เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 99

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนล้างจานเสร็จแล้ว เช็ดจนสะอาดแล้ววางไว้บนชั้น หลังจากนั้นทานเค้กที่พ่อครัวใหญ่ทำ ถึงได้ขึ้นมาที่ชั้นบน

เธอนึกว่าเซียวเซิ่งออกไปแล้ว ใครจะไปรู้พึ่งจะผลักประตู ก็มองเห็นเซียวเซิ่งนั่งอยู่บนเตียงของเธอ ดวงตาดำคลับมองลึกเข้ามาที่เธอ ใบหน้าเย็นชา แสดงออกมาอย่างเคร่งขรึม

ภายในใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนด้านโน้นขมขื่นอย่างประหลาด รู้สึกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ขอบตาร้อนผ้าว ดวงตาสั่นไหว ไม่ยินยอมที่จะสบตากับเขา หันหลังกลับคิดจะเดินออกไป

“เสี่ยวเนี่ยน”เซียวเซิ่งตะโกนเรียกเธอเอาไว้ น้ำเสียงทุ้มต่ำ

“หืม?”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่อาจไม่หยุดเท้าลงได้ หันหน้ากลับมา ฝืนยิ้มกับเขาออกมา “สี่โมงเย็นแล้ว ทำไมคุณยังไม่ไปอีก?”

“ไม่รีบ”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่รู้ว่า เซียวเซิ่งพึ่งจะประชุมเสร็จก็กลับมาหาเธอเลย ไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่น “เสี่ยวเนี่ยน คุณมานี่หน่อย”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนใจเต้นขึ้นมาแล้ว ไม่ได้ปฏิเสธ เดินมาที่ด้านหน้าของเซียวเซิ่ง มองลงไป ไม่พูดอะไร

เซียวเซิ่งจับมือเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเอาไว้ จับไว้สักพัก ทันใดนั้นพูดว่า “ถ้าคุณไม่อยากให้ผมไป ผมก็จะไม่ไป”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเหมือนใจจะวาย อ้าปากค้าง อยากจะพูดในสิ่งที่เขาคิด แต่คำพูดที่พูดออกมาเปลี่ยนเป็น “ฉันเป็นใครเหรอ มีสิทธิ์อะไร——”

“ผมไม่อยากฟังคำพูดของอารมณ์ขุ่นเคืองเหล่านี้”เซียวเซิ่งดึงเธอขึ้นมานั่งบนขาของตัวเอง น้ำเสียงทุ้มต่ำเคร่งขรึม “อย่าอ้อมค้อมกับผม พูดความจริง ออกมาโดยดี” เขาเพียงแค่อยากจะรู้สิ่งที่อยู่ภายในใจของเธอ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกัดริมฝีปาก ครุ่นคิดอยู่นานถึงได้ตัดสินใจแล้ว “คุณไปเถอะ อย่าทำเพื่อฉัน.....สร้างความไม่พอใจกับคนในครอบครัว”

“ช่างมีคุณธรรมสูงส่งเสียจริง”เซียวเซิ่งอดที่จะยิ้มเยาะออกมาไม่ได้ ยืนขึ้นมาเดินตรงไปทางประตูด้านนอก แผ่นหลังที่ตั้งตรงกลับมีกลิ่นอายของความโศกเศร้าเสียใจบางอย่าง

ทันใดนั้นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกไม่ค่อยสบาย ภายในใจโศกเศร้าเสียใจเคว้งคว้างว่างเปล่า ใบหน้าซีดไปไม่น้อย

เซียวเซิ่งเปิดประตูออกมา หยุดลงอีกครั้ง “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ผมจะพูดกับคุณนะ ผมไม่เคยมีอะไรกับเอียนหยู่โรว ถ้าคืนนี้ผมทำกับเธอ เป็นไปได้ว่าคุณจะสูญเสียผมไป คุณจะไม่เสียใจภายหลังเหรอ?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสูดลมหายใจเข้า ในใจเจ็บปวดอย่างมาก น้ำตาเกือบจะไหลออกมาแล้ว สุดท้ายเธออดกลั้นขอบตาที่ร้อนผ่าวเอาไว้ พูดออกมาอย่างโหดเหี้ยมว่า “ฉันไม่เสียใจภายหลังหรอก”

เธอไม่เคยได้รับมาก่อน จะสูญเสียได้อย่างไร?

เดิมทีเซียวเซิ่งอยากจะแต่งงานกับเอียนหยู่โรว การปรากฏตัวของเธอเป็นอุบัติเหตุ ไม่ช้าหรือเร็วเธอต้องกลับไปใช้ชีวิตของตัวเอง ยิ่งรีบแยกย้ายยิ่งดี เมื่อเกิดความรักที่ลึกซึ้งขึ้นมาแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นยิ่งจะบาดเจ็บมากกว่าเดิม

เซียวเซิ่งกระชับคางแน่น ทั้งร่างค่อยๆตึงเครียดขึ้นมาแล้ว ในรอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยกลิ่นอายของความโหดร้าย “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คุณจำไว้！ต่อให้ผมมีอะไรกับเอียนหยู่โรวแล้ว คุณอย่าได้คิดที่จะหนีไป ผมจะกักขังคุณเอาไว้ตลอดชีวิต！”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสั่นเทา นิ่งอึ้งไป ที่หน้าประตูไม่มีคนแล้ว มองไปทางหน้าต่าง เธอมองเห็นเซียวเซิ่งขับรถออกไปแล้ว ยิ่งไกลออกไป ค่อยๆหายออกไปจากสายตาของเธอ......

