เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 90

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกรัศมีความน่ากลัวของเซียวเซิ่งกดดันลงมาจนใจสั่นแล้ว ถอยออกไปสองก้าวอย่างอัตโนมัติ เกรงว่าจะถูกความเหี้ยมโหดของเขาทำร้ายเข้าแล้ว เธอยอมรับว่าแท้จริงแล้วยังเกรงกลัวเขาอย่างมาก

แต่ทว่าเซียวเซิ่งไม่ได้หยุดลง หมัดที่กำแน่นอยู่ข้างกายปล่อยลง ยกมือชี้ไปที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน กำลังคิดจะด่าสักสองประโยค ไม่ทันไรมองเข้ามาในแววตาที่กำลังหวาดกลัวของเธอ ทันใดนั้นความโมโหก็ไม่เหลืออยู่แล้ว มือจะยกขึ้นก็ไม่ใช่ จะวางลงก็ไม่ใช่

ในวินาทีนี้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพบว่าบริเวณแขนเสื้อของเขาตุงขึ้นมาเล็กน้อย ด้านในเหมือนกับแอบซ่อนปืนหนึ่งกระบอกเอาไว้ ตกใจจนใจแทบจะร่างลงมา ขาทั้งสองข้างต่างสั่นเทา หลังมีเหงื่อซึมออกมาแล้ว

ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ว่าโมโหจนอยากจะควักปืนออกมายิงเธอนะ?

ตายเพราะปากจริงๆ เมื่อสักครู่ “โลงศพ”คำนั้น ยังเก็บกลับมาทันไหม?

เห็นเธอหวาดกลัวแบบนี้ เซียวเซิ่งทั้งอยากจะโมโหทั้งอยากจะหัวเราะ หันหลังกลับเดินขึ้นบันได เดินเข้าไปในห้องโถงถึงได้หยุดลง หยิบดอกกุหลาบออกมาจากในแขนเสื้อ

ดอกไม้ที่มอบให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนั้นประกอบด้วยดอกลิลลี่ ดอกทิวลิป และดอกเยอบีร่า เพียงแต่ตรงใจกลางช่อดอกไม้ได้ปักกุหลาบแดงเอาไว้ แสดงถึงความรักที่มีหนึ่งเดียว

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาส่งดอกไม้ให้เอียนหยู่โรว ได้ดึงกุหลาบแดงที่แสดงถึงความรักออกมา แสดงว่าได้ดึงหัวใจและจิตวิญญาณของดอกไม้ช่อนั้นออกมาแล้ว เอียนหยู่โรวได้ไปเป็นเพียงเศษดอกไม้เท่านั้น ไม่ได้มีความหมายอะไร

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คุณไม่ใช่คนที่จะสามารถรับมือได้ง่ายๆเลย”มองเซียวเซิ่งเดินไกลออกไป เอียนหยู่โรว ที่กอดดอกไม้เอาไว้ แอบยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย “ดอกไม้ที่เขามอบให้ฉัน เก็บมาจากโลงศพอย่างนั้นเหรอ? ถ้านั่นคือมอบให้คุณ คุณคงจะไม่พูดแบบนี้หรอก? ไร้การอบรมสั่งสอน เด็กเดรัจฉานไม่มีแม่คอยสั่งสอนก็ประหลาดแบบนี้แหละ......”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็รู้สึกเสียใจทีหลังที่ตัวเองไม่รู้จักระงับคำพูด ไม่พูดอะไรออกมาเลย แล้วแต่เธอจะว่าไป

“ต่อไปก็ระวังคำพูดหน่อย นรกชั้นแปดจะได้ไม่เกาะลิ้นเอา！จะว่าไป ไม่ว่าแกจะสาปแช่งยังไง แต่ดอกไม้นี้สั่งมาจากร้านชั้นดี พี่เขยของคุณรักฉันมากว่าไหม? หึหึ......”

ใช่ รักมาก ดอกไม้ช่อใหญ่ขนาดนั้นจะแพงขนาดไหนนะ? เงินทองบางครั้งก็สามารถนำมาวัดความรักที่มีได้ ภายในใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ หันหลังกลับเดินไปตามถนนก้อนกรวดด้านข้าง

ไฟตามถนนของในสวนได้สว่างขึ้นแล้ว เงาของกิ่งไม้สะท้อนลงมาบนพื้น กระดำกระด่าง เงียบสงบจนทำให้คนที่โดดเดี่ยวยิ่งโดดเดี่ยวกว่าเดิม คนที่ใจลอยยิ่งใจลอยกว่าเดิม

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคิดมาตลอดว่าอยากจะได้ครอบครัวที่สงบสุข มีเอี๋ยนต้าฟา สวี่เจียนกับเธอสามคนอยู่ด้วยกัน ในอนาคตค่อยคลอดลูกให้กับสวี่เจียนสักคน อยู่ด้วยกันอย่างเรียบง่ายไปจนแก่เฒ่า ก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง

ความหวังอันเรียบง่ายอย่างหนึ่ง ทำไมทำให้เป็นจริงถึงได้ยากแบบนี้?

มิน่าล่ะคนโสดถึงได้ยิ่งมากขึ้น เซียวเซิ่งคนมีเงินแบบนี้ คนคนเดียวใช้ทรัพยากรตั้งมากมาย แม้แต่น้องเมียก็ไม่เว้น ชั่วร้ายจริงๆ

มองไปบนร่างของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่ขมขี่น ริมฝีปากสีแดงของเอียนหยู่โรวเผยอขึ้นมา ในแววตาที่สะท้อนออกมานั้นยากจะคาดเดา ：เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน สี่ปีก่อนคุณไม่ได้ครอบครองเซียวเซิ่ง สี่ปีให้หลังคุณยังคงไม่ได้ครอบครองอยู่ดี เพราะว่าคุณไม่รู้ว่าเดิมทีแล้วเขาควรจะเป็นของคุณ

สบายใจจริงๆ ทุกครั้งที่แย่งสิ่งของของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมาได้ เธอรู้สึกเหมือนได้เติมเต็ม

เอียนหยู่โรวยิ้มออกมาอย่างได้ใจ เงยหน้าขึ้นมาก็มองเห็นแววตาเย็นชาของเซียวเซิ่ง ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป รีบก้มหน้าทำเป็นคนดี

ภายใต้ความเสแสร้งของเธอ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดูเหมือนว่าจะไม่รู้เรื่องอะไร เห็นแก่ตัว ไร้การอบรมสั่งสอน แต่เซียวเซิ่งก็ยังคงชื่นชอบเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน จุดนี้ทำให้เอียนหยู่โรวรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก

กลับมาถึงห้อง เอียนหยู่โรวนำเอาดอกไม้วางไว้บนเตียง ลากหงยวี่มาดูอย่างปลื้มใจ “ตอนนี้ฉันก็วางใจได้แล้ว รู้จักทำดีกับภรรยาตัวเองแล้ว คุณดูสิดอกไม้ที่มอบให้ฉันสวยไหม?”

“โอ้ว สวยมากจริงๆ เปล่งประกายจนแสบตาคนโสดอย่างฉัน”หงยวี่เหมือนกับโทเจียซาพระแก่ชราใน《ไซอิ๋ว》กะพริบตาอย่างต่อเนื่อง ช่างตลกขบขัน

พ่อบ้านเซี่ยรีบบอกให้คนรับใช้เสิร์ฟอาหาร อาหารสีสันหลากหลายที่มีกลิ่นหอมก็ถูกจัดวางขึ้นมาเต็มโต๊ะ มองดูแล้วหรูหราอย่างมาก มีดซ้อมสะท้อนแสงแวววาว มีความรู้สึกว่าช่างน่าเวทนา สิ่งเหล่านี้ต่างเป็นสิ่งที่เอียนหยู่โรวชอบทาน ไม่ถูกปากเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสักนิด ถึงแม้ว่าจะได้ทานก็คงจะไม่มีความสุข

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่รู้เลยว่า เซียวเซิ่งเพื่อจะทำให้เธอพอใจ จึงได้จัดชุดอาหารที่ทำจากรากบัวเอาไว้สำหรับเธอ น่าเสียดายเพราะว่าความโกรธ จึงพลาดความสมบูรณ์แบบไปแล้ว......

เซียวเซิ่งหยิบมีดกับซ้อมขึ้นมา ยังไม่ทันได้เริ่มทานก็วางลง “คุณอยากทานอะไรก็ไปทำเอง รอคุณ”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนิ่งไปสักพักถึงได้รู้สึกตัวขึ้นมาว่าเซียวเซิ่งพูดกับเธอ ทันใดนั้นก็มีทางสว่างแล้ว ยืนขึ้นมาเดินไปยังห้องครัว เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดลง “ไม่ต้องรอฉัน ฉันเกรงว่าจะรบกวนเวลาการทานอาหารอันมีค่าของคุณเซียวกับภรรยา”

กลิ่นอายของความชั่วร้ายอันน่ากลัว ยังดีกว่าเมื่อสักครู่อยู่เล็กน้อย เซียวเซิ่งทำเป็นไม่ได้ยิน หยิบนิตยสารการเงินมาเล่มหนึ่ง อ่านจริงจังตั้งใจ

เธอนึกว่าฉันอยากจะรอเหรอ? ที่สำคัญคือถ้าไม่มีเสียงเคี้ยวของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแม่ลูก เขาทานข้าวไม่ลง ทำยังไงได้?

“เสี่ยวเนี่ยน คุณพูดเหมือนเป็นคนอื่นไกลไปได้? แน่นอนว่าต้องรอคุณอยู่แล้ว ต่างเป็นคนในครอบครัวเดียว！”เอียนหยู่โรวพูดต่อ ถึงแม้ว่าภายในใจจะเกลียด แต่บนใบหน้าทำเป็นยิ้มแย้มเบิกบาน

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่มองไปที่เธอ เดินเข้าห้องครัวไป หยิบมะเขือเทศมาหนึ่งลูก ล้างสาหร่ายกับเห็ดมาเล็กน้อย ใช้มีดซอยออกมาอย่างคล่องแคล่ว ทำซุปผักน้ำใสหนึ่งถ้วย แล้วก็ทอดไข่หนึ่งใบ ตักข้าวมาครึ่งถ้วย ยกมาที่โต๊ะทานข้าว แล้วก็ไม่มากความ เริ่มทานก่อนเลย

เอียนหยู่โรวยิ้มอย่างเย็นชา มองดูคนที่ถูกเลี้ยงมาอย่างไม่เคยเจอโลกภายนอก：เจ้าบ้านเพื่อจะรอเธอไม่ขยับตะเกียบ แต่เธอสิ วางอาหารลงก็ทานแล้ว！น่ารังเกียจจริงๆ ถ้าอยู่ที่บ้านละก็ คงจะถูกคุณแม่ตบสักฉาดไปแล้ว

------------