เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 131

ตอนที่ 131: โอบล้อมฆ่า (1)

เมื่อได้ยินคำพูดที่หยิ่งผยองของเจี้ยนเฉิน นายน้อยของตระกูลเทียนซ่งก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เขาจ้องมองเจี้ยนเฉินเหมือนเป็นคนโง่ก่อนที่จะเหยียดหยามออกมา “เจ้ามาคนเดียวเองงั้นหรือ ? อืม ดีถ้างั้น ข้าจะดูว่าเจ้าจะหนีจากกับดักนี้ไปได้หรือไม่ แสดงให้ข้าเห็นซิว่าเจ้าจะทำให้ทหารรับจ้างของตระกูลเทียนซ่งบาดเจ็บล้มตายไปได้มากน้อยเพียงใดด้วยความสามารถของเจ้า”

นายน้อยไม่เสียเวลาพล่ามกับเจี้ยนเฉินอีก เขาโบกมือแล้วสั่ง “บุกเข้าไป ! ข้าต้องการให้ไอ้หนูหยิ่งยโสคนนี้ได้รับบทเรียน”

ทหารรับจ้างบางคนที่อยู่ข้าง ๆ นายน้อยมองหน้ากันและกัน คนหนึ่งเหยียดออกมา “มันเป็นแค่เจ้าหนูธรรมดา พวกเราไม่จำเป็นต้องบุกเข้าไปทุกคนหรอก” เขาหันไปหาหนึ่งในตัวแทนของกลุ่มทหารรับจ้างเทียนซ่ง แล้วสั่ง “พวกเจ้าไปเอาตัวเจ้าหนูนั้นมา”

“ขอรับ ! “

กลุ่มทำตามคำสั่งของชายคนนั้นอย่างไม่ลังเลแล้วกลุ่มนี้ก็เดินไป 10 เมตรข้างหน้าเจี้ยนเฉินทันที หนึ่งในทหารรับจ้างจ้องอย่างเย็นชาแล้วคำรามออกมา “เจ้าหนู แบบนี้เจ้าจะเจ็บตัวน้อยกว่านะ ไม่อย่างนั้น ข้ารับรองว่าเจ้าจะต้องเจอหนักกว่านี้แน่”

เจี้ยนเฉินเงยหน้าขึ้นสูงและยืนอยู่ตำแหน่งเดิมอย่าท้าทาย นี่เป็นเวลาที่เขาจะสามารถแสดงความสามารถของเขาออกมาได้ และกระบี่วายุโปรยสีเงินก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นมาในมือของเขา ทันใดนั้นเอง กลิ่นอายรอบ ๆ ตัวเจี้ยนเฉินก็เปลี่ยนไปโดนสิ้นเชิง

ทุกคนในตระกูลเทียนซ่งสามารถบอกได้เลยว่าเจี้ยนเฉินกำลังจะทำอะไรจากท่าทางแบบนั้น

“โจมตี ! “

ชายคนที่พูดก่อนหน้านี้ตะโกนออกมา ทำให้กลุ่มทหารรับจ้างเรียกอาวุธเซียนของพวกเขาออกมาในขณะที่พวกเขาพุ่งไปที่เจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินทำหน้าหยาม สำหรับเจี้ยนเฉินคนที่สามารถฆ่าได้แม้แต่เซียนผู้เชี่ยวชาญ แค่เซียนธรรมดาสามัญก็ไม่มีค่าพอให้สนใจ

ในตอนที่หลายคนเข้ามาใกล้เจี้ยนเฉิน กระบี่วายุโปรยก็เปลี่ยนเป็นภาพลวงตาจาง ๆ และแทงออกไปเหมือนกระบี่เงาหลายกระบี่

ในเวลาเดียวกัน คนที่เข้ามาโจมตีก็หยุดชะงักทันที ในขณะที่เลือดเริ่มไหลออกมาจากคอของพวกเขา จากนั้น รอยเลือดจาง ๆ ก็ค่อย ๆ หายไป และในที่สุด มันก็ย้อมเสื้อของพวกเขาจนเป็นสีแดง แล้วทันใดนั้นเองเลือดก็พุ่งออกมาจากคอของพวกเขา คนที่โจมตีทุกคนล้มลงไปพร้อม ๆ กัน

“ข้าเป็นนักเดินทางตัวคนเดียว ข้ามาจากไหนไม่สำคัญกับพวกเจ้าทั้งหมด แล้วใครที่เป็นอาจารย์ของข้าน่ะหรือ ขอโทษจริงจริง จนมาถึงวันนี้ ข้ายังไม่เคยมีอาจารย์เลย ท้ายสุดนี้ ตระกูลเทียนซ่งของพวกเจ้ามาหาเรื่องข้าก่อน ตั้งแต่ตอนไหนที่มันเปลี่ยนเป็นข้าที่กลายเป็นคนหาเรื่อง ? ” เจี้ยนเฉินหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

เมื่อได้ยินดังนั้น ชายวัยกลางคนหลายคนก็โล่งอกทันที กลังจากนั้น ชายที่พูดก่อนหน้านี้ก็พูดต่อ “ถ้างั้นมันจะดีที่สุดถ้าเจ้าจะกลับไปที่ตระกูลเทียนซ่งกับพวกเรา ไม่เช่นนั้น พวกเราจะไม่ปราณีเจ้าแม้แต่นิดเดียว ถ้าเจ้าออกไปจากที่นี่โดยเสียแขนเสียขามันคงแย่แน่”

หลังจากที่ได้เห็นเจี้ยนเฉินฆ่ากลุ่มทหารรับจ้างไปโดยไม่ได้พยายามอะไรมาก ชายเหล่านี้ก็ไม่มีความต้องการที่จะสู้กับเขา แม้ว่าพวกเขามั่นใจว่าพวกเขาสามารถจับเจี้ยนเฉินได้ แต่กระบี่ของเขาที่มีความเร็วดุจสายฟ้าก็เป็นอะไรที่พวกเขากลัว ถ้าพวกเขาบาดเจ็บ มันคงได้ไม่คุ้มเสีย ถ้าพวกเขาสามารถคุมตัวเจี้ยนเฉินไปได้โดยไม่ต้องพยายามมาก พวกเขาก็คงจะยินดีมาก

“ฝันไปเถอะ ! ” เจี้ยนเฉินเหยียดออกมา มือขวาของเขากระตุกออกไปในขณะที่กระบี่วายุโปรยก็ระบำอย่างรวดเร็วในอากาศ ปลายกระบี่ของมันลอยไปทางกลุ่มคน ปราณกระบี่จำนวนมากกลับมาห้อมล้อมกระบี่อีกครั้งในขณะที่เจี้ยนเฉินพูดออกมา “พูดให้น้อยลง ถ้าเจ้าต้องการจะทำอะไรก็รีบ ๆ ซะ”

การยั่วยุของเจี้ยนเฉินทำให้ตระกูลเทียนซ่งโกรธ นายน้อยก็หมดความอดทน เขาโบกมือแล้วคำรามออกมาทันที “พวกเจ้ายืนอยู่ทำไม ? ไปจับมันมาเร็วเข้า!”

แม้ว่ากลุ่มคนที่ยืนอยู่ถัดจากนายน้อยจะไม่ได้มีตำแหน่งหรือสถานะที่ต่ำ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าแกนหลักของพวกเขายังคือนายน้อยของตระกูลเทียนซ่ง ในตอนที่เขาสั่งออกมา กลุ่มนี้จึงเริ่มพุ่งออกไป