เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 173

ตอนที่ 173: การประมูลสัตว์อสูรระดับ 5

ในพื้นที่มีที่นั่งอยู่สองชั้น และทั้งสองชั้นก็มีที่นั่งรวมกันเกินกว่าหมื่นที่นั่ง ข้าง ๆ ที่นั่งมีห้องส่วนตัวที่มีกำแพงกระจกสีอ่อน ๆ อยู่หลายสิบห้องสำหรับแขกผู้มีเกียรติ จากด้านใน พวกเขาสามารถเห็นด้านนอกได้อย่างชัดเจน แต่ไม่มีใครจากด้านนอกที่จะเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นด้านในได้

ข้างหน้ามีแท่นสูง 2 เมตรสำหรับวางของสำหรับการประมูล ในตอนนี้เอง มีผ้าผืนใหญ่ปิดแท่นเอาไว้อยู่ทำให้ทุกคนไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่ใต้ผ้า

เมื่อหาที่นั่งที่ค่อนข้างห่างไกลพบ เจี้ยนเฉินก็นั่งลงอย่างสงบและรอให้การประมูลเริ่มขึ้น คนที่อยู่รอบ ๆ เขาก็ค่อย ๆ นั่งลงเช่นกัน

หลังจากที่ผ่านไปซักพัก โถงประมูลก็มีคนเต็มไปหมด พื้นที่ที่ว่างเต็มไปด้วยคนที่ยืนเบียดเสียดกัน

ในตอนที่ที่นั่งสุดท้ายถูกคนนั่งและทุกคนก็พร้อม พลุสีทองก็ระเบิดขึ้นมาเหนือหัว ผ้าสีแดงที่ปิดอยู่ด้านหน้าแท่นค่อย ๆ ถูกยกขึ้นไปช้า ๆ เผยให้เห็นสิ่งของลึกลับต่อสายตาของผู้ชมทุกคนอย่างช้า ๆ

มีชายชราอายุประมาณ 60 ปียืนอยู่บนสุดของแท่นและตรงหน้าเขานั้นมีโต๊ะไม้สีแดงอยู่

ตาของผู้อาวุโสกวาดไปที่ผู้ชมทุกคนในขณะที่เขากระแอมออกมาและประกาศออกมาเสียงดัง “แขกผู้มีเกียรติ ข้าขอขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมในงานประมูลประจำปีของโรงประมูลฟีนิกซ์สวรรค์ ข้า ซุยเก๋อหรง จะเป็นเจ้าภาพในการประมูลประจำปีนี้ และข้าหวังว่าในวันนี้ทุกคนจะได้เจอของที่ทุกคนต้องการจะซื้อ!”

ผู้อาวุโสหยุดไปซักพักเพื่อกระแอมอีกครั้งก่อนที่จะพูดต่อ “ในปีนี้โรงประมูลฟีนิกซ์สวรรค์เป็นปีที่ยุ่งที่สุด นั้นเป็นเพราะปีนี้นั้น ปีนี้พวกเราจะประมูลของที่มีค่ามาก 2 ชิ้นซึ่งโรงประมูลฟีนิกซ์สวรรค์ของเราได้ประกาศไปแล้ว ของเหล่านั้นคืออะไร ข้ามั่นใจว่าหลายหลายคนคงรู้อยู่แล้ว ดังนั้น ข้า ผู้อาวุโสซุยจะไม่เสียเวลาอธิบายมันไปมากกว่านี้”

“ดีละ ถ้างั้นข้าขอประกาศเริ่มประมูลอย่างเป็นทางการ…”

“ข้าไม่คิดว่าเจ้าภาพประมูลในปีนี้จะมีความแข็งแกร่งในระดับเซียนผู้เชี่ยวชาญนะ” เจี้ยนเฉินพึมพำกับตัวเอง ในตอนที่ผู้อาวุโสพูด เขาใช้พลังเซียนเพื่อที่จะขยายเสียงของเขาเพื่อที่จะให้ทุกคนในโถงประมูลสามารถได้ยินเขาได้

ตอนที่ผู้อาวุโสพูดจบ ชายสิบคนก็เดินไปที่แท่นทันทีและล้อมมันเอาไว้ สายตาของพวกเขาจ้องอย่างเย็นชาไปที่ผู้ชม เหมือนว่าพวกเขาประกาศตัวเองว่าเป็นผู้คุ้มกัน

