เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 1030

หยางเฟิงพลันโบกไม้โบกมือไปมาแล้วพูดว่า "พอแล้ว นายไม่ต้องมาพูดซ้ำอีก ฉันได้ยินชัดเจนแล้ว"

"แต่……"

เถียนเฟยยังคงรู้สึกตะลึงจริงๆ

ในเมื่อหยางเฟิงได้ยินชัดเจนแล้ว เขาไม่นึกกลัวเลยเหรอจะไม่กลัว?

นั่นคือหัวหน้าตระกูลเย่ฟอเรนท์เชียว!

และเหล่าหัวกะทิทั้งแปดพันคนของสำนักหงอีกด้วย!

พลังที่น่าสะพรึงกลัวนี้เพียงพอที่จะกวาดล้างทั้งหู้ไห่ไปได้หมดเลย!

ยังไม่ต้องพูดถึงการกวาดล้างตงไห่ไปทั้งหมดอีกด้วย

แม้แต่ในต้าเซี่ยนั้น ก็ยังมีกองกำลังน้อยมากที่จะสามารถเทียบเคียงกับสำนักหงได้

แต่หยางเฟิงกลับทำตัวดูเหมือนคนปกติ

เถียนเฟยรู้สึกสงสัยจริง ๆ ว่า หยางเฟิงกำลังกลัวจนหมดปัญญาหรือไม่?

ยังไม่ทันรอให้เถียนเฟยพูดออกมา

หยางเฟิงจึงเอ่ยขัดจังหวะออกมาว่า "ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว ก็แค่ตระกูลเย่ที่อยู่ในต่างประเทศไม่ใช่หรือ? กับสำนักหงใช่ไหม? ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลแล้ว!"

"แล้วคนถึงแปดพันคนนะหรือ? แม้จะมากันแปดหมื่นคน ฉันก็ไม่คิดใส่ใจ!"

"ไม่ต้องกังวล ไม่ว่าคนจะมาจากต่างแดนตระกูลเย่จะมาอีกสักกี่คน ฉันก็จะขัดขวางพวกเขาเอาไว้เอง และไม่คิดให้พวกเขาเข้าใกล้ต้าเซี่ยมาแน่นอน!"

ประโยคสุดท้ายของหยางเฟิงนั้น พลันกล่าวขึ้นมาอย่างหนักแน่น

ไม่สำคัญว่าสำนักหงเคยอยู่ภายใต้อิทธิพลของต้าเซี่ยมาก่อนหรือไม่

แต่เมื่อคุณคิดละทิ้งต้าเซี่ยไป ก็ไม่ควรเสนอหน้ากลับมาอีก

หากคุณยังกล้าที่จะกลับมา ก็อย่าโทษว่าหยางเฟิงใจร้าย!

“ครับ คุณหยาง!”

เมื่อเห็นใบหน้าของหยางเฟิง เต็มไปด้วยความมืดครึ้มที่น่ากลัวนั้น

เถียนเฟยเองก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน

ในความคิดของเขานั้น แม้ว่าฟ้าจะถล่มลงมาก็คงเป็นหยางเฟิงที่ช่วยพยุงมันเอาไว้แน่ ๆ

ตัวเขาเองที่เป็นเพียงตัวละครตัวเล็กๆ นั้น

ในเมื่อหยางเฟิงไม่คิดกลัว แล้วเขาจะต้องกลัวอะไร?

"สามี……"

เย่เมิ่งเหยียนที่อยู่ด้านข้างเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย

เมื่อรู้ว่าตระกูลเย่ฟอเรนท์มีเหล่าหัวกะทิทั้งแปดพันคนของสำนักหงร่วมด้วยนั้น!

พลางสั่งให้กัศปะนำกองทหารเทพมรณะ ไปประจำการที่ตงไห่ในทันที

ในเมื่อเย่หรงกล้าที่จะพาผู้คนไปสร้างปัญหาที่ตงไห่ นั่นหมายความว่าเขากำลังรนหาที่ตาย !

“ท่านเม่ทัพ มีคำสั่งอะไรลงมางั้นเหรอ?”

หลังจากรับสายจากหยางเฟิงนั้น กัศปะพลันนั่งตัวตรงในทันที

หยางเฟิงเพียงหรี่ตาลงเล็กน้อย "เย่หรงผู้นำตระกูลเย่ฟอเรนท์นั้น กำลังนำเหล่าหัวกะทิทั้งแปดพันคนของสำนักหงมาที่นี่อย่างอุกอาจ นายจะต้องเป็นคนนำกองทหารเทพมรณะออกไปทำลายล้างพวกเขาทั้งหมดให้สิ้นซาก!"

เมื่อได้ยินแบบนั้น

สายตาของกัศปะพลันฉายแววระยิบระยับออกมาในทันที

ช่วงเวลาที่เขาอยู่ในตงไห่แห่งนี้ เขาแทบจะกลายเป็นเชื้อราที่ไร้ประโยชน์ไปแล้ว

ไม่คาดคิดจริงๆเลยว่า จะยังมีคนที่กล้าพุ่งเข้าใส่ปากกระบอกปืนของตัวเองแบบนี่อยู่อีก

กัศปะพลันตอบรับคำสั่งในทันที "ท่านแม่ทัพครับ ท่านต้องการให้ผมนำเรือรบออกไปด้วยไหมครับ"

ก่อนที่กัศปะจะพูดจบนั้น

หยางเฟิงพลันเอ่ยออกมาด้วยท่าทางเหยียดหยามว่า "อาวุธขนาดใหญ่แบบนี้ จะให้เอาออกมาใช้จัดการกับขยะเพียงไม่กี่ชิ้นได้อย่างไรกัน? ก็แค่พวกไร้ประโยชน์เพียงเล็กน้อยเท่านั้น กองทหารเทพมรณะจัดการพวกมันได้ง่ายดายอยู่แล้ว!"

"ครับ ผมรู้แล้วว่าต้องทำยังไงต่อไปผมรับประกันได้เลยว่า ทุกคนที่อยู่ในสำนักหงจะไม่โอกาสได้กลับไปอย่างแน่นอนครับ!"