เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 21

เมื่อเห็นสีหน้าที่หมองหม่นของเย่เทียนและคนอื่น ๆ หยางเฟิงไม่ได้สนใจไยดี

เขาจูงมือเย่เมิ่งเหยียน แล้วเดินไปอยู่ตรงหน้าหลันซินและเย่ไห่

“คุณพ่อ คุณแม่ ขอโทษด้วยที่ผมมาสาย!”

“นี่……”

เผชิญหน้ากับหยางเฟิงที่แข็งกร้าว​เช่นนี้

ทำให้หลันซินไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

โดยเฉพาะเมื่อเห็นกองทัพที่อยู่ข้างหลัง

เธอรู้สึกกระสับกระส่ายเป็นอย่างมาก

“หยางเฟิงขอโทษด้วย ทั้งหมดนั้นมันเป็นความผิดของแม่ ที่ปฏิบัติต่อลูกไม่ค่อยดีนัก…”

ตอนนี้แม้กระทั่งคนของตระกูลเย่ก็สารภาพผิดต่อหน้าหยางเฟิงแล้ว

สุดท้ายหลันซินจึงจำเป็นต้องยอมก้มหัว

หยางเฟิงยิ้ม

“คุณแม่อย่ากล่าวเช่นนั้น พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน”

“ไม่ว่าเมื่อก่อนคุณแม่จะปฏิบัติต่อผมอย่างไร แต่อย่างไรแล้วผมก็เป็นลูกเขยของคุณแม่”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลันซินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที

ตอนนี้เย่ไห่ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

แต่ไหนแต่ไรมา

สำหรับเขาแล้ว หยางเฟิงเป็นคนไร้ประโยชน์

วันนี้เขาสวมชุดทหารและมีทหารกล้าอยู่ในมือ

นี่มันลบล้างจินตนาการของเขาไปจริง ๆ

หยางเฟิงไม่ได้พูดอะไรอีก

แต่เดินไปอยู่ตรงหน้าคนตระกูลหลัน

เมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาที่เฉียบคมของหยางเฟิง

หลันเจิ้นตัวสั่นเล็กน้อย

“หยางเฟิง……ผม”

ตุ๊บ!

ยังไม่ทันกล่าวจบ

หลันเจิ้นคุกเข่าลงทันที

“หยางเฟิง เมื่อก่อนนั้นมันเป็นความผิดของพวกเราเอง ขอร้องคุณโปรดปล่อยตระกูลหลันไปเถอะ”

ถ้าเขาปฏิบัติต่อครอบครัวของเย่เมิ่งเหยียนดีกว่านี้

บางทีมันอาจแตกต่างจากตอนนี้อย่างสิ้นเชิง...

เมื่อเผชิญหน้ากับหลันเจิ้นที่คุกเข่าต่อหน้าตนเอง

สีหน้าของหยางเฟิงไร้อารมณ์

เมื่อมองคุณพ่อตัวเอง

คุณตาของตัวเอง

คุกเข่าต่อหน้าหยางเฟิง

สีหน้าของหลันซินและเย่เมิ่งเหยียนนั้นซับซ้อนมาก

หยางเฟิงไม่ได้พูดอะไร แต่มองไปที่หลันเฟิง

ตุ๊บ!

ช่วงเวลาที่ผ่านมานั้น การที่เธออาศัยอยู่ในตระกูลหลันนั้น เธอต้องใช้ชีวิตด้วยความยากลำบาก

แม้แต่พ่อผู้ให้กำเนิดก็ยังปฏิบัติกับตนเองด้วยความเย็นชา

ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็ขอโทษตนเองแล้ว

เฮ้อ!

เย่ไห่ถอนหายใจเบา ๆ ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

เขาในฐานะลูกเขยของตระกูลหลัน

ตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น เขาถูกตระกูลหลันเหยียดหยาม และไม่มีสถานะใด ๆ

เขาคุ้นชินนานแล้ว

เพราะไม่ว่าจะอยู่ในตระกูลเย่หรือตระกูลหลัน เขาก็ไม่มีสถานะอะไร

“น้องสาว น้องเขย พี่ใหญ่ขอโทษพวกคุณด้วย”

“น้องสาว ทั้งหมดนั้นมันเป็นความผิดของพวกเรา ขอร้องคุณได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย”

“ต่อไปพวกเราจะไม่กล้าอีกแล้ว ขอร้องคุณได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วยเถอะ!”

หลังจากนั้น หลันเฟิง โจวห้าว หลันจื่อและคนอื่น ๆ ต่างกล่าวคำขอโทษ

เมื่อเห็นเช่นนั้น เย่เมิ่งเหยียนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ก่อนหน้านั้น คนเหล่านี้ยังคงถากถางและหยิ่งยโสโอหัง

วันนี้ พวกเขามาคุกเข่าขอร้องให้ตนเองยกโทษให้

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะหยางเฟิง

เมื่อคิดถึงตรงนี้

เย่เมิ่งเหยียนมองไปที่หยางเฟิง