เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 6

วิลล่าตระกูลเซียว

ยามราตรีเงียบเสียจนน่ากลัว ภายในห้องใหม่ที่ประดับตกแต่งสิ่งต่างๆในงานมงคลเต็มไปด้วยสีแดง

“งืม ที่นี่คือที่ไหน ฉันเป็นอะไรไปน่ะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนปวดหัวจนแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ ทั่วทั้งร่างไร้เรี่ยวแรง กระทั่งหายใจก็ยังรู้สึกเหนื่อย

เธอมองผ่านผ้าคลุมศีรษะสีแดงที่ทำจากผ้าไหม เห็นน้ำตาเทียนสีแดงในถ้วยทั้งสองกำลังหยด

ฉากประหลาดเช่นนี้เคยเห็นในโทรทัศน์มาก่อน!

“อ๊า...พิธีแต่งงานหลังการตาย” ปฏิกิริยาตอบสนองแรกของเสี่ยวเนี่ยนก็คือถูกขายให้เข้าพิธีแต่งงานหลังการตายกับคนตาย เธอตายไปก็คิดไม่ถึงว่า เอี๋ยนหยู่โรวจะยัดเซียวเซิ่งที่เป็นที่หมายปองเข้าปากเธอ

หลังจากเข้าร่วมพิธีแต่งงานหลังการตายแล้ว เธอก็จะถูกฝัง ฝังลงดิน ที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็คือ ก่อนฝังจะถูกย่ำยีรอบหนึ่ง...

คิดถึงตรงนี้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ขนลุกพรึบ เหงื่อเย็นพลันชื้นไปทั่วแผ่นหลัง มือเท้าชา เธอยกมือขึ้นไปดึงผ้าคลุมศีรษะ เลิกขึ้นไปสองครั้งก็ยังเลิกไม่ขึ้น

ตอนนี้เองที่ประตูด้านนอกมีเสียงฝีเท้ามั่นคงทรงพลังลอยมา และชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

มีคนมาแล้ว!

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น ร่างกายไม่กล้าขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยราวกับถูกตรึงเอาไว้

ปัง!

ประตูถูกถีบให้เปิดอออย่างแรง ความเย็นพุ่งเข้ามา

เซียวเซิ่งเหยียบเงาเทียน ก้าวเข้ามาพร้อมกับกลิ่นอายบีบคั้นผู้คน

ดวงหน้าเขาเย็นชา นัยน์ตาดำจ้องเจ้าสาวที่อยู่ตรงหัวเตียงเขม็ง สายตาคมปลาบแทบจะมองเห็นดวงหน้าอัปลักษณ์และวิญญาณสกปรกทะลุผ่านผ้าคลุมศีรษะ

เพียงแต่ที่ทำให้เขาคาดไม่ถึงก็คือ ตัวเองจะมีวันหนึ่งที่ไม่เสียดายที่จะต้องสิ้นเนื้อประดาตัว ใช้ชีวิตมาแลกเปลี่ยน ก็ต้องได้อยู่กับเธอ เพื่อผู้หญิงที่เขารังเกียจคนนี้...

นอกประตู โอเล่ย์กับเย่เฟิงที่เป็นบอดี้การ์ดก็เตรียมท่าทางป้องกันนักฆ่า โดยการยกปืนเล็งไปที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ขอเพียงแค่เธอมีการเคลื่อนไหวผิดปกติเล็กน้อยก็จะยิงสังหาร

เงาร่างสูงใหญ่ทอดเข้ามา เจือไปด้วยรังสีสังหารอันเย็นยะเยือก เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจจนฟันสั่นกระทบกันกึกๆ เธออยากจะหลบหนี หรือไม่ก็ยื้อเวลา สวี่เจียนจะต้องมาช่วยเธอแน่นอน!

เธอไม่รู้ว่า วันนี้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นที่สถานีตำรวจกะทันหัน สวี่เจียนยุ่งจนไม่มีเวลากินข้าว เพียงแค่ส่งข้อความเสียงมาให้เธอข้อความหนึ่ง กำชับให้เธอดูแลตัวเองให้ดี...

เซียวเซิ่งกวาดตามองหญิงสาวที่ตัวสั่นระริกแล้วริมฝีปากก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเหยียด พร้อมกับใช้สองนิ้วจับผ้าคลุมศีรษะเอาไว้ จากนั้นก็กระชากไปด้านหลังอย่างแรง

“กรี๊ด” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกรีดร้องมุดเข้าไปใต้เตียง หลบอยู่มุมด้านในสุด กอดเข่าตัวสั่นระริก

Shit!

ทำอะไรน่ะ?

คิดไม่ถึงว่าเธอจะมาไม้นี้ เซียวเซิ่งกำหมัดแน่น นัยน์ตาทอประกายรังเกียจรุนแรง! ผู้หญิงอัปลักษณ์คนนี้ เรื่องน่าไม่อายก็ทำแล้ว ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วหรือ

นอกประตู โอเล่ย์กับเย่เฟิงสบตากันแวบหนึ่งอย่างไม่เข้าใจสาเหตุ ในเมื่อเธอวางยาเอี๋ยนหยู่โรว และสวมรอยป็นเจ้าสาว ก็สมควรจะโผเข้าใส่ท่านประธานถึงจะถูก!

“ตึง!”

หมัดกระทบกับขอบเตียง นัยน์ตาเซียวเซิ่งมีประกายหงุดหงิดและอันตรายถึงชีวิตพาดผ่าน “ออกมา!”

