เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 906

ตอนที่ 906: ข้อตกลง 5 ปี

“พวกเราสนับสนุนทุกการตัดสินใจของผู้คุมกฎ..”

“พวกเราสนับสนุนทุกการตัดสินใจของผู้คุมกฎ..”

สมาชิกของเผ่าเต่าทั้งหมดเริ่มที่จะพูดออกมาดังขึ้นและชัดขึ้นเรื่อย ๆ ในแต่ละครั้ง ในท้ายที่สุด สมาชิกเผ่าเกือบทั้งหมดก็เริ่มที่จะพูดออกมาเพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกเขาสนับสนุนการตัดสินใจของผู้คุมกฎ

ท่าทางของผู้อาวุโสสองและผู้อาวุโสสามทั้งคู่เริ่มน่ากลัว พวกเขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์จะมาในทิศทางนี้ นี่ไม่ใช่อะไรที่พวกเขาปรารถนาที่จะเห็นเลยแม้แต่น้อย

“พวกเราดูถูกสถานะของผู้คุมกฎในใจของสมาชิกเผ่าเกินไป เขาได้ใจพวกนั้นไปมากกว่าพวกเรา” ผู้อาวุโสสามส่งข้อความทางจิตใจไปที่ผู้อาวุโสสอง เสียงของเขาแหบแห้ง

ผู้อาวุโสสองพยักหน้าช้า ๆ และยังคงเงียบอยู่ด้วยสีหน้าที่มืดมน

ความรุ่งโรจน์แต่ครั้งก่อนแต่ถูกนำมาโดยผู้คุมกฎคนก่อน ๆ ในจุดสูงสุดของพวกเขา เผ่ามีผู้คุมกฎถึง 4 คนในเวลาเดียวกันและทุก ๆ คนเทียบเท่ากับผู้อาวุโสประจำศาลา พวกเขาเป็นหนึ่งในคนที่ทรงพลังที่สุดไม่กี่คนของอาณาจักรทะเล เพราะผู้คุมกฎหายไปและปรากฏตัวขึ้นน้อยลงทุกที นี่ทำให้เผ่าตกต่ำและทำให้เผ่าอ่อนแอลงไปทุกรุ่น

มันเป็นเวลากว่าสามหมื่นปีมาแล้วตั้งแต่ผู้คุมกฎคนก่อนปรากฎขึ้นครั้งสุดท้ายในเผ่า นั่นทำให้เผ่าตกต่ำลงเรื่อย ๆ จากอดีตจนถึงปัจจุบันนี้ ในไม่ช้าพวกเขาก็จะกลายเป็นเผ่าชั้นสองที่ไม่มีแม้แต่นักรบวิญญาณทะเล 15 ดาวหรืออาจจะแย่ถึงเผ่าชั้นสาม สถานะของพวกเขานั้นง่อนแง่นมาก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เผ่าเสี่ยงที่จะถูกยึดโดยเผ่าไทฮง พวกเขาเกือบตกอยู่ในความสิ้นหวัง ดังนั้น การมาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งของผู้คุมกฎจึงได้รับการสนับสนุนมากมายจากสมาชิกเผ่า ซึ่งทำให้หลาย ๆ คนยังเชื่อว่านี่เป็นจุดสิ้นสุดของความถดถอยของเผ่า พวกเขาคิดว่าผู้คุมกฎจะนำทางพวกเขาไปสู่เส้นทางแห่งความรุ่งโรจน์อีกครั้ง

สมาชิกของเผ่าไทฮงทั้งหมดแสดงท่าทางไม่น่าดูออกมา ในขณะที่ใบหน้าของผู้นำเผ่ามืดครึ้มเหมือนพายุ เขาได้ให้สิ่งของแก่ผู้อาวุโสสองและผู้อาวุโสสามเพื่อติดสินบนพวกเขา การที่จะกลืนกินเผ่าเต่าก็เป็นอะไรที่เขาได้วางแผนกับผู้อาวุโสสองและผู้อาวุโสสามเอาไว้นานแล้ว มันควรจะสำเร็จอย่างราบรื่น แต่มีใครก็ไม่รู้ที่อยู่ดี ๆ ก็โผล่มาทำลายมัน ทั้งหมดกำลังจะสำเร็จอยู่แล้ว มันทำให้เขาโกรธเกรี้ยวมาก

“หืม เมื่อผู้คุมกฎปฎิเสธจะเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าไทฮง พวกเราคงต้องต่อต้านเจ้า หลังจากที่ข้าจับเจ้าไป ข้าสงสัยว่าเผ่าเต่าของเจ้าจะยอมจำนนหรือไม่” ผู้นำเผ่าคำรามออกมา หลังจากนั้น เขาก็มาถึงที่ตรงหน้าเจี้ยนเฉินในพริบตาและยื่นมืออกมาเพื่อที่จะจับเขา