ในใจเริ่มรวดร้าว เดิมทีเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่อยากจะร้องไห้ ไม่รู้ว่าทำไมน้ำตาถึงได้ไหลออกมาเป็นทาง ไหลลงมาเต็มหน้า เป็นไปได้ว่าเพื่อจะเซ่นไหว้ความรักที่ผิดพลาดที่ยังไม่ทันจะเริ่มแต่จบลงแล้ว?

ยืนอยู่ตั้งนาน เธอถึงได้เดินกลับไปที่เตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง เหลือบไปมองดอกกุหลาบบนโต๊ะอย่างไร้อารมณ์ เป็นกุหลาบไร้วิญญาณอีกครั้ง......ในใจเจ็บปวดรวดร้าว

หรือว่า เธอควรจะคิดถึงสวี่เจียนแล้ว

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ไม่มีใครรู้เลยว่าสวี่เจียนผ่านความกดดันภายในใจมากมายเท่าไหร่ ความผิดปกติภายในใจคิดวนไปวนมา กดดันลงมาจนเขาแทบจะแบกรับเอาไว้ไม่ไหว

หลินเซวียนเป็นกังวลอย่างมาก “คุณก็จริงๆเลย ไม่ได้รับข่าวของเสี่ยวเนี่ยน เจ็บปวดจนจะเป็นบ้า เมื่อได้รับข่าวของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแล้ว คุณยิ่งบ้ากว่าเดิม จะให้ฉันทำอย่างไร?”

“หลินเซวียน ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ” สวี่เจียนดวงตาแดงฉาน มองไปยังหลินเซวียนอย่างอ้อนวอน “คุณช่วยผมติดต่อกับคนขับรถของรถส่งสินค้าคนนั้นหน่อย ไม่ว่าอย่างไร อย่าให้เสี่ยวเนี่ยนต้องเสี่ยงอันตราย”

“ผู้บัญชาสวี่ พวกเราติดต่อกับเขาแน่นอนว่าไม่เหมาะสม”หลินเซวียนขมวดคิ้วเป็นปม ระบุความสัมพันธ์กับเขาอย่างละเอียด “ถ้าเขาเกรงกลัวอำนาจของเซียวเซิ่ง แล้วเปิดเผยเรื่องของพวกเราออกไป ถึงเวลานั้นไม่เพียงพวกเราที่จะซวย เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็จนพลอยซวยไปด้วย”

“ผมต้องออกไป ผมจำเป็นต้องออกไป！”เหมือนกับได้รับแรงกระตุ้น ปีศาจร้ายในร่างกายของสวี่เจียนได้กำเนิดขึ้นมาแล้ว ถูกความชั่วร้ายครอบงำจิตใจ “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนน่าสงสารอย่างมาก อันตรายเกินไป เธอไม่สามารถไม่มีผมอยู่ได้ ผมต้องออกไป”

“ผู้บัญชาสวี่ คุณอย่าเป็นแบบนี้！”หลินเซวียนมองเห็นเขาพูดไปเองคุณเดียว ภายในใจร้อนรนอย่างมาก “มีสติหน่อย เมื่อก่อนนี้คุณเคยเป็นตำรวจที่ดีทั้งหัวใจเพื่อประชาชน อย่าได้ลดตัวลงไปอีกเลย?”

“อย่าพูดถึงเรื่องเมื่อก่อนกับผม ผมไม่ใช่ผมในเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว”

ปัญญาของสวี่เจียนค่อยๆลดถอยลง ค่อยๆจมลงไปในใต้กระแสน้ำเชี่ยวกรากที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง “คุณยังคิดว่าผมมีชีวิตอยู่เหรอ ความจริงผมตายไปแล้ว ในวินาทีที่ช่วยเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนออกมาไม่ได้ วิญญาณของผมยังคงอยู่ที่วิลล่าตระกูลเซียว ที่ออกมามีเพียงร่างกายเท่านั้น”

หลินเซวียนถูกคำพูดของเขาทำให้หวาดผวาจนขนหัวลุก ทำได้เพียงให้คำแนะนำทางอ้อม “ฉันจะไปติดต่อคนขับรถ ถ้าคุณต้องการจะลาออกอย่างแน่นอน ค่อยเขียนจดหมายลาออกอีกฉบับ เอาแบบนี้แล้วกัน”

“ดี”สวี่เจียนหยิบกระดาษกับปากกาออกมาทันที เริ่มเขียนขึ้นมาแล้ว เหมือนกับว่าเป็นเด็กประถมที่เชื่อฟัง

หลินเซวียนมองดูเขาในวินาทีนี้ ภายในใจโศกเศร้าเสียใจอย่างขีดสุด ออกจากห้องขังไป ตรวจสอบข้อมูลของเจ้าของรถส่งสินค้าแล้วขับรถออกจากสถานีตำรวจไปแล้ว......

------------