เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2310
ตอนที่ 2310 : ปราณบรรพกาล
เจี้ยนเฉินดีใจกับการตื่นขึ้นมาของจิตวิญญาณกระบี่ ตั้งแต่ที่เขาช่วยเหลือร่างเดิมของโมเทียนหยุนให้เป็นอิสระด้วยการหลอมรวมกระบี่คู่ จิตวิญญาณกระบี่ก็หลับใหลมาเพราะความเหนื่อยล้า ไม่ว่าเขาจะเรียกยังไงแต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับใด ๆ กลับมา
ตอนนี้จิตวิญญาณกระบี่ได้ตื่นขึ้นมาแล้ว ชัดเจนแล้วว่ามันทำให้เจี้ยนเฉินยินดี
แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็ตระหนักได้ว่าชายชราตรงหน้าเขาไม่ได้ธรรมดา เขารู้สึกว่าจิตวิญญาณกระบี่ตื่นขึ้นเพราะชายแก่ผู้นี้
จิตวิญญาณกระบี่ได้ปรากฏขึ้นบนหัวของเจี้ยนเฉิน เป็นคนหนุ่มสาวที่อัดแน่นขึ้นรมาจากแสง ผู้ชายนั้นหล่อเหลา ผู้หญิงนั้นงดงาม พวกเขาดูสมกันดี
พวกเขามองไปยังชายแก่ที่อัดแน่นขึ้นมาจากแสงสีครามและเริ่มแสดงสีหน้าเคร่งเครียดออกมา พวกเขาได้ตะโกนขึ้น “ปราณบรรพกาล ข้าไม่คิดเลยว่าเราจะได้พบจิตวิญญาณที่เปลี่ยนมาจากพลังของปราณบรรพกาล”
เจี้ยนเฉินแปลกใจขึ้นมา เขาอดไม่ได้ที่จะตรวจสอบชายชราตรงหน้า แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าปราณบรรพกาลคืออะไร แต่เขาก็ตะหนักได้ว่าชายชราคือตัวตนที่คล้ายกับจิตวิญญาณกระบี่
ชายชรามองไปยังจิตวิญญาณกระบี่ทั้งสองด้วยความรู้สึกซับซ้อน ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความแปลกใจ “จิตวิญญาณที่ก่อตัวขึ้นจากปราณหยางและปราณหยิน ข้าไม่คิดเลยว่าผ่านมาหลายปีนี้ข้าจะได้พบกับตัวตนที่คล้ายคลึงกับข้าในดินแดนต้องสาปแห่งนี้ แต่ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะอ่อนแอกันอย่างมาก”
“ผู้อาวุโส ท่านคือจิตวิญญาณของโถงศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้หรือ ? ” เจี้ยนเฉินอดสงสัยไม่ได้และถามออกมาเพื่อยืนยัน
ชายชรามองไปที่เจี้ยนเฉินและพยักหน้า “ถูกต้องแล้ว ข้าคือจิตวิญญาณของโถงแห่งนี้”
“เช่นนั้นข้าขอถามได้หรือไม่ว่าเจ้าของโถงศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้เป็นใครกัน ? ” เจี้ยนเฉินถามต่อ
ชายชราถอนหายใจออกมาแสดงท่าทีผิดหวัง เขาตอบว่า “เจ้านายข้าได้จากไปแล้วตามกาลเวลา เขาไม่ได้มาจากยุคนี้”
สายตาของจิตวิญญาณกระบี่เป็นประกายขึ้นมาเมื่อได้ยินแบบนั้น พวกเขาได้ถามขึ้นทันที “ท่านมาจากยุคก่อนหรือ ? ”
ชายชราส่ายหน้าและตอบกลับว่า “มันควรจะเป็นยุคก่อนหน้านั้นหากจะพูดให้แม่นยำ”
“ยุคก่อนหน้านั้นรึ ? ” จิตวิญญาณกระบี่แปลกใจ พวกเขามองไปที่ชายชราอย่างตกตะลึงและพูดขึ้นมาว่า “ในเมื่อท่านมีตัวตนมานาน ทำไมถึงไม่มีข่าวลือเรื่องท่านในโลกภายนอกเลย ? ”
