามีภรรยาอายุประมาณสามสิบกว่าปี หลังจากหลี่เยว่เห็นแบบนี้ ก็รีบให้หยางเจี๋ยเข็นเตียงออก

มา เคลื่อนย้ายคนไข้ขึ้นเตียง พลางชักประวัติ

เห็นได้ชัดว่าหมอประจำ รถพยาบาลรู้จักหลี่เยว่ หลังจากเห็น เขาก็โล่งอกไปที

พอส่งตัวชายชราไปถึงห้องฉุกเฉิน หมอประจำ รถพยาบาลจึง พูดด้วยสีหน้ากังวล “อาการของคนไข้คนนี้ค่อนข้างพิเศษ เหล่าหลี่ เดี๋ยวคุณระวังหน่อยนะครับ ครึ่งปีมานี้เขาขึ้นรถพยาบาลมาสาม ครั้งแล้ว และบังเอิญเป็นผมรับเคสทั้งสามครั้ง!”

ประโยคนี้ ทำ ให้หลี่เยว่และเฉินชางหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ ออก!

ทว่า หมอประจำ รถพยาบาลพูดต่อว่า “ปวดท้องทั้งสองครั้ง แต่ตรวจไม่พบสาเหตุ หลังจากผมอ่านผลตรวจบนรถสองรอบ ก็รู้ สึกแปลกๆ คุณ …ตรวจให้ละเอียดหน่อยจะดีที่สุด แบบนี้คนไข้ ทรมานเกินไปแล้ว ครึ่งปีสามสี่ครั้ง! เฮ้อ …”

พูดถึงตรงนี้ แม้แต่หมอประจำ รถพยาบาลยังอดสงสารไม่ได้

จากนั้นเขา ก็อธิบายสถานการณ์ของชายชรา “คนไข้เพศ ชาย อายุเจ็ดสิบเจ็ดปี ปวดท้องและคลื่นไส้อาเจียนมาสองวันแล้ว ไม่มีประวัติโรคเกี่ยวกับระบบทางเดินอาหาร ไม่สูบบุหรี่หรือดื่มเหล้า อาการปล่อยเจ็บ[2] [3] ระดับปานกลาง …คลื่นหัวใจไฟฟ้าปกติ ความดันปกติ ไม่มีอาการอื่นร่วมด้วย ตอนนี้ผมสันนิษฐานว่า

เป็นการปวดท้องเฉียบพลันต่อเนื่อง แต่ก็ยังตัดความเป็นไปได้อื่น ออกไม่ได้”

หลังจากหมอประจำ รถพยาบาลพูดจบ เคลื่อนย้ายคนไข้ เซ็น เอกสาร และส่งมอบงานเสร็จก็จากไป!

หลี่เยว่มองเฉินชางแวบหนึ่ง “ไปกันเถอะครับ ไปดูสักหน่อย!”

พอพวกเขาเข้าไปในห้องฉุกเฉินก็เห็นชายชราก็นอนร้องโอด ครวญอยู่บนเตียง

หลังจากเฉินชางมองหลี่เยว่แวบหนึ่งก็ พูดว่า “ผมจัดการ เองครับ”

หลี่เยว่พยักหน้า!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน