เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 26

“คุณเอี๋ยน คุณตื่นแล้ว?” เซี่ยเอ่อเดินเข้ามา ท่าทางดูเป็นสุภาพบุรุษ

“พ่อบ้านเซี่ย ฉันอยากถามอะไรคุณหน่อย” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกัดริมฝีปากอย่างตื่นตระหนก

“คุณเชิญพูด ผมรู้จะตอบทันที” เซี่ยเอ่อพยักหน้า ท่าทางดูเป็นสุภาพบุรุษ

“แบบว่า………หลังจากเซียวเวิ่งจากไป ได้กลับมาบ้างหรือเปล่า?”

“อ๋อ ไม่มีครับ”

พ่อบ้านเซี่ยพูดอย่างเป็นธรรมชาติ “คุณชายพาคุณนายน้อยกลับบ้านไปไหว้ผู้ใหญ่ในบ้าน สถานที่ที่น่ากดดันแบบนั้น จะถอนตัวออกมากลางคันได้ยังไงกัน กฎของตระกูลเซียวเข้มงวดมาก”

“อ๋อ……ดีเลย ขอบคุณนาย” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเม้มปากยิ้ม ยกมือขึ้นจับใบหน้าที่ร้อน ดีใจอย่างมาก วางใจอย่างมาก เหมือนว่าความบริสุทธิ์ยังถูกปกป้องไว้

พ่อบ้านเซี่ยใจอ่อนลงและส่ายหน้าพลางถอนหายใจ คุณเอี๋ยนช่างไม่รู้จักการประจบประแจงคนมีอำนาจเสียเลย ผู้หญิงคนไหนที่ได้นอนกับคุณชายต่างก็รู้สึกเป็นเกียรติ เธอช่างดี ได้นอนกับเขาแล้วแต่คิดอยากเก็บความบริสุทธิ์

“คุณเอี๋ยน ก่อนหน้านี้คุณสลบไปเพราะเจาะเลือด ตอนนี้รู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?”

“ใช่ๆ ฉันเจาะเลือด! ไม่ทราบว่าผลการตรวจออกหรือยัง?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสายตาเต็มไปด้วยคำถาม

“ยังไม่ออกมา เพราะว่าที่บ้านไม่มีเครื่องทดสอบ ดังนั้นจึงส่งไปตรวจที่โรงพยาบาล คุณกินข้าวก่อนเถอะ” ที่จริงผลการทดสอบออกมาแล้ว แต่เพียงแค่ว่าหากพูดตอนนี้ กลัวว่าเธอจะร้องห่มร้องไห้จนไม่ยอมกินข้าว

“ไม่ต้อง”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนโบกไม้โบกมือ “เรื่องมีผลต่อชีวิตของครอบครัว ฉันต้องรอผลการตรวจออกมา พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองถึงจะกินข้าวได้ลง อีกอย่างอาหารของที่นี่ชอบใส่มาสตาร์ ทำให้ไม่อยากอาหารจริงๆ คนที่ชอบกินมาสตาร์ ครึ่งหนึ่งเป็นคนพิลึก”

ฮ่า

คุณชายชอบกินมาสตาร์ที่สุด ถูกขนานนาม “มาสตาร์พิลึกที่หล่อเหลา” ดูแล้วหัวเธอคงรักษาไว้ไม่ได้แล้ว

ทันใดนั้นภายในสวนก็มีเสียงเบรกดังขึ้น เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจจนเกือบจะกระโดดขึ้นมา “ใช่มาส่งผลวิเคราะห์การตรวจเลือดไหม?”

“น่าจะใช่ ฉันไปดูหน่อย” พ่อบ้านเซี่ยออกมาโดยปล่อยให้เข้าใจผิดแบบนั้น

ตัวเองใกล้จะเป็นอิสระแล้วใช่ไหม? ใบหน้าของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเผยความดีอกดีใจ ดึงผ้าห่มออก อาบน้ำเตรียมตัวกลับบ้าน

หลังจากผ่านเรื่องกลับตาลปัตรเช่นนี้ เธอตัดสินใจว่าหลังจากที่ออกไปจะจดทะเบียนสมรสกับสวี่เจียน เธอควรแต่งงานกับสวี่เจียนตั้งแต่แรกแล้ว เป็นเพราะความระวังตัวที่ทำร้ายตัวเอง

ก๊อกๆ

ไม่นาน พ่อบ้านเซี่ยก็เคาะประตูและเดินเข้ามา “คุณเอี๋ยน”

“พ่อบ้านเซี่ย ผลเป็นยังไงบ้าง?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกำผ้าขนหนูวิ่งออกมาจากห้องน้ำ สายตาที่ดูรอคอย “ฉันถูกคนวางยาใช่ไหม?”

“ขอโทษด้วย” พ่อบ้านเซี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผลตรวจไม่เป็นแบบที่คุณคาดไว้”

“มะ หมายความว่าอะไร?” รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหายไป หัวใจก็เต้นตุ้บๆขึ้นมา

“คุณลองดูเองเถอะ เลือดของคุณไม่มีส่วนผสมของยาอะไรอยู่”

“ทำไมถึงได้ดูปกติทั้งหมด?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองจ้องไปยังผลตรวจรอบหนึ่ง ใบหน้าซีดลงอีกครั้ง “ฉันต้องถูกคนวางยาแน่นอน ตอนนั้นหัวมึน ความทรงจำก็ขาวโพลน ไม่งั้นจะอธิบายว่ายังไง?”

“เออ คุณสงสัยผลการตรวจเป็นของปลอมหรอ?”

พ่อบ้านเซี่ยมองไปที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนด้วยสายขุ่นเคืองและไร้เดียงสา ถอนหายใจหนัก “ผลตรวจเลือดมาจากโรงพยาบาลใหญ่ อีกอย่างนี่ก็แอบคุณชายช่วยคุณตรวจ ฉันแกล้งทำร้ายคุณมันมีประโยชน์หรือไง?”

“ฉันไม่ได้พูดว่าคุณแกล้ง………” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรีบอธิบาย ไม่อยากทำร้ายจิตใจของพ่อบ้าน

“คุณเอี๋ยน คุณไม่จำเป็นต้องคุกเข่า ตอนนี้คุณชายหายโกรธแล้ว……” พ่อบ้านเซี่ยรู้สึกปวดใจอยู่บ้างอยากที่จะพยุงเธอขึ้น

เหอะ อย่าพูดเหมือนเขาเป็นคนดีแบบนั้น

“พ่อบ้านเซี่ย คุณสามารถช่วยอะไรหน่อยได้ไหม? ให้ฉันได้เจอลูกของฉัน ฉันรู้สึกไม่สบายใจและกังวล มักรู้สึกว่าเขาต้องมีอันตราย……” พูดถึงลูก เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกใจอ่อนระทวย พยายามจะฝืนยิ้มกลับมีน้ำตาไหลเต็มหน้า

ต่อหน้าปีศาจร้ายอย่างเซียวเวิ่ง เธอไม่มีทางร้องไห้ แต่ต่อหน้าพ่อบ้านที่มีท่าทางและสายตาที่ใจดี ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอ่อนแอ

“คุณเอี๋ยน ในเมื่อคุณยังมีลูกอยู่ข้างนอก คุณก็ไม่ควรมีปัญหากับคุณชายแล้ว เขาไม่อนุญาตให้คุณติดต่อคนภายนอก ฉันจะกล้าให้คุณเจอได้ไงกัน?”

“คนสารเลวคนนี้ เป็นคนที่ฉันเจอที่โหดเหี้ยมที่สุด” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสำลักและพูด น้ำตาไหลรินลงมาเป็นสร้อยมุก แต่ละหยดค่อยๆไหลลงมา ทำให้พ่อบ้านมืออ่อนแอ

“ที่จริง คุณร้องไห้ต่อหน้าคุณชายอาจมีประโยชน์” หญิงสาวเข้าไปในอ้อมกอดผู้ชายและร้องไห้ จะมีชายคนไหนทนได้? “ไม่อย่างนั้นกินข้าวก่อน จากนั่นให้น้ำเกลือรักษา รอคุณชายกลับมาค่อยร้องไห้?”

“ฉันต้องการแค่เจอลูก” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดื้อรั้น ดวงใจของเธอเหมือนถูกทอดอยู่ในกระทะน้ำมันร้อน ไม่ใช่ว่ายาจะช่วยรักษาได้ และเธอก็ไม่มีกะจิตกะใจกินข้าว

“ก็ได้ ฉันจะไปบอกคุณชายให้สักหน่อย” พ่อบ้านเซี่ยถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้ เดินออกไปโทรศัพท์

ภายในบ้านของตระกูลเซียวเต็มไปด้วยดอกไหมพันธุ์แปลก อากาศก็สดใหม่เหมือนเป็นแหล่งจ่ายออกซิเจน

เอี๋ยนต้าฟานั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้เล็ก แกล้งโค้งยิ้มอย่างมีมารยาท ดวงตามีเสน่ห์ที่ทำให้คนหายใจไม่ออกคู่นั้น งดงามเป็นประกายเหมือนดวงดาว

เขาไม่ชอบการถูกมอง ถูกจับ แต่ครอบครัวของตระกูลเซียวทุกคนจับจ้องมาที่เขา เหมือนกำลังมองของมีค่า โดยเฉพาะน้องสาวของเซียวเวิ่งอย่างเซียวซา ถูกความน่ารักของซาลาเปาน้อยทำให้หน้าแดง

“เด็กคนนี้ใบหน้าคล้ายกับพี่ชายฉัน”

เธอจับใบหน้าเล็กที่ขาวนิ่มของเขา เซียวซาตั้งใจพิจารณา “จมูกก็คล้าย ปากก็คล้าย มีแค่คิ้วกับตาที่ไม่ค่อยคล้าย พี่ชายฉันเป็นตาสองชั้นหลบในแบบเหยี่ยว ซาลาเปาน้อยเป็นตาสองชั้นแบบเมล็ดแอลมอนด์ อัยยะ ตาสองชั้นเธอทำไมถึงได้ลึกขนาดนี้ ได้กรีดหรือเปล่า?”

“อืม” เอี๋ยนต้าฟาพยักหน้า พูดอย่างจริงจัง “กรีดตอนอยู่ในท้องแม่”