“คุณออกไปนะ ออกไป...ฉันอัปลักษณ์มาก น่าเกลียดมาก ไม่ต้องคิดจะทำอะไรกับฉัน คุณอย่าปีนเข้ามานะ!” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเสียงสั่น ตะโกนพูดสะเปะสะปะ

ตวามอัปยศจากการถูกข่มขืนเมื่อสี่ปีก่อนยังคงฝังอยู่ในส่วนลึกของสมองอย่างชัดเจน! เธอไม่อยากจะมีครั้งที่สองอีก

น่าขัน!

เขาไม่มีทางลดตัวปีนเข้าไปใต้เตียงดึงเธอออกมาเด็ดขาด เพียงแต่จะรื้อเตียงออก จากนั้นก็ถีบขาใส่เธอให้ตาย!

เซียวเซิ่งวาดมือข้างเดียวผ่านขอบเตียง หาจุดที่ใช้กำลัง และออกแรง เตียงใหญ่ยักษ์กว้างสองเมตรกว่าก็ถูกยกขึ้นมาทั้งอย่างนั้นอย่างไม่น่าเชื่อ

ลมหนาวเย็นยะเยือก น้ำเย็นเยียบเสียดแทงกระดูก

เสี่ยวเนี่ยนว่ายน้ำไม่เป็น มือเท้าวาดไปมาอย่างยุ่งเหยิง “ช่วยด้วย ช่วยด้วย...บุ๋มๆ...”

น้ำเย็นเยียบทะลักเข้าสู่ปอด เจ็บมาก เธอยอมแพ้กับการร้องให้ช่วย ไม่ง่ายเลยที่จะดิ้นรนไปถึงฝั่ง เพิ่งจะปีนขึ้นไปได้นิดหน่อย ก็ถูกถีบกลับไปอย่างไร้ปรานี

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอดกลั้นต่อความเจ็บปวดแล้วว่ายเข้าฝั่ง เมื่อปีนขึ้นไปอีกครั้ง คราวนี้ก็ถูกถีบไปไกลยิ่งกว่าเดิม ครั้งเดียวไปตกอยู่ใจกลางบึง

“พวกคุณก็เป็นคน ทำไมถึงได้ใจร้ายแบบนี้กัน”

ปีศาจกระหายเลือดและโหดร้ายคนนั้น จะต้องจัดการเธอจนตายแน่! แต่เธอตายไม่ได้ เด็กน้อยอายุสามขวบยังรอมารดากลับไปอยู่ เพื่อลูก ตัวเองจำเป็นต้องมีชีวิตต่อไป!

น้ำเย็นเยียบเสียดกระดูกแทรกซึมเข้าไปในรูขุมขน ฤทธิ์ยาเลือนหาย สมองของเธอมีสติขึ้นมาเล็กน้อย

แม้ว่าจะยังไม่เข้าใจว่าตัวเองถูกใส่ร้ายได้ยังไง แต่เมื่อดูจากสไตล์ของลานบ้าน สวนดอกไม้หลังบ้านยังใหญ่กว่าสวนสาธารณะ ไม่ใช่คนรวยธรรมดาทั่วไปจะมีได้ เธอเดาอะไรบางอย่างได้อย่างเลือนราง...

แสงไฟข้างบึงทอประกายสว่างนุ่มนวล ดอกบัวแห้งเหี่ยวจมอยู่ใต้ผิวน้ำ เป็นทิวทัศน์ที่เศร้าสร้อยและงดงามอยู่หลายส่วน

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเด็ดใบบัวแห้งเหี่ยวใบหนึ่งเช็ดน้ำบนใบหน้า เตรียมจะปีนขึ้นไปบนภูเขาเทียมที่อยู่กลางแม่น้ำ รอสวี่เจียนมาช่วยเงียบๆ

เธอไม่มีทางรู้ว่า บนภูเขาเทียมเป็นสวนสัตว์แห่งหนึ่ง ด้านในเต็มไปด้วยจระเข้ งูเหลือม กิ้งก่าอันล้ำค่าที่เซียวเซิ่งรัก....เมื่อได้กลิ่นคาวเลือดก็คิดจะกลืนเธอลองท้องในเสี้ยวนาที

เซียวเซิ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวสีขาวข้างบึงอย่างสบายๆ มือข้างหนึ่งเขย่าไวน์

“ท่านประธานครับ ผมได้ยินมาว่าหากผู้หญิงถูกความเย็นมากเกินไป ไม่เพียงแต่จะมีโรคเรื้อรัง แต่ยังทำให้ตั้งครรภ์ไม่ได้ตลอดชีวิตด้วยครับ” โอเล่ย์เกิดความรู้สึกเห็นใจขึ้นมา จึงโค้งตัวเอ่ยขอร้องว่า “ไม่สู้ให้เธอขึ้นมาไต่สวนก่อนค่อยว่ากันมั้ยครับ”

เซียวเซิ่งเหลือบมองแวบหนึ่งอย่างไม่ได้รับผลกระทบใดๆ “สูญเสียความสามารถในการตั้งครรภ์ก็ไม่ถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมหรอก ยีนที่เห็นแก่ตัวและเจ้าเล่ห์แบบเธอ ถ้าหากสืบทอดต่อไป จะเป็นอันตรายต่อสังคม”

ผู้หญิงที่กระทั่งพี่สาวตัวเองก็ยังทำร้ายได้ ตายไปก็ไม่น่าเสียดายหรอก...