เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 149

ณ เกาะร้าง

พายุทอร์นาโดในทะเลโหมกระหน่ำมาตลอดทั้งบ่าย ในที่สุดท้องทะเลก็กลับคืนสู่ความสงบสักที

เอี๋ยนต้าฟาปัดกองสาหร่ายที่ทับถมอยู่บนร่างกายออกแล้วหันซ้ายหันขวาราวกับลูกหนูที่กำลังหาหนทางออกจากรู ก่อนจะปีนขึ้นมาจากหลุม เดินโซซัดโซเซไปทางชายหาด ด้วยหวังว่าคลื่นที่ซัดเข้ามาจะมีสิ่งมีชีวิตเช่นหอยหรือปูที่สามารถกินประทังชีวิตได้ เขาหิวมาก

เย่เฟิงสลบมากว่าหนึ่งวันแล้ว เขามีไข้สูงอุณหภูมิร้อนจนแทบจะต้มไข่ได้เลยทีเดียว หากว่าไม่มีน้ำและอาหารล่ะก็ บอดี้การ์ดที่หล่อเหลาที่สุดในประวัติศาสตร์คนนี้อาจจะต้องเดินทางไปพบยมทูตแล้วก็ได้

ที่ชายหาดแน่นอนว่ามีทั้งปลาและกุ้งตัวน้อยกำลังกระโดดไปมาท่ามกลางแสงแดด

เจ้าหนูดีใจ จู่ ๆ ก็มีแรงมากขึ้นแล้วกระโดดเข้าไปตะครุบกุ้งตัวเล็ก ๆ ใดตัวหนึ่ง ก่อนจะนำมาใส่เข้าปากแล้วกัดให้กุ้งแน่นิ่ง จากนั้นมันใส่กระเป๋ากางเกง ตั้งใจจะเอากลับไปให้เย่เฟิงกิน

เนื่องจากภาวะขาดน้ำทำให้ริมฝีปากของเอี๋ยนต้าฟาแห้งกร้าน เมื่อสัมผัสกับน้ำทะเลจึงทำให้รู้สึกแสบ ในขณะที่เขาเผยอปากด้วยความเจ็บปวด จู่ ๆ ก็เห็นฝูงฉลามว่ายเข้ามาหาเขา ครีบของฉลามแหวกว่ายทะลุผ่านน้ำด้วยความเร็วสูง มาหยุดอยู่ตรงหน้าเพียงชั่วพริบตาเดียว

เอี๋ยนต้าฟาตระหนักได้ทันทีว่าฉลามกลุ่มนี้ตรงเข้ามาทางเขา จึงทำให้ตกใจเสียจนขนลุกขนพอง เขารีบวิ่งหนีทันที

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงน้ำดังขึ้น คลื่นลูกใหญ่พุ่งตรงเข้ามา ทำให้เขาแนบลงไปกับพื้น ฉลามตัวหนึ่งกระโจนผ่านศีรษะของเขาไปกระแทกพื้นอย่างแรง มันกระโดดไปมาสองสามหนก่อนจะกลับคืนสู่ท้องทะเลอีกครั้ง

ฉลามตัวนั้นจากไปแล้ว แต่เหลือไว้เพียงใครคนหนึ่ง นั่นก็คือเซียวเซิ่งนั่นเอง!

หลังจากที่เขาถูกดีดตัวออกมาจากเครื่องบินก็ตกลงไปในทะเล บังเอิญว่าด้านข้างมีฉลามอยู่ตัวหนึ่ง เขาจึงหยิบมีดออกมาอย่างไม่ลังเลและบังคับทิศทางของฉลามตัวนั้น

มีดที่เซียวเซิ่งถือเอาไว้เป็นเหมือนกับตะขอที่เบ็ดตกปลา ตะขอนั้นเข้าไปเกี่ยวเจาะในเนื้อหนาของฉลาม จึงทำให้มันโกรธมากและพยายามดิ้นรน แต่ไม่เป็นผล ท้ายที่สุดก็ต้องยอมจำนนให้กับเซียวเซิ่ง

มีดทั้งสองเล่มถูกปักอยู่บนศีรษะ ราวกับเป็นพวงมาลัยบังคับทิศทางให้มันไปทางไหนมันก็ต้องไปทางนั้น ไม่เช่นนั้นเซียวเซิ่งก็จะหมุนมีดอย่างโหดเหี้ยมทำให้มันเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น

เนื่องจากเลือดของฉลามตัวนั้นดึงดูดฉลามตัวอื่น ๆ ให้เข้ามาใกล้เป็นฝูง ฉากนั้นช่างงดงามตระการตาแกมน่ากลัว

คงมีแต่เซียวเซิ่งผู้ชายเลือดเย็นคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่สามารถควบคุมสถานการณ์แบบนี้ได้ ไม่ว่าจะเป็นคนหรือเป็นสัตว์ล้วนแต่ต้องยอมจำนนให้แก่เขา เขาสามารถรับมือกับพวกมันได้อย่างง่ายดาย

“ต้าฟา” เซียวเซิ่งลุกขึ้นจากพื้นแล้วปัดผมสีดำตรงหน้าไปด้านหลัง เขามองไปรอบด้านด้วยสายตาอันแหลมคม สายตามองเหลือบไปเห็นบ่อที่อยู่ไม่ไกลนักทั้งยังได้กลิ่นคาวเป็นพิเศษ จึงได้รู้ว่าเย่เฟิงอยู่ที่นั่น

