เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1115

ตอนที่ 1115: ฝนที่น่ากลัว

“บัดซบเอ้ย พวกเราโชคไม่ดีจริง ๆ ครั้งนี้ การเปลี่ยนแปลงของอากาศเกิดขึ้นได้ยากมากที่รอบนอกของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์แม้จะในรอบสิบปีก็เถอะ ข้าไม่คิดว่าพวกเราจะมาเจอทันทีที่พวกเราเข้ามา มันเป็นปัญหาแล้วในตอนนี้” ท่าทีของโชวชูหยุนย่ำแย่มาก ในขณะที่เซียนสวรรค์อีกทั้งแปดคนด้านหลังเขาก็หน้าซีดเช่นกัน

“ท่านพ่อ พวกเราทำให้ท่านช้า ทำไมท่านไม่ไปก่อนล่ะ ? ไม่ต้องห่วงพวกเราหรอก” โชวหลินเอ่ย ดวงตาของนางสิ้นหวัง พวกเขาในตอนนี้อยู่ไกลจากภูเขามาก ดังนั้นพวกเขาคงไปไม่ทันก่อนฝนตกแน่

“ไม่ ข้าจะไม่ทิ้งเจ้า” โชวชูหยุนสัญญา อย่างไรก็ตาม สายตาของลุยจุนที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็เป็นประกาย เขาลังเลและต้องการที่จะไปให้เร็วขึ้น อย่างไรก็ตาม เขาก็ลังเลหลังจากที่มองผ่านไปเห็นเจี้ยนเฉิน

“ท่าน สถานการณ์ในตอนนี้เร่งด่วนมาก มันอาจจะยากที่จะไปกับพวกท่านจนจบ ท่านทั้งสองไปก่อนเถอะ อย่าเป็นห่วงพวกเราสองคนเลย” โชวชูหยุนพูดกับเจี้ยนเฉินและหลีจินก่อนที่จะหันไปหาโชวหลิน เขาพูดเสียงทุ้ม “หลินเอ๋อ จับมือกันไว้ ข้าจะรีบพาเจ้าไป ข้าหวังจะไปถึงที่จุดหมายปลายทางที่ปลอดภัยก่อนที่พายุจะมา”

หลีจินไม่ได้พูดอะไร เขาจ้องต่อไปที่เจี้ยนเฉิน เขามีจอมยุทธ 15 ดาวข้าง ๆ เขา ดังนั้นมันจะปลอดภัยมากกว่าถ้าพวกเขาเดินทางไปด้วยกัน เทียบกับการที่เขาเดินทางไปคนเดียว

“โชวชูหยุน เจ้าจะไปไม่ถึงที่ปลอดภัยทันก่อนที่พายุจะมาถึงแน่ถ้าเจ้าไปต่อด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า เจ้าควรจะให้ข้าช่วยพาเจ้าไป” เจี้ยนเฉินตอบกลับ หลังจากนั้น เขาก็โบกมือธรรมดาในอากาศ และพลังที่มองไม่เห็นก็ล้อมรอบโชวหลินและเซียนสวรรค์คนอื่น ๆ อีก 7 คนเอาไว้ หลังจากนั้นเขาก็คว้าโชวชูหยุนและลุยจุนด้วยมือของเขาเอาไว้ เขาใช้ทักษะมายาพริบตาและหายไปเหมือนภาพพร่ามัว เขาพุ่งไปไกลเหมือนแสงอย่างเร็วมาก

เจี้ยนเฉินไม่ต้องการที่จะใช้วัตถุเซียนที่นี่ อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์นั้นอันตราย แต่มันก็ไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้ถ้าพวกเขาระมัดระวังตัว นี่เป็นเหตุผลที่เขาต้องการจะผ่านสถานที่นี้ไปโดยใช้เพียงความแข็งแกร่งของเขาเท่านั้น

ทักษะมายาพริบตานั้นเป็นทักษะการเคลื่อนที่ที่ลึกลับและลึกซึ้ง มันเป็นวิชาที่เจี้ยนเฉินใช้บ่อย ๆ กลังจากที่เขาใช้มันบ่อยครั้งอย่างต่อเนื่องและเข้าใจมันมาหลายปี ความเข้าใจในทักษะมายาพริบตาของเจี้ยนเฉินก็ขยายมากขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ความเร็วของเขานั้นเร็วกว่าเดิมหลายเท่า

ครืน !

