เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 175

“เสี่ยวเนี่ยน ลูกอยู่ที่ไหน?”น้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความรีบร้อนเล็กน้อยของเอี๋ยนจื้อโก๋วดังลอยมา “มีข่าวคราวของเด็กน้อยบ้างหรือยัง?”

“พ่อ หนูกำลังคิดโทรไปหาพ่อเพื่อบอกเรื่องนี้พอดีเลย!”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอิงแอบที่ข้างกายของสามี บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่หวานหยดย้อยปรากฏขึ้น “เอี๋ยนต้าฟาตอนนี้อยู่กับหนู ก่อนหน้านี้อูเจินจูพาเขาออกไปเที่ยว กลับมาเมื่อคืนวานนี้ หน้าเล็กดำอย่างกับอีกา”

“อย่างนั้นก็ดีซิ......”เอี๋ยนจื้อโก๋วมีความสุขขึ้นมาทันที “เด็กผู้ชายดำนิดหน่อยไม่เป็นไร คือว่านะ ตอนนี้พ่ออยากเจอหลานสุดที่รักสักหน่อย ไม่รู้ว่าสะดวกไหม?”

“พบเขา?” สีหน้าของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเปลี่ยนไปทันที มองไปทางสามี

เซียวเซิ่งไม่พูดจา ก้มหน้าลงไปจูบที่บนหน้าผากเธอทีหนึ่ง ริมฝีปากที่เย็นเล็กน้อยนำพาพลังและการสนับสนุนที่ยิ่งใหญ่มาสู่เธอ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็สงบสติได้ทันที “พ่อ พ่อเฝ้าไข้อยู่ที่โรงพยาบาลใช่ไหม? ที่จริงแล้วหนูก็อยู่โรงพยาบาลเหมือนกัน ห้องผู้ป่วยVIPชั้นบนสุด”

“หา......” เอี๋ยนจื้อโก๋วตกใจจนกระโดดขึ้นมา “หลานชายสุดที่รักของฉันไม่สบายใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ค่ะพ่อ ต้าฟาสบายดีค่ะ เป็นเพื่อนคนหนึ่งของหนูที่ป่วย”

“อ่ออ่อ”เอี๋ยนจื้อโก๋วถอนหายใจอย่างโล่งอก “พ่อจะไปหาเดี๋ยวนี้เลย”

หลังจากที่วางสาย เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองไปทางเซียวเซิ่งอย่างน่าสงสาร “คุณสามี พ่อฉันอยากจะมาเยี่ยมต้าฟา”

“อนุญาต”เซียวเซิ่งหยิบโทรศัพท์ของเธอมา แล้วยัดลงไปในกระเป๋า จับมือเธอเอาไว้แล้วเดินไป

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดิ้นรนถอยหลังอยู่ครู่หนึ่ง “แต่เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะประหลาดใจ ทำไมฉันถึงอยู่กับคุณ?”

“สามีภรรยาย่อมต้องอยู่ด้วยกัน”ดวงตาที่เปล่งประกายขยับเล็กน้อย เซียวเซิ่งหรี่ตามองภรรยาแวบหนึ่ง

“แต่ว่า ตอนนั้นคนที่คุณแต่งงานด้วยก็คือพี่สาวฉัน”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าสามีที่ละเอียดรอบคอบทำไมตอนนี้ถึงไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“ทำไมผมถึงแต่งงานกับคุณ ภายในใจของเขาไม่ใช่รู้อยู่แก่ใจ?”เซียวเซิ่งย้อนถามอย่างเคร่งขรึม

ในเมื่อเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ได้ขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวของตนเอง นั่นก็เป็นเพราะบ้านพ่อแม่ของฝ่ายหญิงวางแผน เอี๋ยนจื้อโก๋วในฐาที่เป็นหัวหน้าครอบครัว อย่างไรก็หนีความรับผิดชอบนี้ไม่พ้น

“พ่อของฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกัดริมฝีปากแน่น “สถานะในครอบครัวของพ่อฉันต่ำต้อย ทั้งยังคอยปกป้องฉันทุกๆด้าน ฉะนั้นแผนการลับเฉพาะระดับสูงเหล่านี้ จริงๆแล้วเขาไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมและรู้เบื้องหน้าเบื้องหลังเลยสักนิด”

เซียวเซิ่ง: “......”

พ่อตาขี้ขลาดมากเกินไปแล้ว

เอี๋ยนจื้อโก๋วกลับไปที่ห้องผู้ป่วยอย่างมีความสุข กำลังคิดจะขอเงินนิดหน่อยจากหวงฟาง

ของเล่นและขนมที่ซื้อไว้ให้หลานชายก่อนหน้านี้ล้วนวางไว้อยู่ที่บ้าน กลับไปเอาก็จะเสียเวลา เขาจึงต้องซื้อใหม่

ในเวลานี้หวงฟางก็คุยโทรศัพท์เสร็จพอดี พิงอยู่บนหัวเตียงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เข้าสู่จินตนาการที่สวยงาม: ตำแหน่งคุณนายเล็กของลูกสาวนับว่านั่งได้อย่างมั่นคงแล้ว ต่อไปคงได้นับเงินมากมายจนมือเป็นตะคริว ฮ่าฮ่า......

“หวงฟาง คุณเอาเงินผมสักหน่อยซิ ผมจะออกไปข้างนอกสักครู่”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนฉวยโอกาสตอนที่ภรรยาอารมณ์ดี เอ่ยกล่าวอย่างจำใจ

“ไปไหน?”รอยยิ้มบนใบหน้าของหวงฟางแตกละเอียดทันที จ้องมองสามีอย่างดุดัน “คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น! อยู่คุยเป็นเพื่อนฉันที่นี่ ปอกผลไม้ แล้วก็นวดให้ฉัน อย่าไปกกกับผู้หญิงคนอื่นทั้งวันตั้งแต่เช้ายันค่ำ!”

“อะไรคือกกกับผู้หญิงคนอื่น?”เอี๋ยนจื้อโก๋วโมโหจนตัวสั่น ใบหน้าที่ความหล่อเหลาเลือนรางเต็มไปด้วยความโกรธ

ถ้าหากไม่ใช่ว่าอยากจะซื้อของขวัญให้หลานชายสักหน่อย เขาคงไม่คิดจะแบมือขอเงินจากหวงฟาง ทุกครั้งที่ขอเงิน ความหยิ่งในศักดิ์ศรีของผู้ชายถูกเธอเหยียบย่ำจนจมดิน

หวงฟางไม่กลัวเขา หัวเราะเฮอะเฮอะอย่างดูแคลนสองสามครั้ง “ตอนที่คุณเป็นวัยรุ่น ปีหนึ่งไม่อยู่บ้านไปครึ่งปี ข้างนอกเลี้ยงดูผู้หญิงอยู่กี่คน? ตอนนี้แก่แล้ว ก็อยู่อย่างสงบจิตสงบใจบ้าง! อย่าคิดว่าฉันกำลังบีบบังคับคุณ ทั้งหมดเป็นคุณที่ติดค้างฉันสมัยคุณหนุ่มๆ”

“นั่นคือผมออกไปทำงาน! ภรรยาบ้าที่ไร้เหตุผล!”

“ทำงานกับผีนะซิ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคือผลงานที่ได้กลับมาจากการทำงาน?”

“คุณหุบปากเดี๋ยวนี้!”

เอี๋ยนจื้อโก๋วโน้มตัวลงไปเปิดประตูตู้ออก ดึงกระเป๋าของหวงฟางออกมาทันที ค้นอยู่สองสามทีแบบลวกๆ ไม่เห็นกระเป๋าเงิน แล้วก็หาเหรียญไม่เจอสักอันเช่นกัน โมโหจนเขานำกระเป๋าขว้างลงไปบนตัวของภรรยา สะบัดหน้าแล้วก็ออกไป

“งั้นหน้าผากแม่เป็นอะไร?”

