เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 79

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองดูดอกไม้บนโต๊ะกาแฟด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน กองสีชมพูเหลืองชมพูฟ้า ช่างสะดุดตาและสวยงาม แต่ ……

พ่อบ้านเซี่ยดีดลูกคิดเสียงดัง จนทำให้คนตกใจ ยุคไหนแล้ว ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมเขายังใช้ลูกคิด เพื่อเสริมออร่าความเป็นพ่อบ้าน？

“คุณเอี๋ยน คุณเด็ดมาทั้งหมดห้าสิบสองดอก คุณต้องชดใช้เป็นเงิน 5,200 หยวน”พ่อบ้านเซี่ยชี้ไปที่ลูกคิดแล้วพูดว่า“ผมคิดราคาดอกไม้ต่ำที่สุดแล้ว ดอกละร้อย”

“แล้วคุณดีดลูกคิดทำไม แค่คุณด้ววยร้อยก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ？ดอกไม้พวกคุณฝังด้วยทองคำเหรอ ทำไมแพงขนาดนั้น ฉันสามารถซื้อดอกกุหลาบสีแดงช่อโตๆ ในราคาหนึ่งร้อยหยวนที่ร้านดอกไม้ได้เลย คุณแน่ใจว่านี่ไม่ใช่การแบล็กเมล์？”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอนพิงโซฟา เอาแขนกอดอก พูดอย่างเกรงใจมาก

“นั่นเป็นราคาดอกกุหลาบสีแดง”พ่อบ้านเซี่ยหยิบดอกไม้สีเหลือง ชื่นชมแป๊บหนึ่ง แล้วพูดอย่างใจดีว่า“แค่ดอกนี้ก็ไม่ต่ำกว่า 5000 แล้ว”

“ทำไมมันแพงขนาดนี้！”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถามอย่างโกรธเคือง

“คุณรู้ไหมว่านี่ดอกอะไร？เรียกว่าดอกลิลลี่ มันมีสีที่สวยงามของดอกกล้วยไม้ และก็มีกลิ่นหอมของดอกลิลลี่ด้วย ไม่ยากที่จะจินตนาการเลยว่าทำไมมันถึงแพง？บอกตรงๆ นะ นี่คือดอกไม้ที่คุณชายชอบที่สุด”

จริงด้วย กลิ่นหอมที่จมูกเหมือนกับกลิ่นหอมอ่อนๆ บนตัวของเซียวเซิ่ง ผู้ชายเย่อหยิ่งคนนั้น จะต้องใช้ดอกไม้นี้แช่น้ำอาบแน่ โอเค――

“แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเงินติดตัวแล้ว คุณก็น่าจะรู้ว่า ฉันสวมชุดแต่งงานดข้ามาในวิลล่าตระกูลเซียว ที่จริงเครื่องประดับศีรษะก็พอมีมูลค่าอยู่บ้าง แต่น่าเสียดายที่มันตกลงไปในบ่อจระเข้แล้ว หรือว่าพวกคุณไม่ควรรับผิดชอบที่จะกู้มันออกมา？”

“ใครจะกล้าลงไปที่บ่อจระเข้？”พ่อบ้านเซี่ยถอนหายใจ ดีดลูกคิดอย่างเมตตา“เอาล่ะ เห็นแก่ที่ปกติคุณมักจะให้เกียรติผม ฉันจะช่วยคุณคืนเงิน 200 ที่เหลือคุณจัดการเอง”

“ฉันจัดการเองไม่ได้”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนั่งไขว่ห้าง เงยคางขึ้น ทำท่าทางเบี้ยวหนี้“พวกคุณฟ้องฉันขึ้นศาลได้ หรือจะติดต่อสวี่เจียนพี่ชายฉันก็ได้นะ เขาจะคืนแทนฉัน”

“พวกเราไม่ฟ้องคุณหรอก แต่คุณชายจะกลับมาคิดบัญชีกับคุณ ส่วนการคิดบัญชีนั้น ――”

“คุณอย่าพูดถึงปีศาจนั่น เขามันคนทำลายล้าง！”

มึน เซี่ยเอ่อสงสารคุณชาย ละเว้นกิจกรรมทางเพศมาหลายปี ก็แข็งแกร่งขึ้นในพริบตา“คุณเอี๋ยน ฉันจะให้ทางเลือกคุณ แค่คุณยอมรับว่าตัวเองเป็นภรรยาคุณชาย ดอกไม้เหล่านี้ก็จะเป็นของคุณ คุณไม่ต้องจ่ายเงินใดๆ”

“ไม่ ฉันจะจ่าย”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอาขาไขว่ห้างลง สะสมอารมณ์มาสักพัก ก็ยิ้มอย่างสดใส“ลุงเซี่ย คุณให้ฉันทำงานเถอะ เหมือนครั้งที่แล้วที่ผสมเกสรดอกสาลี่ ให้โอกาสฉันทำงานคืนเงิน”

“งั้นคุณก็ปรนนิบัติคุณชาย วันละสามร้อย”

“อ้อไม่ล่ะ ฉันจะทำงาน เช่นปลูกดอกไม้ปลูกผัก”

“ที่นี่ของเราไม่ใช่ฟาร์ม มีดอกไม้มีผักให้ปลูกที่ไหน？ปรนนิบัติคุณชายคืองานเพียงอย่างเดียว แน่นอนว่าเพิ่มราคาให้คุณได้。”

“ช่างเถอะ ฉันไปยืมหงยวี่ดีกว่า”

“โหยๆๆ ยืมอะไรกัน เกรงอกเกรงใจไปแล้ว？”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยืนขึ้นมาคิดจะไป หงยวี่เดินบิดก้นเข้ามา แต่งตัวเซ็กซี่ ยิ้มอย่างยั่วยวน“เสี่ยวเหนียนหยูผู้ยิ่งใหญ่ เธอเฆี่ยนฉัน ฉันให้เธอสิบหยวน ทำงานมากก็ได้มาก เอาไง？”

“หงยวี่ เวลาทำงานทำไมคุณเดินเตร็ดเตร่แบบนี้？และยังแต่งตัวแบบนี้อีก ถ้าทำไม่ได้ก็ลาออกซะ！”พ่อบ้านเซี่ยโกรธแล้ว ในโลกนี้ มีเพียงหงยวี่ยัยปัญญาอ่อนที่กล้าแย่งธุรกิจของคุณชาย

“ลุงเซี่ย ลุงไม่ได้สัญญากับพ่อฉันว่าจะดูแลฉันเหรอ？”หงยวี่โกรธจนกระทืบเท้า หันกลับจะออกไป

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่คิดเลย ตามไปโดยตรง“หงยวี่ ฉันรับปากเธอ เอ่อ……เธอจ่ายเงินให้พ่อบ้านเซี่ยก่อน ได้ไหม？”

ที่สำคัญคือเธอกลัวเซียวเซิ่งจะกลับมา จับผิดเธอแล้วดูถูกเธออีกครั้ง เธอไม่มีวันลืมคำพูดที่เซียวเซิ่งพูดตอนไป มันอยู่ในใจเธอจนจะหดหู่อยู่แล้ว

“ได้ แล้วแต่เธอเลย”หงยวี่ดีใจขึ้นมา ใช้ไหล่สะกิดเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ขยิบตาแล้วไปเอาเงินส่วนตัว

ที่จริงหงยวี่อยากตามขึ้นไป แต่คิดว่าวันละ 100 ก็ได้ จากนั้นเต้นด้วยความดีใจขึ้นมา“พอพูดถึงคุณชายเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ตื่นเต้น ครั้งหน้าต้องหาทางกระตุ้นให้เธอโกรธ แบบนี้ก็จะสบาย”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเดินโซเซกลับห้อง นอนลงบนเตียงไม่ขยับตัว ข้าวเย็นก็ไม่กิน นอนหลับไปเลย ……

เซียวเซิ่งขับรถพาเอี๋ยนต้าฟาออกไปเที่ยว ไปทางตะวันตก ไม่รู้ว่าเดินทางมาไกลแค่ไหน ก็แวะจอดที่ชานเมืองแห่งหนึ่ง ไปเดินเล่นที่ชานเมือง กินข้าวจากพื้นเมืองนั้น สัมผัสธรรมเนียมท้องถิ่น พักที่โรงแรมเล็กๆ ในตอนกลางคืน

หลังจากเล่นมาทั้งวัน เด็กชายก็เหนื่อย เอี๋ยนต้าฟาผล็อยหลับไปทันทีที่หัวถึงหมอน แต่เซียวเซิ่งพลิกตัวไปมานอนไม่หลับ ในใจรู้สึกหดหู่มาก

เขาถอดชุดนอน สวมชุดออกกำลังกาย แล้วห่มผ้าให้เอี๋ยนต้าฟา เซียวเซิ่งออกจากโรงแรม วิ่งไปท่ามกลางแสงจันทร์

อากาศที่ชานเมืองสดชื่นมาก แม่น้ำริมถนนดูใส ไอน้ำผสมกลิ่นหอมของถั่วเหลืองและข้าวสาลีพัดมาบนใบหน้า ไอน้ำผสมกับกลิ่นหอมของข้าวสาลีและถั่ว มีต้นไม้ดอกปรากฏข้างทางเป็นระยะๆ ทิวทัศน์ยามค่ำคืนช่างสวยงาม

การวิ่งเหมาะอย่างยิ่งสำหรับการระบายอารมณ์ หากเซียวเซิ่งมีเรื่องในใจก็จะอาศัยการวิ่งเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ แต่ครั้งนี้กลับทำไม่ได้

พอนึกถึงความไม่แยแสที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมีต่อตัวเอง เขาก็หมดแรงสุดๆ ยกเท้าไม่ขึ้น ก้าวเท้าไม่ออก และพื้นถนนก็ไม่เรียบ โซเซจนล้มลงกับพื้น แล้วฝุ่นก็ทั่วหน้า

ใต้ต้นท้อด้านข้าง มีหญิงสาวบังเอิญไปชมพระจันทร์ เมื่อเห็นคนล้ม ก็ตกใจอย่างมาก“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”

เซียวเซิ่งนอนอยู่บนพื้นไม่เงยหน้าขึ้นมอง นิ้วที่เรียวของเขาขยับเล็กน้อย เป็นสัญญาณว่าไม่ให้เธอเข้าใกล้

แต่เด็กสาวไม่สนใจ วิ่งไปหาเขา มาพร้อมกลิ่นหอมของดอกท้อ หัวใจของเซียวเซิ่งก็เต้นขึ้นมา……

------------