เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 56

หลายวันผ่านไป ใบบุญพยายามทำเป็นไม่สนใจผู้คนรอบข้าง เธอตั้งอกตั้งใจทำแต่งาน ไม่สนว่าใครจะพูดหรือนินทาอะไร จนกระทั่งวันที่กวินต้องเดินทางไปต่างจังหวัด จึงทำให้ใบบุญไม่ได้ทำโอที เพราะเขากดดันให้เธอรีบกลับบ้าน ซึ่งวันนี้เป็นวันเสาร์ใบพลูไม่ได้ไปโรงเรียน

กวินกลัวว่าลูกสาวเขาจะเหงาทั้งที่มีน้าสาวอย่างใบบัวคอยสอนการบ้าน แต่นั่นคงไม่ใช่เหตุผล เพราะท่านประธานหนุ่มอยากให้ใบบุญกลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน ค่ำคืนนี้ช่างยาวนานกว่าคืนไหนๆ เมื่อข้างกายของเธอไร้ซึ่งชายตัวโต

“ทำไมนะต้องทำให้คิดถึงแบบนี้ด้วย ตั้งแต่เช้า คุณไม่คิดจะโทรหาฉันบ้างเลยรึไง” หญิงสาวในชุดนอน นั่งลงที่เตียงนุ่ม พร้อมกับความรู้สึกอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเธอเริ่มชินในการนอนกับกวิน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงประตูห้องนอนดังขึ้น ซึ่งใบบุญยังได้ลงกลอน ก่อนที่หนูน้อยในชุดนอนสีหวานจะเดินเข้ามา พร้อมกับสมาร์ทโฟนในมือ

“แม่หลับหรือยังเอ่ย” เสียงทุ้มของกวินดังขึ้น ซึ่งทำให้ใบบุญแอบงอน เมื่อเขาไม่คิดโทรหาเธอ

“ยังค่ะ คุณแม่ขา... คุณพ่อจะคุยด้วยค่ะ” เสียงหวานของใบพลูดังขึ้น เวลานี้ใบบุญได้หันไปส่งยิ้มให้กับลูกสาว เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นภายในใจ เมื่อเธอกำลังคิดว่าตัวเองงี่เง่าเกินไป เมื่อเขาโทรหาลูกสาวก็ดีเท่าไหร่แล้ว

“มีอะไรหรือเปล่าคุณ ฉันกำลังจะนอน”

“ไม่มีอะไรแค่คิดถึง คืนนี้ไปนอนกับลูกสิ ผมรู้นะว่าคุณคงนอนไม่หลับ” เขาช่างรู้ไปเสียหมดสมกับเป็นสามีของเธอ

“ใครบอก ฉันกำลังจะเข้านอน แค่นี้นะคะ” หญิงสาวรีบพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเฉยชา เพื่อไม่ให้กวินสัมผัสได้ถึงความหวั่นไหวที่กำลังเกิดขึ้นในหัวใจของเธอ

“คนหนึ่งคิดถึงแทบขาดใจ อีกคนไม่อยากพูดด้วย กลับไปจะจัดการให้เข็ดหลาบเลยคอยดู ใบพลูครับ ดูแลแม่แทนพ่อด้วยนะ อีกไม่กี่วันพ่อก็กลับแล้ว” กวินพูดตัดพ้อออกมา เมื่อภรรยาของเขาส่งมือถือคืนให้ลูกสาว ก่อนที่เธอจะนอนห่มผ้าทำเป็นไม่สนใจใยดี เพราะรู้สึกน้อยใจสามีเรื่องริสา ทั้งที่ภายในใจมันคิดถึงแต่เขาตลอดเวลา

“ได้สิค่ะ คืนนี้ใบพลูจะนอนกับแม่นะคะ กู๊ดไนท์ค่ะคุณพ่อ” หนูน้อยสนทนากับผู้เป็นบิดาด้วยน้ำเสียงเจี๊ยวจ๊าว จนใบบุญแอบหมั่นไส้ผู้เป็นสามี ที่เขามักจะเก๊กหน้าทำเป็นวางอำนาจกับเธอ

“กู๊ดไนท์ครับลูกสาว กู๊ดไนท์นะคุณ พ่อฝากไปจุ๊บแม่ก่อนนอนด้วยนะครับคนเก่ง”

“ได้ค่ะคุณพ่อ”

“พ่อไม่กวนแล้ว ฝันดีครับ จุ๊บ!” เมื่อวางสายจากบิดา ใบพลูได้ล้มตัวลงไปนอนข้างๆ ผู้เป็นมารดา ซึ่งทำให้ใบบุญรู้สึกซาบซึ้งใจ จนเธออดไม่ได้ที่จะพลิกกายหันมาสวมกอดลูกสาวเอาไว้

“จุ๊บ! กู๊ดไนท์นะคะแม่ คุณพ่อฝากมาให้ค่ะ” หนูน้อยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงใส แววตาของเธอดูไร้เดียงสา

“ไม่เอาดีกว่า ว่าแต่ผัวพี่เถอะ เขาดีกับพี่ไหม แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน” ใบโพธิ์เริ่มเข้าเรื่อง เมื่อชายหนุ่มแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด

“เอ่อ... เขาไปประชุมที่ต่างจังหวัด พี่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก ตอนนี้เขาคงอยู่ที่ภูเก็ตมั้ง มีอะไรหรือเปล่าใบโพธิ์” หญิงสาวถึงกับแปลกใจ เริ่มสงสัยในคำถามของน้องชาย

“เปล่าครับ พอดีว่าผมมาเที่ยวกับเพื่อน แล้วเจอคนที่หน้าตาคล้ายกับผัวพี่... ก็เลยสงสัยว่าใช่เขาหรือเปล่า” ทั้งที่ใบโพธิ์แน่ใจว่าผู้ชายที่กำลังนั่งรับประทานมื้อเช้าอยู่ที่โซนห้องอาหารของโรงแรมหรูนั้นคือกวิน แต่เขากลับเอ่ยถามพี่สาวออกไป เมื่อพบว่าผู้หญิงที่พี่เขยควงมาด้วยนั้นไม่ใช่ใบบุญ

“เหรอ... แล้วใบโพธิ์ไปเจอคุณกวินที่ไหน”

“ตอนนี้ ผมแวะมาช่วยงานเพื่อนที่ภูเก็ต แค่นี้นะพี่พอดีว่าเพื่อนผมเรียกแล้ว”

“อืม... ดูแลตัวเองด้วยนะ”

“พี่ก็เหมือนกัน อย่ามั่นใจในตัวผู้ชาย ที่เคยทำให้เสียใจ เพราะเขาอาจจะทำให้พี่เจ็บกว่าเดิหลายเท่าตัว รอยแผลเป็นที่เขาทำเอาไว้ อาจจะกลายเป็นแผลสดที่ต้องทำการรักษาอีกจนเจียนตาย ผมไม่อยากเห็นพี่เจ็บจากผู้ชายคนไหน ไม่ว่าเขาจะเป็นพ่อของลูก หรือไม่ก็ตามที แค่นี้นะพี่ เพื่อนเรียกแล้ว” คำพูดของน้องชายเริ่มทำให้ใบบุญแคลงใจในตัวสามี เมื่อประโยคที่ได้ยินจากใบโพธิ์นั้นแฝงไปด้วยความน่าสงสัยเอาไว้