“หม่ามี๊ไม่ระวังชนเข้ากับต้นไม้ ถลอกนิดหน่อย”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพยายามแสร้งทำเป็นสงบ ไม่รอให้ลูกชายซักถามต่อ เธอกลับทำวันทยาวุธแบบทหารอย่างซุกซน “หม่ามี๊รับรองว่า ต่อไปจะต้องระวังให้มากกว่านี้”

เอี๋ยนต้าฟาไม่มีอารมณ์ทันที ยกนิ้วนุ่มอยากจะสัมผัสบาดแผลของมารดา แต่ก็ไม่กล้า กลัวว่าเชื้อโรคจะติดเข้าไป สับสนจนทนไม่ไหว

“หม่ามี๊ไม่เป็นไร ตอนที่ลูกยังเล็กมีครั้งหนึ่งหกล้ม บาดแผลใหญ่มาก เลือดไหลเยอะมากก็ยังไม่ร้อง แผลของหม่ามี๊เล็กแค่นี้จะเป็นอะไร?”

“ผมเป็นลูกผู้ชาย หม่ามี๊เป็นผู้หญิง ไม่เหมือนกัน”เอี๋ยนต้าฟาพูดไป มุ่ยปากแล้วเป่าลมไปที่หน้าผากของหม่ามี๊ ในดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก ดึงลูกชายเข้ามากอดแน่นอยู่ในอ้อมอก

สามีและลูกชายใส่ใจขนาดนี้ เธอไม่ขออะไรอีกแล้วในชีวิตนี้ ต้องการแค่ปกป้องครอบครัวของตัวเองเท่านั้น รักและทะนุถนอมลูกผู้ชายสองคนนี้ และใช้ชีวิตกันอย่างรักใคร่ปรองดอง

แน่นอนว่า เธอยังจะต้องคลอดลูกให้สามีอีกคน

สำหรับคนที่มีสถานะแบบเซียวเซิ่งนี้ ไม่มีลูกที่เป็นสายเลือดของตนเองสักคน ตนเองก็จะรู้สึกผิดต่อเขาเป็นอย่างมาก แต่ถ้าหากตนเองไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้อีกจะทำอย่างไรดีนะ?

เซียวเซิ่งกำลังคุยธุระกับเย่เฟิง แต่สายตากลับมองตามเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสองแม่ลูกทั้งอย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจ

เมื่อตอนที่สบตากัน เขาเห็นว่านัยน์ตาของภรรยาเต็มไปด้วยละอองน้ำที่ส่องประกายแวววาว กำลังมองเขาด้วยความอ่อนแอและต้องการที่พึ่งพา หัวใจสั่นเทิ้มทันทีอย่างห้ามไม่ได้

เขาลุกขึ้นอย่างตื่นเต้น แต่แล้วก็นั่งลงไปอย่างรวดเร็ว ยิ้มเล็กน้อยให้กับเธอทีหนึ่ง ดวงตาดำขลับที่ลุ่มลึกถ่ายทอดความรักที่ลึกซึ้งที่ไม่เปลี่ยนแปลง

ทันทีที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนได้รับการปลอบโยน ทั้งตัวจิตใจก็สงบลง

แววตาของสามีก็เหมือนกับแสงอาทิตย์ สาดส่องลงมาที่มุมที่หนาวเย็นที่สุดของก้นบึ้งหัวใจเธอ ทุกเซลล์ล้วนอบอุ่นขึ้นมา เต็มไปด้วยความกล้าหาญ กล้าเผชิญหน้ากับทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว

เธอใช้การขยับปากพูดประโยคหนึ่ง: คุณสามี ฉันจะมีลูกให้คุณสักคน

เซียวเซิ่งก็ใช้ภาษารูปปากเช่นกัน: คุณอยากหลับนอนกับผมก็พูดตรงๆ