เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 985

หลังจากเลิกงาน อารมณ์ของเฉินชางเยือกเย็นเล็กน้อย เขากินเกี๊ยวร้านข้างทาง ใส่พริกเยอะหน่อย กินไปสองถ้วย ตอนเขากลับถึงบ้าน ฉินเยว่ก็ไปทำ งานแล้ว เฉินชางอาบน้ำ เสร็จก็ล้มตัวลงนอน

ตื่นมาอีกทีก็บ่ายสองกว่าแล้ว หลังจากตื่นนอน เฉินชางล้าง หน้าล้างตา หยิบตารางงานของตนเองขึ้นมา

เพียงแต่ครั้งนี้ ตอนที่เฉินชางมองตารางงาน ไม่เพียงไม่ได้ตื่น เต้นเหมือนที่ผ่านมา กลับรู้สึกถึงแรงกดดันและความเหนื่อยล้า

ช่วงนี้ เขาจัดตารางของตนเองแน่นมาก!

จากนั้นเขาก็โทรหาพ่อแม่ ถึงรู้ว่าพ่อเตรียมจะพาแม่ไปดูดอก แอปริคอทแล้ว มีภูเขาดอกแอปริคอทที่อยู่ห่างจากเมืองจิ้นหยางห้า สิบกว่ากิโลเมตร เดือนเมษายนอากาศกำ ลังดี ดอกแอปริคอทแบ่ง บาน ทั้งสองต่างเตรียมความพร้อมสำ หรับการขับรถเที่ยวครั้งนี้ อย่างมีความสุข

หลังจากรู้ข่าวนี้ เฉินชางดีใจมาก พอวางสาย เขาพลันมีความคิดหนึ่ง รองานประชุมครั้งนี้เสร็จ เฉินชางอยากพัก ถ้าได้พาฉินเยว่ไป

เที่ยว ไปเปิดหูเปิดตาด้วยจะดีที่สุด หลังจากได้วีซ่า รองานประชุมของเมโยจบลง เฉินชางตัดสินใจ

ว่าจะยังไม่กลับประเทศ จะเที่ยวต่อสักหน่อย ได้พาฉินเยว่ไปฮันนีมูน คนเราแก่ขึ้นทุกปี จะเหลือเวลาอีกสักเท่าไรเชียว ในช่วงเวลาสั้นๆ ของชีวิต แม้ต้องดิ้นรนใช้ชีวิต แต่จะทิ้งช่วง

เวลาวัยรุ่นไม่ได้ แม้ไม่ได้รุ่งโรจน์ แต่ก็จะปล่อยให้เสียเปล่าไม่ได้! เฉินชางลงไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ สูดอากาศบริสุทธิ์

บรรยากาศของคอนโดแห่งนี้ไม่เลวเลย เดือนเมษาก็มีดอกไม้ ใบหญ้ามากมายแล้ว ดูมีชีวิตชีวา

ด้านล่างมีเด็กๆ วิ่งเล่นกันเป็นกลุ่มๆ พูดคุยหัวเราะกันอย่างมี ความสุข

เฉินชางหาเก้าอี้มานั่ง สัมผัสแสงอาทิตย์ยามบ่ายของเดือน เมษา ไม่งดงามตระการตา และไม่หรูหราโอ่อ่า สบายใจมาก

พอบ่ายสาม ตอนที่เฉินชางเตรียมจะไปซื้อของ เสียงโทรศัพท์ มือถือพลันดังขึ้น

เป็นสายจากเจ้าหน้าที่ของคณะกรรมการสาธารณสุข ให้เฉิน ชางไปเซ็นชื่อบนเอกสารเกี่ยวกับศูนย์วิจัยการผ่าตัดโดยหัวใจไม่ หยุดเต้น

เฉินชางจึงลุกขึ้น เตรียมจะไปกระทรวงสาธารณสุข

ตอนแรกเฉินชางจะขับรถไป แต่พอคิดได้ว่านั่งรถไฟฟ้าสะดวก กว่าจึงไปขึ้นรถไฟฟ้าแทน รถไม่ติดและไม่ต้องคอยดูทางเอง

คอนโดโซนนี้ราคาแพงก็ถือว่าสมเหตุสมผล เพราะใกล้โรง พยาบาล การเดินทางก็สะดวก ห่างจากสถานีรถไฟฟ้าเพียงแค่หนึ่ง กิโลเมตร บริเวณนั้นยังมีโรงเรียนระดับประถมศึกษาที่มีชื่อเสียงมาก แห่งหนึ่ง

เฉินชางเดินเพียงไม่กี่นาทีก็ถึงสถานีรถไฟฟ้าแล้ว

บนรถไฟฟ้าคนไม่เยอะมาก ช่วงระหว่างฤดูใบไม้ผลิและฤดู ใบไม้ร่วง เป็นช่วงที่คนแต่งตัวกันตามชอบใจ บนรถไฟฟ้ามีทั้งคนแก่ ที่สวมชุดไหมพรม เด็กผู้หญิงที่ใส่กระโปรงสั้นและชายหนุ่มที่ใส่เสื้อ กันหนาว…

ทว่าสิ่งที่ดึงดูดสายตาที่สุดกลับเป็นชายวัยกลางคนคนหนึ่ง

อายุน่าจะประมาณสามสิบสี่สิบปี แต่กลับสวมชุดยูนิฟอร์ม นักเรียน พุงที่ยื่นออกมาทำ ให้ชุดยูนิฟอร์มที่ใส่ดูไม่เหมาะสม

ชุดยูนิฟอร์มที่เขาใส่เป็นชุดพละตัวหลวมที่หลายคนใส่ตอน มัธยมปลาย แต่พุงที่เกิดจากการบวมเบียร์ของชายคนนี้ ทำ ให้ชุด ยูนิฟอร์มดูคับขึ้นมา

ตอนนี้ชายหนุ่มถือโทรศัพท์มือถือใส่หูฟัง ยิ้มพูดกับคนในสาย วิดีโอคอล “แม่ครับ ผมกำ ลังจะกลับบ้าน วันนี้คุณครูชมผมด้วย บอกว่าผมสอบได้ที่หนึ่งของห้อง! เย็นนี้ผมอยากกินเกี๊ยวครับ!”

……

ได้ยินชายหนุ่มวิดีโอคอลกับแม่ ทุกคนรอบข้างมองชายหนุ่ม อย่างครุ่นคิดแวบหนึ่ง

อายุขนาดนี้แล้วยังเรียนอยู่เหรอ

อีกอย่าง…นี่น่าจะเป็นชุดนักเรียนของระดับมัธยมศึกษาตอน

ปลายเองนะ

ทันใดนั้น แม้ทุกคนไม่ได้พูดออกมา แต่ในใจก็วิพากษ์วิจารณ์ เห็นชายหนุ่มเป็นตัวประหลาด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน