เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 796

ตอนที่ 796 รักษาขาที่หายไป

“รักษาขาของข้า ? ” เจียงหยางหู่มองเจี้ยนเฉินอยู่ครู่หนึ่งก่อนยิ้ม “น้องชาย เจ้าเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 7 แล้วหรือ ? ” สิ่งที่เจี้ยนเฉินพูดขึ้นมาไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายตื่นเต้นมีความสุขขึ้นมาแม้แต่น้อย บางทีอาจเพราะความพิกลพิการไร้แขนขานั้นไม่ได้สำคัญอะไรนักอีกต่อไป

เจี้ยนเฉินส่ายหัวเบา ๆ “พี่ชาย แม้ตัวข้าในตอนนี้ยังไม่ถึงระดับ 7 แต่ข้าก็สามารถรักษาท่านได้ อย่าขยับตัว ข้าจะส่งท่านไปยังที่แห่งหนึ่ง ที่นั้นสามารถรักษาท่านได้” เจี้ยนเฉินผายมือ ก่อนที่หอคอยสีทองขนาดเท่าฝ่ามือปรากฏขึ้น แสงสีข้าเปล่งประกายออกมาหุ้มตัวเจียงหยางหู่ก่อนจะหายไปพร้อมกัน

หลังจากนั้นร่างของเจี้ยนเฉินก็ถูกหุ้มด้วยแสงสีขาวนั้นแล้วหายเข้าไปในมิติภายในเช่นเดียวกัน เหลือเพียงหอคอยสีทองเล็ก ๆ ลอยอยู่ภายในห้อง

เหตุผลที่เซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงขั้น 7 สามารถทำให้ขางอกกลับมา หรือกระทั่งปลุกคนตายกลับมาได้นั้นเป็นเพราะพลังดั้งเดิมของพลังเซียนธาตุแสง มีเพียงพลังดั้งเดิมเท่านั้นที่สามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้

แม้เจี้ยนเฉินจะยังไม่เข้าถึงระดับ 7 หรือมีพลังดั้งเดิม แต่เพราะมีวัตถุเซียนอยู่ในครอบครอง เพียงแค่พาพี่ชายเข้าไปภายในมิติของวัตถุเซียน พลังภายในนั้นสามารถเยียวยารักษาได้อย่างง่ายดาย

ภายในมิติลับ ห้องโถงที่ถูกทำลายยามพันธสัญญาโบราณถูกละเมิดปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ฉับพลันแสงสีขาวเจิดจ้าปรากฏขึ้นพร้อมกับเจียงหยางหู่บนรถเข็นอยู่ใจกลางห้องโถง

เจียงหยางหู่มองไปรอบ ๆ สถานที่อันแปลกตา แววตาเต็มไปด้วยความงุนงงสงสัย ก่อนที่ทันจะได้ตรวจสอบโดยรอบอย่างละเอียด เจี้ยนเฉินในเสื้อคลุมนักสู้รัดรูปสีฟ้าก็ตามเข้ามาอยู่ข้าง ๆ กายพร้อมแสงสีขาวเจิดจ้าอีกระลอก

“น้องชาย นี่มันที่ไหนกัน ? ” เจียงหยางหู่ถามอย่างสงสัย

“พี่ชาย ที่นี่นั้นอยู่อีกมิติหนึ่ง มีเพียงที่นี่เท่านั้นที่สามารถรักษาขาของท่านได้” เจี้ยนเฉินยิ้ม

“นายท่าน ! ” เสียงทุ้มดังขึ้นมาข้าง ๆ จิตวิญญาณของวัตถุเซียนนั้นโผล่มาอยู่ข้าง ๆ เจี้ยนเฉินราวกับภูติผีอย่างไร้ซุ่มเสียง

เจี้ยนเฉินมองไปที่จิตวิญญาณตนนั้นก่อนพูดขึ้น “จิตวิญญาณวัตถุเซียน อาการบาดเจ็บของพี่ข้าอยู่ในมือของเจ้าแล้ว”