เสียงฟ้าแลบที่ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องดังสนั่น มันขยายออกไปหลายพันเมตร และเต็มไปด้วยแสงแสบตา พลังของมันน่าตกใจมาก

เจี้ยนเฉินพุ่งผ่านที่ราบไปพร้อมกับโชวชูหยุนและคนอื่น ๆ อย่างระมัดระวังและคอยระวังสายฟ้าไม่มีใครรู้ว่าสายฟ้าจะผ่าลงมาตอนไหน ดังนั้นพวกเขาจึงเฉียดโดนผ่าไปหลายครั้ง พวกเขาเคลื่อนที่ไปเหมือนว่าพวกเขาลอดผ่านสายฟ้าไป ซึ่งมันทำให้เซียนสวรรค์หน้าซีดไปด้วยความกลัว

ฝนเม็ดใหญ่ร่วงลงมาจากท้องฟ้า ฝนนี้ไม่ใช่ฝนธรรมดา มันผ่านพลังงานป้องกันทุกรูปแบบและกัดกร่อนทุกสิ่ง ถ้ามันตกลงมาบนคน มันสามารถกัดจนเป็นรูได้

ในตอนนี้ ทุกคนดึงเอาโล่ใหญ่หนาหนึ่งนิ้วออกมาจากแหวนมิติ และถือมันไว้บนหัวเพื่อไม่ให้ฝนตกลงบนตัวพวกเขา โล่หนาหดตัวลงอย่างเห็นได้ชัด เหล็กเสริมแกร่งถูกกัดกร่อนไปด้วยฝน และโล่ก็กำลังจะหายไปในไม่ช้า

“ฝนกำลังตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อมันกลายเป็นพายุ โล่ของพวกเราจะละลายหายไปทันที” โชวชูหยุนพูดด้วยเสียงแหบแห้ง โล่ของพวกเขาแค่ป้องกันพวกเขาได้ในตอนนี้ และมันไม่พอที่จะทำให้พวกเขาผ่าพายุไปได้

เจี้ยนเฉินยังเงียบอยู่และใช้ทักษะมายาพริบตาจนถึงขีดสุด เขาไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ และในที่สุดเขาก็เห็นเทือกเขาในสายตาหลังจากผ่านที่ราบไป

ฝนตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ และพวกกับเสียงฟ้าร้องอื้ออึง ท้องฟ้าหมองลง และโล่บนหัวของโชวชูหยุนก็ละลายเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนใช้โล่อันที่สามแล้ว

โฮก ! โฮก !

เสียงสัตว์หอนมาแต่ไกล มีสัตว์ดุร้ายสองตัวที่เปล่งรัศมีกล้าหาญอยู่ในขณะที่พวกมันก็ฝ่าฝนพุ่งมาที่เจี้ยนเฉิน ฝนพิเศษนี้ทำอะไรพวกมันไม่ได้เลย

อย่างไรก็ตาม ความเร็วของเจี้ยนฉินนั้นเร็วกว่าสัตว์ดุร้ายที่ไม่มีสติสัมปะชัญญะอย่างเทียบไม่ติด เขาผ่านพวกมันไปอย่างรวดเร็ว

เสียงโหยหวนเจ็บปวดดังขึ้นมา โล่ที่อยู่เหนือหัวของหลีจินละลายไปหมดแล้ว ฝนบางส่วนตกลงมาที่เขาและกัดกร่อนเสื้อผ้าของเขาทันที รูขนาดเท่านิ้วหลายรูกำลังเผาไหม้บนตัวเขา เขาไม่สามารถต่อต้านมันได้ แม้ว่าด้วยความแข็งแกร่งและความแข็งแรงของเขาที่เป็นถึงเซียนผู้คุมกฎ

เสียงโหยหวนเจ็บปวดและเสียงครางดังออกมาอย่างต่อเนื่อง คนอื่น ๆ ทั้งหมดที่ถูกฝนทำให้ร่างกายของพวกเขาเริ่มละลาย แม้แต่หน้าอกของเจี้ยนเฉินที่ถูกฝนบ้างก็ยังมีรอยไหม้เล็ก ๆ พวกมันไม่สามารถทำอันตรายร่างบรรพกาลของเขาได้ แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบแปลบ

“ช่างเป็นฝนที่น่ากลัวอะไรแบบนี้” เจี้ยนเฉินลอบตกใจ

ทันใดนั้นเอง ใบหน้าของเจี้ยนเฉินก็เปลี่ยนไป เขาเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าและเห็นฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วกำลังปกคลุมไปทั่วบริเวณ พวกมันตกลงมาจากท้องฟ้า มันตกลงมาเหมือนน้ำตกที่ตกลงมาจากสวรรค์

หินฟ้าสะเทือน 14 ดาวใช้เพื่อทำฟ้าสะเทือน 14 ดาว มันจะมีโอกาสที่จะปรากฎขึ้นมาในสัตว์ดุร้ายที่มีระดับเดียวกันเท่านั้น

“เจ้าคิดว่าหินฟ้าสะเทือน 14 ดาวมันหาง่ายขนาดนั้นเลยหรือ ? พวกเจ้าไม่ขอมากไปอย่างนั้นหรือ ? ” ใบหน้าของโชวชูหยุนหมองม่น

“ถ้าพวกเจ้าไม่ยอม ก็ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้” ชายวัยกลางคนพูด สายตาของเขาแหลมคมมาก เหมือนว่าเขาต้องการที่จะต่อสู้ทันทีที่เกิดความขัดแย้ง

ในพริบตาเดียว เจี้ยนเฉินก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าชายวัยหลางคนที่พูดจาโอหัง ก่อนที่ชายคนนั้นจะทันได้ทำอะไร เจี้ยนเฉินก็คว้าเข้าที่คอของเขาและยกเขาขึ้น เขาโยนชายคนนั้นออกไปข้างนอกอย่างไม่ลังเล

“อ้าก ! “

ฝนตกลงมาแล้วที่ด้านนอก ดังนั้นชายคนนั้นจึงถูกอาบไปด้วยฝนที่น่ากลัวและพิเศษทันที เขาละลายไปอย่างสังเกตเห็นได้ มันแค่สองสามลมหายใจเท่านั้นก่อนที่เขาจะหายไปจนหมด ทั้งหมดที่เหลือมีเพียงแอ่งเลือดที่ผสมกับฝน

“จะ เจ้าฆ่าตี้เฟ ! ” ชายทั้งสองทีท่าทีเปลี่ยนไป พวกเขามองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยความโกรธและตกใจก่อนที่จะวิ่งลึกเข้าไปในถ้าพร้อมกัน

โชวหลินและเซียนสวรรค์คนอื่นทั้งหมดมองไปที่เจี้ยนเฉินอย่างชื่นชม โชวหลินมาถึงที่ข้าง ๆ เขาและเกาะแขนของเขาเอาไว้ สายตาของนางเป็นประกายเหมือนดวงดาวในขณะที่นางพูดออกมา “ผู้อาวุโสหยางยู่เทียน ท่านสุดยอดและเท่ห์มาก ท่านเป็นขวัญใจของข้า”

โชวชูหยุนและลุยจุนทั้งคู่มองไปที่เจี้ยนเฉินอย่างชื่นชม ชายวัยกลางคนทั้งสามไม่ได้ทรงพลังมาก แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขามีองค์กรที่ทรงพลังบางที่หนุนหลังอยู่เพราะพวกเขากล้าที่จะสร้างปัญหา อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินก็โยนหนึ่งในพวกนั้นออกไปข้างนอกอย่างไม่ลังเลและไม่สนใจว่าใครหนุนหลังเขาอยู่ และทำให้เขาตายทันที มีเพียงจอมยุทธ 15 ดาวเท่านั้นที่สามารถตัดสินใจทำอะไรแบบนี้ได้

“พวกเราเข้าไปข้างในและไปดูกันว่ามีคนอื่นอยู่อีกหรือเปล่า” เจี้ยนเฉินแนะนำก่อนที่จะเดินเข้าไปก่อน

ถ้ำไม่ได้ลึกมาก เจี้ยนเฉินมาถึงที่ปลายถ้ำในไม่ช้า กองไฟกำลังปะทุอยู่บนพื้นและชายชราสี่คนก็นั่งหลับตาอยู่รอบรอบ ชายวัยกลางคน 2 คนที่เพิ่งหนีมาที่นี่ก็แค่นเสียงไปที่เจี้ยนเฉินในขณะที่เขาซ่อนอยู่หลังชายชราทั้งสี่