เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 38

รอยยิ้มผุดขึ้นในดวงตาของฉู่หยู้ซี ผู้หญิงหลายคนคงรู้สึกผิดเมื่อเขาจับมือเขา พวกหล่อนอยากจะถูกเขาโอบกอดตลอดเวลา เป็นเพราะเขาหน้าสวยขนาดนั้น แต่เธอกลับค่อนข้างให้เกียรติตัวเอง

ความโปรดปรานในหัวใจของเขาเพิ่มขึ้น ฉู่หยู้ซีโอบเธอไว้อ้อมแขนและกระซิบเบา ๆ ว่า “ผมจะให้คุณจำผมได้ ที่รัก”

อา... เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกำลังจะตะโกน เขาอย่าเข้ามาใกล้ขนาดนี้ได้ไหม?สาวน้อย... ที่รัก... คำพูดเหล่านี้เมื่อออกมาจากปากเขามันกลับดูแปลกเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อมองแวบแรก เธอรู้สึกว่าเขามีบางอย่างที่น้อยกว่าเซียวเซิ่ง แต่ตอนนี้เธอรู้ว่ามันคือความสุขุมนุ่มลึกนั่นเอง...

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดิ้นนจนหลุดจากอ้อมแขนของเขา “คุณฉู่ ฉันมีธุระต้องทำ ขอตัวก่อนนะคะ”

“ผมไปด้วย ไม่ว่าจะทำต้นไม้หรือทำอะไร ผมจะทำหมดเลย ฮ่าๆ ๆ...” แม้เขาจะพูดจาสองแง่สองง่ามดูหยาบคาย แต่เขาก้ยังดูสง่างามเช่นเดิม

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจับมืออย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ฉันจะไปทำอาหารกลางวันที่ครัว ครอบครัวของพี่เขยฉันชอบอาหารตะวันตก ฉันไม่ค่อยชินน่ะ”

“อ๋อ...” ฉู่หยู้ซีหายใจออกอย่างเกินจริง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เธอ ใบหน้าอ่อนโดยนของเขาฉายแววยินดี “เนี่ยนเนี่ยน จริงๆ แล้วคุณเป็นภรรยาในอุดมคติของผมเลยล่ะ ผมเองไม่ชอบอาหารตะวันตกเหมือนกัน เพราะงั้นเราไปกันเถอะ!"

หลังจากพูดจบ เขาก็จับมือเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแล้วเดินไปที่ห้องครัว

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจับมือของเขาด้วยความเขินอาย แต่เมื่อคิดว่าตนเองจะได้รู้จักเพื่อนเพิ่มอีกคน บางทีเขาอาจช่วยให้เธอหนีได้ ดังนั้นจึงไม่ขัดขืน

“เอ่อ คุณหมอฉู่ คุณเอี๋ยน...”

พ่อบ้านเซี่ยไม่พอใจกับความเจ้าชู้ของฉู่หยู้ซีมานานแล้ว เขาจ้องมองเขาอยู่พักหนึ่ง แต่เขาไม่ไม่มีทางที่จะขับไล่แขกออกไปได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงโทรหาเซียวเซิ่ง

ชั้นบนสุดของ สำนักงานใหญ่เอ็นซี

ในห้องประชุมขนาดใหญ่ ผู้บริหารหลายคนกำลังรายงานเกี่ยวกับกลยุทธ์การวางแผนและมาตรการปรับปรุงติดตามผล

เซียวเซิ่งผู้สวมเสื้อสีดำนั่งอยู่ที่เก้าอี้หลักด้วยรัศมีอันทรงพลังราวกับหมาป่าดำ ในบางครั้ง ดวงตาของเขากวาดไปยังสถานที่จัดงาน ซึ่งแน่นอนว่าเกิดการโค้งคำนับเหมือนคลื่น ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกเกรงขามและไม่กล้ามองหน้ากัน

ครืน ครืน

เสียงโทรศัพท์สั่น เซียวเซิ่งหันศีรษะไปด้านข้าง มองที่หน้าจออย่างแผ่วเบา จู่ๆ ก็ลุกขึ้นยืนและมองไปรอบๆ “ทำต่อนะทุกคน แผนตอนนี้ดีแล้ว ผมจะรอดูผลงานที่น่าทึ่งของพวกคุณ”

หลังจากพูดอย่างสุภาพแล้ว เขาก็เดินออกจากห้องประชุมด้วยขายาวเหยียดตรง และรับโทรศัพท์ “ว่ามา”

“คุณชายครับ คุณหมอฉุ่กำลังมาตีท้ายครัวของคุณครับ!” เสียงของเซี่ยเอ่อดูรีบร้อน “เขายกย่องเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนในทุกวิถีทาง แสร้งทำเป็นสุภาพบุรุษ ปากเอาแต่เรียกที่รักไม่หยุด แถมยังจับมือ..."

“ให้เขารับโทรศัพท์”

“ครับ” เซี่ยเอ่อเดินไปที่ประตูห้องครัวและทักทายฉู่หยู้ซีด้วยรอยยิ้ม “คุณหมอฉู่ สายสำคัญน่ะครับ”

“ไม่ว่าง กำลังยุ่งอยู่!สาวน้อย มือของคุณสวยมากเลย”

ฉู่หยู้ซีชื่นชมมือที่ลำบากตรากตรำในการทำงาน และยกย่องจากมุมมองทางการแพทย์ “เล็บสีชมพู เป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว ดูสุขภาพแข็งแรง มือสวย นุ่มเนียน เป็นมือที่สวยที่สุดที่ผมเคยเห็นมาเลย”

เอ่อ... เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่รู้จะตอบอย่างไร แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่ามือของตัวเองไม่ได้สวยขนาดนั้น คุณหมอฉู่พูดเกินจริงไปจริงๆ

“คุณชาย ได้ยินในสิ่งที่เขาพูดไหมครับ?” พ่อบ้านเซี่ยเดินกลับไปที่ห้องโถงด้วยความไม่พอใจ “คำพวกนั้นมีแต่คำสรรเสริญเยินยอ เขากำลังเอาใจคุณเอี๋ยนอยู่หรือเปล่าครับ?”

“อืม นายไปบอกเขาทีว่าทีมแพทย์ชุดช่วยเหลือแอฟริกายังขาดผู้นำอยู่”

“เป็นวิธีที่ดีมากเลยครับ!คุณชาย ตีงูต้องตีให้ตาย เขาน่ะหวงใบหน้าขาวและไม่เต็มใจที่จะไปแอฟริกาเพื่อให้ผิวกลายเป็นสีแทนแน่ๆ... ตู๊ดๆ...” พ่อบ้านเซี่ยกำลังกล่าวชมเชย แต่คุณชายของเขากลับวางสายไปเสียแล้ว

เซี่ยเอ่อไม่รอช้า เขาเดินเข้าไปในครัวและเหลือบมองเกี๊ยวที่สวยงามในกระเป๋าของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน “คุณชายฉู่ ผมเพิ่งทราบมาว่าทีมช่วยเหลือทางการแพทย์แอฟริกายังไม่ออกเดินทาง และดูเหมือนว่ากำลังขาดหัวหน้า...”

“แค่กๆ !” ฉู่หยู้ซีไอออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “แค่กินข้าวที่นี่มื้อเดียวเอง ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง ผมยังต้องรักษาอาการป่วยของเสิ่นฉือนะ!”

หลังของเธอยังไม่ดีขึ้น เธอกลัวมากว่าจะเจ็บเมื่อชนกับกำแพงเย็นยะเยือก

แต่... แต่มีความร้อนไหลเวียนอยู่ข้างหลังเธอ เป็นฝ่ามือของชายผู้นั้นวางอยู่บนหลังของเธอนั่นเอง เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจเป็นอย่างมาก

“ชอบฉู่หยู้ซีใช่ไหม?”

“ใช่ที่ไหนล่ะ?คุณอย่า...อุ้บ...” เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธ ริมฝีปากนุ่มของเขากดลงบนริมฝีปากบางเย็นของเธอ เธอตกใจมากจนตาสีแอปริคอทเบิกกว้างราวกับโลกทั้งใบหยุดนิ่ง... …

ดวงตาของเซียวเซิ่งลึกล้ำมากขึ้น มือที่วางอยู่บนเอวล่างของเธอสั่นเล็กน้อย การเต้นของหัวใจของเขาก็เริ่มสูญเสียจังหวะ เมื่อถูกเธอจูบโดยไม่ได้ตั้งใจ ทุกเซลล์ในร่างกายจึงอ่อนไหวอย่างมาก

ปากเล็กๆ ของเธอหวานกว่าน้ำแร่ในเดือนมิถุนายน หวานถึงก้นบึ้งของหัวใจ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกเขินอายจนแก้มแดง เธอผละออกจากริมฝีปากของเขาราวกับถูกไฟฟ้าช็อต และอธิบายด้วยความตื่นตระหนก “ฉัน...เอ่อ...”

แขนที่แข็งแรงดึงเอวบางเข้าหา เซียวเซิ่งเปิดริมฝีปากและจับริมฝีปากของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ริมฝีปากบางเซ็กซี่นั้นเย็นชาเล็กน้อย แต่ทันทีที่จูบเข้ามา ความร้อนแผดเผาก็จู่โจมไปทั้งตัวของเธอ...

บูม!สมองระเบิดเป็นพื้นที่สีขาวกว้างใหญ่

เซียวเซิ่งหลับตา ไม่มองดวงตาที่สดใสและไม่ตอบคำถามของเธอ เขาแค่อยากจะจูบและกอดเธอจนกว่าจะพอใจ ขณะที่เขาถลำลึกลงไป ความร้อนราวกับไฟฟ้าช็อตได้ไหลผ่านด้านหลังศีรษะของเขา

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตัวสั่น ตื่นจากความงุนงง ยกมือขึ้นและกดไปที่หน้าอกอันแข็งแกร่งของเขา สั่นหัวอย่างต่อต้าน

ใครก็ได้บอกเธอทีว่าเกิดอะไรขึ้น?

ผู้ชายคนนี้หายไปสามวัน เมื่อเขากลับมา เขาก็กอดและจูบเธอ เขาคิดว่าเธอเป็นเอี๋ยนหยู่โรวหรือเปล่า?

มือข้างหนึ่งจับที่ด้านหลังศีรษะของเธอ ริมฝีปากบางของเธอปิดแน่นโดยไม่สมยอม จูบนั้นเร่าร้อนมากขึ้นเรื่อย เซียวเซิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป และอุ้มหญิงสาวที่คิดถึงขึ้นมาทันที...