“นายท่านไม่ต้องกังวลไป แม้พลังดั้งเดิมของข้าจะไม่สามารถมอบให้ท่านซึมซับได้ แต่หากใช้รักษาอาการบาดเจ็บนั้นไม่มีข้อจำกัดอันใด อีกอย่างพี่ชายของท่านไม่ได้แข็งแกร่งนัก แถมร่างกายก็ค่อนข้างเปราะบาง การรักษาพี่ชายท่านนั้น ใช้พลังของข้าเพียงน้อยนิดก็เพียงพอแล้ว” สิ้นคำจิตวิญญาณก็ชี้นิ้วออกมา สายพลังต้นกำเนิดค่อย ๆ รวมตัวกันพร้อมเปล่งแสงสีขาวระยิบระยับออกมา

“นี่มันพลังดั้งเดิมของพลังเซียนธาตุแสงหรือ ? ” เจี้ยนเฉินเพ่งตามองอย่างช่วยไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นพลังดั้งเดิมด้วยตาของตัวเอง เขารู้สึกว่าพลังดั้งเดิมกับพลังเซียนธาตุแสงนั้นไม่ได้ต่างกันนักหากดูจากภายนอก แต่พลังดั้งเดิมกลับเต็มไปด้วยพลังชีวิตมากมายหลายเท่าหากนำมาเทียบกับพลังเซียนธาตุแสงที่เขามีอยู่

นี่มันความแตกต่างทางคุณภาพ ความแตกต่างระหว่างพลังทั้งสองอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากพลังดั้งเดิมเข้าไปภายในร่างของเจียงหยางหู่ แสงสีขาวก็ค่อย ๆ เปล่งประกายออกมาจากภายในร่างออกเจียงหยางหู่ ก่อนห่อหุ้มทั้งร่างอย่างมิดชิด

ตาของเจี้ยนเฉินเปล่งประกายอย่างสนอกสนใจ เขาจ้องมองร่างของเจียงหยางหู่ที่ถูกห่อหุ้มอยู่ไม่ละสายตาราวกับสามารถมองทะลุพลังดั้งเดิมที่ห่อหุ้มร่างนั้นอยู่ได้

ไม่นานนักร่องรอยแห่งความสุขค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจี้ยนเฉิน มือสองข้างกำแน่น เขาเห็นแขนขาทั้งสี่ข้างของพี่ชายค่อย ๆ งอกออกมาในระดับความเร็วที่เห็นได้ด้วยตาเปล่าเนื่องจากพลังดั้งเดิม

หลังจากผ่านไปราว 2 เค่อ แสงที่ห่อหุ้มร่างอยู่ค่อย ๆ กระจายออกไป เหลือเพียงแค่ร่างเจียงหยางหู่

ถึงแม้เจียงหยางหู่จะยังคงนั่งอยู่บนรถเข็น แต่ขากางเกงและแขนเสื้อคู่นั้นกลับไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป แขนและขาคู่ใหม่งอกออกมาอย่างสมบูรณ์

แขนขาคู่ใหม่นั้นมีผิวเรียบลื่นราวกับผิวเด็ก ขนาดใหญ่ สมส่วนกับร่างบึกบึนของเจียงหยางหู่ ผิวของแขนขาทั้งสี่นั้นยังมีแสงสีขาวเปล่งประกายอยู่จาง ๆ มันเป็นพลังดั้งเดิมที่ยังคงตกค้างอยู่ภายในเล็กน้อย

พลังดั้งเดิมนี้จะตกค้างอยู่ภายในร่างกาย เจียงหยางหู่ไม่สามารถควบคุมหรือนำมันออกมาใช้ได้ แต่พลังนี้ก็ยังคงมีประโยชน์ในตัวอยู่ดี หากในอนาคตเขาบาดเจ็บสาหัส พลังตกค้างเหล่านี้จะกลายเป็นประโยชน์มหาศาล

