เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 1034

ทำอย่างกับคนที่ตายไม่ใช่ลูกของตัวเอง

แต่เป็นหมาข้างถนนตัวหนึ่งอย่างนั้น

อย่างนี้จะให้เขาทนได้อย่างไร？

“ดี！ดีมาก！”

เย่หรงเย่หรงกัดฟันกรอด ๆ เอ่ยว่า：“ความแค้นที่ฆ่าลูก ฉันขอไม่อยู่ร่วมโลกกับนาย หยางเฟิง วันนี้ฉันจะฆ่านายล้างแค้นให้ลูกฉัน！”

พอพูดจบ

ไอสังหารที่เยือกเย็นก็แผ่ซ่านจากนัยน์ตาทั้งคู่ของเขา

ขณะที่เขาเตรียมสั่งให้โจมตี

ในเวลานี้เอง

เฉินตงที่อยุ่ข้างหยางเฟิงก็อดด่าทอไม่ได้ว่า：“เย่หรงเย่หรง คนทรยศแห่งสำนักหงอย่างนาย！ฉันขอเตือนให้นายรีบจำนนซะ ไม่อย่างนั้นนายต้องตายอย่างไร้ที่ฝัง！”

พอได้ยินว่าเย่หรงเย่หรงพาชนชั้นนำแปดพันนายมายังตงไห่

เฉินตงก็รีบขอหยางเฟิงออกศึก

เย่หรงเย่หรงบีบเจ้าสำนักหงที่ยิ่งใหญ่อย่างเขาจนเหมือนหมาข้างถนนตัวหนึ่งเกือบจะตายไปแล้ว

ความแค้นนี้หากไม่สะสาง เขาจะถือว่าเป็นคนอยู่มั๊ย？

เขาจะมีคุณสมบัติอะไรให้เรียกตัวเองว่าเป็นหัวหน้าสำนักหงได้？

สู้เอาหัวชนก้อนเต้าหู้ตายเสียดีกว่า！

ดังนั้นเขาจึงต้องมา

อีกทั้งต้องเห็นกับตาตัวเองว่าเย่หรงเย่หรงตายยังไง！

เย่หรงมองเฉินตงสักพัก ก็เอ่ยอย่างไม่แยแสว่า：“เฉินตง ไม่คิดว่านายจะดวงดีอย่างนี้ยังไม่ตายอีก！”

“อย่างน้อยนายก็เป็นเจ้าสำนักหงผู้ยิ่งใหญ่ กลับยอมก้มหัวให้คนอื่น นับเป็นความอัปยศของสำนักหงของเรา！”

“มีฉันควบคุมสำนักหงจึงรุ่งเรืองได้อย่างแท้จริง ส่วนนายเป็นแค่เศษสวะเท่านั้น ไม่มีคุณสมบัติจะมาเป็นเจ้าสำนักหง！”

“นาย……”

พอได้ยินคำพูดนี้ เฉินตงก็โมโหขึ้นทันที

เย่หรงเย่หรงคนนี้ดูถูกเขาอย่างแจ่มแจ้ง

ทำให้เขาโมโหจนพูดอะไรไม่ออก

หยางเฟิงปัดมือหัวเราะแล้วเอ่ยว่า：“เอาล่ะ อย่ามัวอวดปากดีอยู่เลย！เฉินตง รอฉันฆ่าเย่หรงเย่หรงแล้ว ก็ขอมอบสำนักหงนี้ให้อยู่ในมือนายใหม่อีกครั้ง”

เฉินตงเอ่ยด้วยสีหน้าดีใจว่าช：“เจ้าพันธมิตรหยาง ขอแค่ท่านมอบสำนักหงให้อยู่ในมือผมใหม่ ต่อไปผมเฉินตงจะขอเป็นผู้ติดตามของท่าน！”

พอเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ เย่หรงเย่หรงก็ทำหน้าดูถูกเอ่ยว่า：“เศษสวะก็คือเศษสวะ เฉินตง นายตายใจซะเถอะ สำนักหงไม่มีวันกลับไปอยู่ในมือของนายอีกครั้งแล้ว！”

“เพราะวันนี้ ไม่เพียงหยางเฟิงที่ต้องตาย เศษสวะอย่างนายก็ต้องตาย！คนที่มีอยู่ในตงไห่ทั้งหมดต้องตาย！！！”

พอพูดถึงตรงนี้

ไอสังหารในตัวของเย่หรงเย่หรงก็พุ่งขึ้น！

แค่โบกมือเท่านั้น

“ฆ่า！”

พอเห็นตรงนี้

กัศปะที่ทนรอไม่ไหวแต่แรกก็ตะโกนว่า

“พี่น้องทั้งหลาย ตามฉันมาฆ่าศัตรูกัน！”

“สุนัขรับใช้สำนักหงพวกนี้ คิดจะทำลายความสงบต้าเซี่ยของเรา ไม่ต้องเหลือไว้แม้แต่คนเดียว！”

“ฆ่า ฆ่า ฆ่า！”

พอพูดจบ

กัศปะก็ชักมีดที่เอวออกมา จากนั้นก็บุกไปเป็นคนแรก

พอกัศปะลงมือ ก็ไม่อาจต้านแสนยานุภาพได้

สาวกสำนักหงที่ขวางเขาอยู่ข้างหน้า ก็ถูกเขาฟันออกเป็นสองท่อนในทันที

เลือดสาดกระเซ็น

ในพริบตา ตัวกัศปะก็โชกไปด้วยเลือด

แต่กัศปะไม่รู้สึกตัว แสยะยิ้มราวกับพญามารชวนให้คนขนลุก！

“ฆ่า！”