เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 30

“นี่มัน……”

“แค่เอ่ยปากก็หนึ่งร้อยล้านแล้ว นี่คือคนใหญ่โตตัวจริง!”

“โอ้สวรรค์ เมื่อไหร่ผมจะรวยแบบนี้บ้าง!”

ใช้อำนาจบาตรใหญ่เกินไปแล้ว!

ขณะนี้ ทุกคนต่างคาดเดาสถานะตัวตนของหยางเฟิง

เขาเป็นใครกันแน่ที่ไร้มนุษยธรรมขนาดนี้?

ชั่วพริบตาเดียว ทุกคนต่างสงสัยสถานะตัวตนเจ้าของห้องรับรองที่หนึ่งเป็นอย่างมาก

“ไอ้บ้าเอ๊ย!”

สีหน้าของเย่ลั่วที่อยู่ในห้องรับรองที่สองนั้นแย่มาก

วันนี้ เย่ลั่วเดินทางจากเมืองเอกมาเมืองตงไห่โดยเฉพาะ

ตระกูลเย่แห่งเมืองเอกเตรียมตัวจะเข้าสู่เมืองตงไห่ ดังนั้นพวกเขาจำเป็นต้องมีที่อยู่อาศัย

และวิลล่าหยุนติ่งนั้นสอดคล้องกับสถานะตัวตนของตระกูลเย่แห่งเมืองเอก

เย่ลั่วนั้นมีความมุ่งมั่นที่จะประมูลวิลล่าหยุนติ่งมาให้ได้

“พี่ชาย ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ทางที่ดีอย่ามาแย่งประมูลกับผมจะดีกว่า มิเช่นนั้นผมจะทำให้คุณเสียใจภายหลัง!”

เย่ลั่วกล่าวข่มขู่

หยางเฟิงเพิกเฉยต่อคำข่มขู่ของเย่ลั่ว

“ห้าร้อยล้าน ยังมีใครให้ราคาสูงกว่านี้อีกไหม?” พิธีกรสาวสวยถามด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“ห้าร้อยห้าสิบล้าน!”

ในที่สุด เย่ลั่วกัดฟันแล้วกล่าวออกมา

“หกร้อยล้าน!”

“หกร้อยสามสิบล้าน!”

“เจ็ดร้อยล้าน!”

“เจ็ดร้อยห้าสิบล้าน!”

……

“หนึ่งพันล้าน!”

สุดท้าย ราคาประมูลสูงถึงหนึ่งพันล้าน

ตอนนี้ทุกคนต่างตกใจจนอึ้งไปแล้ว

ดูเหมือนสำหรับเจ้าของห้องรับรองที่หนึ่งแล้ว เงินนั้นเหมือนเศษกระดาษ

“คนที่อยู่ในห้องรับรองที่หนึ่งและห้องรับรองที่สองเป็นใครกันแน่?”

“ไม่รู้! เมืองตงไห่มีเศรษฐีมั่งคั่งสองคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!”

น่าเสียดาย!

ที่ทำให้ทุกคนผิดหวัง ตั้งแต่ต้นจนจบ เจ้าของห้องรับรองที่หนึ่งละเลยคู่ต่อสู้ที่อยู่ในห้องรับรองที่สอง

ราวกับในสายตาของอีกฝ่ายแล้ว

คนใหญ่โตที่อยู่ในห้องรับรองที่สองเป็นเพียงมดตัวหนึ่งเท่านั้น และเขาไม่สนใจไยดีแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ในห้องรับรองที่หนึ่งไม่สนใจไยดีตนเองขนาดนี้ เย่ลั่วรู้สึกโกรธจนระเบิดอารมณ์ออกมา

ในฐานะคุณชายตระกูลเย่ ไม่ว่าเย่ลั่วจะไปที่ไหน คนอื่นก็จะให้เกียรติเขา

แต่เขาไม่คิดว่าในเมืองตงไห่เล็ก ๆ แห่งนี้ จะมีคนไม่ยอมให้เกียรติตนเอง

มันเป็นการรนหาความตาย!

“ยังมีใครให้ราคาที่สูงกว่าหนึ่งพันล้านอีกไหม?”

พิธีกรสาวสวยมองไปยังห้องรับรองที่สองแล้วเอ่ยถาม

เย่ลั่วกำหมัดไว้แน่น เขาต้องการเสนอราคาอีก แต่เขารู้ว่าเงินที่ตนเองนำมานั้นจะใช้อย่างสิ้นเปลืองไม่ได้

ถ้าใช้อย่างสิ้นเปลืองไว้ที่นี่ หลังจากกลับไปเมืองเอกแล้ว คุณพ่อกับคุณปู่จะไม่ปล่อยตนเองไปอย่างแน่นอน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เย่ลั่วทำได้เพียงอดกลั้นเอาไว้

“หนึ่งพันล้าน ครั้งที่หนึ่ง!”