ความผิดหวังปรากฏขึ้นมาในดวงตาของเจี้ยนเฉินวูบหนึ่ง ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่าจะใช้พลังของวัตถุเซียนช่วยคืนชีพพ่อและแม่ของตน แต่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าต้องสำเร็จเคล็ดวิชาควบคุมวิญญาณ 3 อย่างก่อนที่จะสามารถชุบชีวิตได้

“เอาเถอะ เรื่องชุบชีวิตท่านพ่อท่านแม่คงต้องพักไว้เสียก่อน” เจี้ยนเฉินคิดภายในใจก่อนพาพี่ชายออกมาจากมิติภายในกลับมายังตึกเล็ก ๆ เงียบเหงาอีกครา

ทั้งสองพูดคุยกันร่วม 1 ชั่วยามก่อนที่เจี้ยนเฉินจากบอกลา ตลอดเวลาที่พูดคุยกันเจียงหยางหู่ไม่ถามเกี่ยวกับวัตถุเซียนแม้แต่น้อย บางทีบางอย่างไม่อาจทำให้เขาสงสัย หรือไม่อยากถามเสียมากกว่า

หลังจากเจี้ยนเฉินแวะไปเยี่ยมป้าใหญ่ หลิงหลง ป้ารอง หยูเฟิงหยาน ก่อนจะกล่าวลาจากมา

ครึ่งชั่วยามถัดมาเจี้ยนเฉินก็มาถึงโรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งใจกลางเมือง แม้ที่แห่งนี้จะเปิดมาเพียงไม่กี่ปี แต่ก็ได้รับการยอมรับว่าเป็นโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุด หรูหราที่สุดของเมือง รวมทั้งยังเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดของเมืองเช่นเดียวกัน ไม่มีใครในอาณาจักร ไม่ใช่แค่เพียงคนทั่วไป ต่อให้เป็นตระกูลใหญ่โตแค่ไหน กล้าที่จะก่อเรื่องสร้างปัญหาภายในโรงเตี๊ยม

นั่นเพราะทุกคนรู้ดีว่าเจ้าของโรงเตี๊ยมนั้นมีความสัมพันธ์ค่อนข้างลึกซึ้งกับตระกูลอันดับหนึ่งของอาณาจักร ตระกูลเจียงหยาง แถมความสัมพันธ์กับนายน้อยสี่ของตระกูลเจียงหยางก็นับเป็นอีกหนึ่ง หากใครกล้าดูหมิ่นหรือสบประมาทนาง ก็นับเป็นการดูหมิ่นเจียงหยางเซียงเทียนทางอ้อมเช่นเดียวกัน

เพราะเหตุนั้นเองโรงเตี๊ยมแห่งนี้จึงมีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วแม้จะเพิ่งก่อตั้งมาไม่กี่ปี แม้กระทั่งทหารรับจ้างหรือพ่อค้ายังรักษามารยาท เก็บความถือดีเอาไว้ภายใน ไม่กล้าทำตัวเกินเลยยามอยู่ภายในโรงเตี๊ยม

“ข้าจัดการทุกอย่างแล้ว แต่ยังต้องไปที่กลุ่มทหารรับจ้างอัคนีเสียก่อน” เจี้ยนเฉินพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งกว่าปกติ

“ข้าจะพาเจ้าไปที่นั้นเอง จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยภายในวันนี้ ข้าต้องส่งเจ้าออกนอกทวีปภายในวันนี้ เกรงว่าหากปล่อยให้ยืดเยื้อต่อไป สถานการณ์จะกลับกลายเป็นเลวร้ายลงสำหรับเจ้า ตระกูลผู้พิทักษ์ทั้งสิบมีรากฐานมั่นคงมายาวนานนัก ต่อให้เจ้าจะหลบซ่อนตัวในยามนี้ แต่มันก็เพียงชั่วคราว จะทำเช่นนี้ตลอดไปไม่ได้ ยามใดที่พวกมันใช้เคล็ดวิชาลับจากบรรพกาล ต่อให้เจ้าจะไปหลบซ่อนที่ใดก็ไร้ผล” จากนั้นเทียนเจี้ยนก็ผ่ามิติออกมาดึงตัวเจี้ยนเฉินไป

Related