เจี้ยนเฉินยังคงสงบนิ่ง เขาดึงเหรียญตราออกมาจากแหวนมิติและจับมันไว้ตรงหน้าผู้นำเผ่า เขาพูด “ดูนี่”

มือของผู้นำเผ่าหยุดอยู่ห่างจากคอของเจี้ยนเฉินแค่ 1 เมตร เขาจ้องเขม็งไปที่เหรียญตราที่อยู่ในมือเจี้ยนเฉินในขณะที่เขาแสดงท่าทีสงสัยออกมา อย่างไรก็ตาม ท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างเร็วในเวลาไม่นาน เขาถอยกลับไปหลายก้าว ในตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความตกใจและความเหลือเชื่อ

“ทะ ทะ ทะ ท่าน…” ผู้นำเผ่าส่งเสียงร้องตกใจออกมา เขาหน้าซีด เขาไม่สามารถจะพูดคำต่อไปของคำว่า ‘ท่านเจ้าศาลา’ เหมือนกับว่ามันค้างอยู่ในคอของเขา

ทุกคนรอบ ๆ เริ่มที่จะสงสัยเมื่อเขาเห็นปฏิกิริยาของผู้นำเผ่าที่เป็นแบบนั้น แม้แต่ผู้อาวุโสสองและผู้อาวุโสสามก็ไม่ยกเว้นและพวกเขาก็ยื่นคอออกไปเพื่อสำรวจดูเหรียญตราของเจี้ยนเฉินอย่างสงสัย

“เจ้าจำเหรียญนี่ได้ใช่หรือไม่ ? ” เจี้ยนเฉินชูเหรียญตราขึ้นมาและถามอย่างไร้อารมณ์

อย่างไรผู้นำเผ่าไทฮงก็เป็นถึงเซียนราชา เขาจึงสงบลงอย่างรวดเร็ว เขาสูดลมหายใจลึก แต่เขายังคงสั่นมากในขณะที่เขาจ้องไปที่เหรียญตราแล้วพูด “ทำไมเจ้าถึงมีเหรียญตรานี้ ? ” ครั้งนี้สายตาที่ผู้นำเผ่ามองไปที่เจี้ยนเฉินเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

“ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะรู้แล้วว่าทำไมข้าถึงมีเหรียญตรานี้ เจ้ากล้าที่จะแตะต้องข้าหรือไม่ตอนนี้ ? ” เจี้ยนเฉินพูดอย่างเย็นชา

ความกลัวปรากฏขึ้นลึก ๆ ในตาของผู้นำเผ่า เขาถอยกลับไปหลายก้าวช้า ๆ ในขณะที่ตาของเขาเป็นประกายอย่างไม่สบายใจ หลังจากลังเลเขาก็พูดออกมา “เจ้าอาจจะเป็นส่วนหนึ่งของศาลาและมีฐานะที่ค่อนข้างเยี่ยมในศาลาแต่นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างเผ่า ศาลาจะไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องเหล่านี้”

เจี้ยนเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาได้ยินแบบนี้แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร

หัวหน้าเผ่าพูดต่อ “ข้าจะให้เวลาเจ้า 5 ปีเพราะว่าเหรียญตรานั้น หลังจาก 5 ปีนี้ เผ่าของข้าจะกลับมาอีกครั้ง ในตอนนั้น มันจะไม่มีประโยชน์แล้วถึงเจ้าจะเอาเหรียญตรานั้นออกมา”

เจี้ยนเฉินเก็บเหรียญตราไปและพูดอย่างเย็นชา “ถ้างั้นอีก 5 ปี ข้าจะสู้กับเจ้าในฐานะผู้คุมกฎของเผ่าเต่า ถ้าข้าแพ้ เผ่าเต่าจะก้มหัวให้กับเจ้าอย่างชั่วคราว แต่ถ้าข้าชนะ เผ่าไทฮงของเจ้าจะต้องเป็นของเผ่าเต่า”

ในเมื่อทุกอย่างเป็นแบบนี้แล้ว ไม่มีอะไรที่จะหยุดเจี้ยนเฉินจากการสืบทอดตำแหน่งในฐานะผู้คุมกฎของเผ่าได้

หลังจากที่สืบทอดตำแหน่งแล้ว เจี้ยนเฉินก็อยู่ที่เผ่าเต่า เขาทุ่มเทความพยายามทั้งหมดของเขาที่มีในการฝึกฝนและหวังที่จะสำเร็จร่างบรรพกาลขั้นที่ 2 ให้ได้ภายใน 5 ปี ถ้าเขาทำได้แบบนั้น เขาคงจะมีพลังพอที่จะต่อสู้กับเซียนราชาชั้นสวรรค์ที่ 5 ได้ด้วยยุทธภัณฑ์ราชาของเขา