“นั่นเพราะข้าถูกขังไว้ที่นี่ ข้าไม่อาจจะออกไปได้และไม่มีใครรู้เกี่ยวกับที่นี่เช่นกัน ชัดแล้วว่ามันถึงไม่มีข่าวเกี่ยวกับข้าในโลกภายนอก” ชายชราพูดขึ้นและมองไปที่เจี้ยนเฉินกับจิตวิญญาณกระบี่ก่อนจะพูดต่อ “เจ้าเป็นวิญญาณที่มีชีวิตกลุ่มแรกที่ข้าเห็นมาตั้งแต่ที่เจ้านายข้าจากไป รวมไปถึงสิ่งมีชีวิตกลุ่มแรกที่เข้ามายังดินแดนต้องสาปแห่งนี้”
“ดินแดนต้องสาปรึ ? เหตุใดที่นี่ถึงได้ถูกเรียกว่าดินแดนต้องสาป ? และหมอกขาวด้านนอกมันคืออะไรกัน ? หมอกนี้หรือที่ขังท่านไว้ที่นี่” เจี้ยนเฉินถาม
“ปราณบรรพกาลคือพลังที่มีตัวตนขึ้นเพราะความปั่นป่วน มันเป็นรองพลังบรรพกาลในด้านคุณภาพและมันอยู่ระดับเดียวกับปราณหยินและปราณหยาง แต่มันมีความลึกลับอื่นอยู่ในตัว ข้าคิดว่าเจ้าคงรู้ว่ามันจะส่งผลดีต่อเจ้ายังไง”
“เจ้าจะได้ประโยชน์มากกว่าเมื่อแลกเปลี่ยนมันกับแก่นเลือดเซียน 10 หยด มันเป็นโชคครั้งใหญ่สำหรับเจ้า” จิตวิญญาณวัตถุบอกกับจิตวิญญาณกระบี่ สิ่งที่เขาสนใจคือจิตวิญญาณกระบี่นี้มีตัวตนคล้ายคลึงกับเขา เขาไม่ได้สนใจเจี้ยนเฉินมากนัก
แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะมีแก่นเลือดของเซียน แต่เขาก็รู้ว่าเจี้ยนเฉินนั้นได้มันมาเพราะโชค และมีแค่เพียงหยดเดียวเท่านั้น
แต่พลังส่วนมากภายในแก่นเลือดเซียนนั้นรั่วไหลออกไปแล้ว ดังนั้นมันจึงไม่ได้มีประโยชน์ต่อเขามากนัก
ตาของจิตวิญญาณกระบี่เป็นประกายขึ้นมา มันคือสิ่งที่พวกเขายากที่จะแสดงออกมา พวกเขากลับแสงดมันออกมาเมื่อได้ยินจิตวิญญาณวัตถุเสนอปราณบรรพกาลให้กับพวกเขา
แต่ไม่นานพวกเขาก็ใจเย็นลงได้ ความต้องการในสายตากลับหายไปและพวกเขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดาย “การเก็บแก่นเลือด 10 หยดจากจอมปราชญ์สูงสุดนั้นยากเกินไป ยังไงซะมันก็เป็นแก่นเลือดนี่ก็ไม่ใช่เลือดธรรมดา”
“นี่ไม่ต้องนับแก่นเลือดเลย แม้แต่เลือดธรรมดาของจอมปราชญ์สูงสุดก็เป็นไปไม่ได้ที่จะได้มานอกซะจากว่าเราจะกลับไปในยุคที่เจ้านายเก่าของเรายังอยู่ในระดับสูงสุด” ฉิงโซวถอนหายใจออกมา
“จือหยิง ฉิงโซว ปราณบรรพกาลมีผลดีอะไรต่อพวกเจ้า ? ” เจี้ยนเฉินอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าจิตวิญญาณกระบี่ทั้งสองต้องการมันอย่างมาก
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพกระบี่มรณะ
จบแล้วหรอ...
ทำไมยังไม่ลงบทใหม่...
ลงครั้งละ สี่ ห้า บท ได้ไหม...
กรุณาลงบทครั้งละหลายบทหน่อยนะครับ ชอบ ๆ...
รออ...
ตอน 1419-1420 หายครับ...
จบแล้ว......
มีต่อไหมครับ...
เมื่อไรจะอัพเดทค้าบ รอนานแล้ว...
ต่อๆๆๆ...