หลังจากนั้น หญิงสาวที่สวยงามก็เดิมมาจากด้านหลังแท่นช้า ๆ ถาดที่ถูกคลุมไปด้วยผ้าสีแดงถูกสูงขึ้นในอากาศบนมือของนาง ในขณะที่นางเดินอย่างมีทักษะมาที่คนนำประมูล นางวางถาดลงตรงโต๊ะหน้าคนประมูล

“แขกผู้มีเกียรติ พวกเราจะมาประมูลของชิ้นแรกกัน สิ่งของที่ลึกลับนี้ก็คือ ข้าจะแสดงให้พวกท่านทั้งหมดเห็น” หลังจากนั้น ผู้นำประมูลก็ยื่นมือไปจับที่ผ้าและเปิดมันออกอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะแสดงให้เห็นขวดหยกขนาดเท่าฝ่ามือด้านใน

“ของชิ้นแรกสุดคือยาร้อยสมุนไพรมหัศจรรย์ สำหรับแขกผู้มีเกียรติที่ไม่คุ้นเคยกับของชิ้นนี้ มันยากมากที่จะหายาที่มีคุณสมบัติในการรักษาเหมือนยาร้อยสมุนไพร ในเวลาวิกฤติ ยานี้จะเป็นตัวช่วยเพิ่มเติมได้ ! “

“ขวดนี้มียาร้อยสมุนไพรอยู่ 5 เม็ดและราคาเริ่มต้นคือ 10 เหรียญม่วง! ทุกคนสามารถเพิ่มได้ทีละ 1 เหรียญม่วงเป็นอย่างน้อย การประมูลเริ่มได้!”

เวลาเที่ยงวันก็มาถึงอย่างรวดเร็วในขณะที่คนงานของโรงประมูลก็แจกอาหารกลางวันให้แขกผู้เข้าร่วมทุกคน แต่ว่าการประมูลจะไม่ได้หยุดและสิ่งของก็ยังถูกขายต่อไป

สิ่งของที่แปลกแต่มีค่าถูกขายไปทีละชิ้นให้กับผู้ที่ประมูลสูงสุด และในไม่ช้าการประมูลก็มาถึงช่วงสุดท้ายในที่สุด

“แขกผู้มีเกียรติ ของชิ้นต่อไปจะเป็นของสองชิ้นสุดท้ายของปีนี้ และมันยังเป็นของที่ทุกคนสนใจอีกด้วย” คนนำประมูลหยุดพูดทันทีในขณะที่สายตาของเขากวาดไปที่ผู้ชม เกือบจะเหมือนว่าทุกคนต่างใจจดใจจ่อ ผู้ชมทุกคนมุ่งความสนใจไปที่แท่นที่อยู่ด้านหน้า

ผู้นำประมูลเริ่มยิ้ม “พูดได้ว่าของเหล่านี้นั้นเป็นของที่ทุกคนตั้งหน้าตั้งตารอมานานมาก ถ้าเป็นอย่างนั้น ข้า ผู้อาวุโสซุย ก็จะไม่พูดต่อแล้ว นำของนั้นขึ้นมาเลย!”

ในตอนที่เขาพูดจบ คนงานกำยำหลายคนก็ขึ้นมาบนแท่นพร้อมกับแคร่ ทันทีที่พวกเขาปรากฏตัวขึ้น ทุกคนที่ชมอยู่ก็มองไปที่แคร่

มีผ้าสีดำใหญ่คลุมแคร่อยู่ทำให้ไม่มีใครเห็นว่าอะไรอยู่ข้างใต้มัน อย่างไรก็ตาม มีบางอย่างที่ใหญ่ยื่นออกมาจากผ้าซึ่งทำให้หลายคนเดาได้ว่าอะไรถูกซ่อนอยู่ข้างใน

ชายเหล่านั้นลดแคร่ลงช้า ๆ บนโต๊ะและออกจากแท่นไป เขาเดินไปทางโต๊ะ เจ้าภาพการประมูลก็เดินออกมาและวางมือลงไปบนผ้าสีดำ