ข่าวเกี่ยวกับเรื่องที่ผู้คุมกฎของเผ่าเต่าได้ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้งได้กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ในเวลาช่วงหนึ่ง องค์กรชั้นสองที่อยู่รอบ ๆ ได้เข้ามาเยี่ยมเผ่าเต่าพร้อมด้วยของขวัญเพื่อมาแสดงความยินดีกับเผ่า แต่เจี้ยนเฉินก็จัดหาคนเพื่อให้มารับมอบหมายเรื่องเหล่านี้ เขาไม่ออกมาปรากฏตัวเลย และยังอยู่ในโถงที่ตกแต่งอย่างสวยงามเพื่อทำสมาธิ

วันต่อมา ผู้อาวุโสประจำศาลาฮงก็ไปที่เผ่าเต่าเพื่อตามหาเจี้ยนเฉิน เมื่อเจี้ยนเฉินรู้ว่าผู้อาวุโสมาด้วยตนเองเช่นนี้ เขาจึงหยุดทำสมาธิทันทีและออกมาต้อนรับผู้อาวุโสประจำศาลาที่โถง

“เจี้ยนเฉิน ชิ้นส่วนสุดท้ายของแผนที่แผ่นดินทั้งแปดอยู่กับเจ้าหรือเปล่า ? ” ผู้อาวุโสฮงถามตรงเข้าประเด็น

“ถูกต้อง ข้าครอบครองชิ้นส่วนของแผนที่อยู่ ผู้อาวุโสฮงมาเยี่ยมเยียนเป็นพิเศษในวันนี้ด้วยเรื่องนี้หรือเปล่า ? ” เจี้ยนเฉินถาม

ผู้อาวุโสฮงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ข้ามาวันนี้เพราะเรื่องนี้แหละ เจี้ยนเฉิน โถงศักดิ์สิทธิ์ของแผ่นดินทั้งแปดจะเปิดขึ้นในอีกปีที่จะถึงนี้และเฉพาะคนที่ระดับต่ำกว่า 15 ดาวเท่านั้นที่จะสามารถเข้าไปได้ ชิ้นส่วนแต่ละชิ้นจะให้คนเข้าไปได้ 20 คน ดังนั้นจะมีทั้งหมด 160 คนที่จะได้เข้าไปด้านในจากชิ้นส่วนทั้งหมด 8 ชิ้น ข้ามาวันนี้เพื่อขอ 10 ที่นั่งจากเจ้า ได้หรือไม่ ? “

เวลาผ่านไปอย่างไม่ทันสังเกต เจี้ยนเฉินอยู่ที่อาณาจักรทะเลไปมากกว่าเดือนแล้ว ในตระกูลเจียงหยางของเมืองลอร์ที่อยู่บนทวีปเทียนหยวนที่ห่างไกลออกไป หอคอยสูงหลายร้อยเมตรได้ปรากฏตัวขึ้นมา จากจุดสูงสุดของหอคอยสามารถเห็นส่วนใหญ่ของเมืองได้

การปรากฎตัวขึ้นของหอคอยในเผ่าเจียงหยางทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้นในเมืองเพราะมันไม่ได้โผล่ขึ้นมาอย่างช้า ๆ มันปรากฏขึ้นในชั่วข้ามคืน เหมือนว่ามันโตขึ้นมาจากพื้นดิน

เจียนหยาง ซู อวี้หยวนกำลังนั่งอยู่ข้างหน้าต่างในชุดสุดขาวที่บนยอดสุดของหอคอย นางจ้องอย่างเหม่อลอยไปที่ทิศทางที่เป็นทางเข้าหลักของตระกูลเจียงหยาง ในขณะที่สายตาของนางนั้นโศกเศร้า นางนั่งอยู่ที่นั่นเกือบทุกวันและนั่งทีละหลายวันทั้งวันทั้งคืน นางไม่ขยับไปไหนเหมือนท่อนไม้นิ่งสนิท

“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากด้านหลังของนาง เจียงหยาง ซู หยวนเซียวเดินมาอย่างช้า ๆ ที่หน้าต่างด้วยชุดแบบเดียวกัน และจ้องไปที่ท้องฟ้าที่เป็นหมอกขาวด้วยความโศกเศร้าเช่นเดียวกัน เขาพูด “วันที่อายุขัยของคงเอ๋อจะหมดก็ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แล้ว ผนึกยังอยู่ในหัวของเขา ดังนั้นเขาจะกลายเป็นเซียนผู้คุมกฎไม่ได้ ข้าสงสัยจริง ๆ ว่าคงเอ๋ออยู่ที่ไหน เขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ? พวกเราจะได้พบกับเขาอีกหรือเปล่า ? “