เดิมทีเอี๋ยนต้าฟาก็หิวมาก เมื่อครู่กลับถูกคลื่นซัดอีกครั้งจึงทำให้วิงเวียนศีรษะมองเห็นดวงดาวเต็มท้องฟ้าและหมดสติไป ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินเสียงอันคุ้นเคยจึงเงยหน้าขึ้นมอง เลือดอุ่นอุ่นในร่างกายก็เดือดพล่าน

สวรรค์ประทานผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนนี้มาให้เขา เอ๋ ชายคนนั้นยิ้มให้เขาด้วยหน้าตาคุ้นเคยยิ่ง

ผมดำขลับดูสุขภาพดีเสยไปด้านหลังอย่างโดดเด่น เผยให้เห็นหน้าผากอิ่มเอิบ ดวงตาสีดำขลับแหลมคม ดั้งจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเรียวบางเย็นชา......นี่มันแด๊ดดี้ไม่ใช่เหรอ?

แด๊ดดี้มาแล้ว!

เอี๋ยนต้าฟาขยี้ตาของตนเอง จึงแน่ใจว่าเขาไม่ได้ตาฝาด เป็นแด๊ดดี้ที่รักของเขาจริง ๆ

“แด๊ดดี้ครับ!”

“......มีอะไรเหรอ?” เซียวเซิ่งหันหน้ามาเอ่ยถามเบา ๆ ท่าทางอันนุ่มนวล เป็นธรรมชาตินั้นราวกับว่าพวกเขาไม่ได้เพิ่งผ่านเหตุการณ์อันหวุดหวิดมา

“แด๊ดดี้ฮือ ๆ ๆ......” ในปากของเอี๋ยนต้าฟายังคาบกุ้งตัวเล็กเอาไว้ เมื่ออ้าปากร้องไห้กุ้งนั้นจึงหล่นลงพื้น เขารีบหยิบมันขึ้นมาเช็ดแล้วใส่เข้าไปในกระเป๋าเสื้อดูเหมือนคนขี้งกตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง

“เอ่อ......” ผู้หญิงสวย ๆ

รอยย่นที่หน้าผากของเซียวเซิ่งปรากฏขึ้น เอาเถอะ ในเมื่อลูกรู้จักกตัญญูจะปฏิเสธได้อย่างไร “จำเอาไว้เลยนะ จะต้องหาผู้หญิงสวย ๆ มาให้พ่อ ต่อให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่อนุญาตลูกก็ต้องทำให้ได้”

“ครับผม......” เอี๋ยนต้าฟาพยักหน้าติดต่อกันหลายครั้ง เขายังคงอยู่ในอ้อมกอดของเซียวเซิ่งแล้วมุดไปที่หน้าอกอันกว้างและแข็งแรง ไม่ต่างอะไรกับลูกสุนัขตัวน้อยที่ยังไม่หย่านมซึ่งชอบอ้อนแม่ของมัน

พ่อลูกได้กลับมาพบกันอีกครั้งจึงรู้สึกดีใจยิ่งนัก ผ่านไปสักพักจึงได้นึกถึงเรื่องจริงจังขึ้นมา “ต้าฟา หิวน้ำหรือเปล่า?”

“ผมไม่หิวครับ แต่ว่าดูเหมือนลุงเฟิงจะไม่ไหวแล้ว” เอี๋ยนต้าฟาพูดอย่างจริงจัง

“พ่อเอาน้ำมาให้เต็มเครื่องบินเลย แต่น่าเสียดายที่เครื่องบินระเบิดเสียก่อนตอนนี้เหลือแค่ขวดเดียว” เซียวเซิ่งพูดจากนั้นหยิบขวดน้ำขึ้นมาจึงได้พบว่าตอนที่เขาตกลงมากระแทกพื้นทับขวดจนแตก ทำให้น้ำไหลออกมาเหลือเพียงแค่ก้นขวด

“โอ้โห น่าเสียดายจังเลย!” เอี๋ยนต้าฟารีบนอนลงที่พื้น ตั้งใจจะเลียน้ำ แต่ถูกเซียวเซิ่งห้ามเอาไว้ “ต่อให้หิวยังไงก็ห้ามเลียน้ำบนพื้น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับศักดิ์ศรีแต่เพราะมันเลียไม่ได้!”

เอี๋ยนต้าฟากระหายน้ำมาก เขากลืนน้ำลายลงคอแต่ก็ยังเงยหน้าขึ้นอย่างเชื่อฟัง

“เหลือน้ำแค่นี้เอง ลูกจะเอาให้ลุงเฟิงหรือว่าดื่มเอง?” เซียวเซิ่งเขย่าขวดน้ำเหมือนเป็นการทดสอบลูกชาย

“เอาให้ลุงเฟิงดื่มเถอะครับ” เอี๋ยนต้าฟาตอบโดยไม่ลังเล แม้ว่าตัวเขาเองก็หิวน้ำจนแทบบ้า “ลุงเฟิงดีกับผมมาก และให้ผมกินดวงตาของเขาด้วย ผมไม่อยากให้เขาต้องตาย”

“ดีมาก แต่จำไว้ ไม่ใช่ว่าเราจะช่วยเหลือทุกคน เราไม่ได้อยากเป็นคนดี เราดีต่อคนที่มีบุญคุณกับเราก็พอแล้ว” เซียวเซิ่งสัมผัสไปที่ศีรษะของเอี๋ยนต้าฟา ถือขวดน้ำตรงไปทางเฟิงแย่ ร่างกายของเขาสูงตระหง่านท่ามกลางแสงแดด