เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 1048

ในเวลานี้เอง

ณ บ้านร้างแห่งหนึ่ง

พรวด！

ดาร์กไนท์ที่หนีมายังที่นี่ อดกระอักเลือดออกมาไม่ได้

สีหน้าของเขาเปลี่ยนสีซีดเซียว

“นึกไม่ถึงจริง ๆ พละกำลังของเย่หรงจะแข็งแกร่งเช่นนี้ เหมือนว่าเขาเตรียมป้องกันเราไว้อยู่นานแล้ว！”

ดาร์กไนท์เช็ดปาก แสยะยิ้มขึ้นมา

เขาอยู่ในตระกูลเย่มาหลายปี รู้พละกำลังของเย่หรงเป็นอย่างดี

แต่เขานึกไม่ถึงว่าเย่หรงจะซ่อนกำลังที่แท้จริงกับตนเอาไว้

พละกำลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ น่าจะเป็นวิชาบนชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกร

ถ้าไม่เพราะตัวเองหันไปเข้ากับหยางเฟิง

บางทีวันใดวันหนึ่ง ก็ต้องเป็นสุนัขให้เย่หรงย่างเมื่อกระต่ายม้วย (ถูกกำจัดเมื่อหมดประโยชน์)

ดาร์กไนท์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาหยางเฟิง

“เจ้านาย ภารกิจล้มเหลว！”

“พละกำลังเย่หรงแกร่งเหลือเกิน ผมไม่มีทางฆ่าเขาได้！”

พอหยางเฟิงรู้ว่าภารกิจของดาร์กไนท์ล้มเหลว

ไม่เพียงไม่โมโห แต่กลับหัวเราเบา ๆ ขึ้นมา

“เหอะ ๆ！ไม่เป็นไร ภารกิจล้มเหลวแล้ว นายก็อยู่ที่นั่น อีกไม่กี่วันฉันจะไปด้วยตัวเองสักเที่ยว！”

ติ๊ด！

พูดจบ

หยางเฟิงก็วางสาย

หยางเฟิงรู้แต่แรกว่า ดาร์กไนท์ฆ่าเย่หรงไม่ได้ง่าย ๆ

แต่สำหรับหยางเฟิงแล้ว จะฆ่าเย่หรงได้หรือไม่ก็ไม่เป็นไร

เพราะเขารู้ว่า

การลอบฆ่าครั้งนี้ของดาร์กไนท์ ต้องทำให้คนทั้งสำนักหงอกสั่นขวัญแขวนแน่

ขนาดลูกน้องของตัวเองยังจะฆ่าตัวเอง？

เรื่องนี้จะให้คนอื่น ๆ ในสำนักหงคิดยังไง？

พวกเขาต้องคิดว่า เย่หรงไม่มีปัญญากุมอำนาจนี้แล้ว！

ต่อไป

ถ้าไม่เกินจากที่หยางเฟิงคาดการณ์เอาไว้

สำนักหงต้องเกิดความวุ่นวายภายในแน่！

ขณะเดียวกัน

“รายงานท่านแม่ทัพ เจอเหล่าเฉ่ากุ่ยเหมินแล้ว！”

เสือขาวกลับมาแล้ว

เขายืนอยู่ตรงหน้าหยางเฟิง ด้วยท่าทางเคารพ

ก่อนหน้า หยางเฟิงส่งเสือขาวกับผู้คุมกฎเก้าติดตามทั้งเก้าตามหาเหล่าเฉ่ากุ่ยเหมิน

จากความพยายามมาระยะหนึ่ง ในที่สุดเสือขาวก็เจอเหล่าเฉ่าแห่งกุ่ยเหมิน

หยางเฟิงปัดมือ： “เรื่องกุ่ยเหมินยังไม่ต้องรีบ！”

พอพูดจบ หน้าเขาก็โมโหขึ้นมาเอ่ยว่า： “สำนักหงไม่เห็นพวกเราตงไห่อยู่ในสายตา ส่งคนมาก่อกวนครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่สั่งสอนพวกมันบ้าง เดี๋ยวจะคิดว่าพวกเรารังแกได้ง่าย ๆ！”

เฉินตงกับพวกฟังแล้วก็อ้าปากตาค้าง

พวกเขามองไปยังหยางเฟิง ไร้ซึ่งคำใด ๆ

ต่างรู้ว่าสำนักหงในเวลานี้ แม้จะส่งคนมาไม่ขาดสาย แต่ส่วนใหญ่มาได้แต่กลับไปไม่ได้！

พูดแบบฟังไม่เข้าหูคือ คนของสำนักหงยังไม่ทันเข้าไปตงไห่ก็ถูกกวาดล้างเสียแล้ว

สมควรให้หยางเฟิงต้องโมโหเช่นนี้ด้วยหรือ？

สรุปใครรังแกใครกันแน่！

เหยียนเฟิงเอ่ยด้วยใบหน้าเกรงขามว่า： “ฉันเคยบอกไว้แต่แรก ตงไห่เป็นบ้านของฉัน ฉันจะไม่ให้ใครหน้าไหนมาก่อเรื่อง แต่สำนักหงมาก่อกวนครั้งแล้วครั้งเล่า！”

“ถ้าฉันไม่ตอบโต้บ้าง คนอื่นจะคิดว่าตงไห่เรามีแต่ชื่อไม่แน่จริง ใคร ๆ ก็เข้ามาวางตัวสามหาวได้！”