เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 481

“อะไร?”

เย่เมิ่งเหยียนลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตาเดียว เขาหน้าถอดสีพลางถามอย่างลังเลใจ: “คือคุณ......ฆ่าเขางั้นเหรอ?”

ขณะที่พูดประโยคนี้

หัวใจของเธอเหมือนถูกบีบรัด

ไม่ว่าหลันเฟิงจะทำเรื่องชั่วร้ายมากมายขนาดไหน

แต่สุดท้ายเขาก็คือลุงของเธอ

ลุงที่รักของเธอ

ถ้าหาก......

หยางเฟิงเป็นคนที่ฆ่าลุงของเธอ

ในใจของเย่เมิ่งเหยียนยังคงไม่สบายใจ

มันต่างกับตอนที่หยางเฟิงฆ่าเย่กวงและคนอื่น ๆ

แม้ว่าเย่กวงและคนอื่น ๆ จะเป็นลุงของเย่เมิ่งเหยียน

แต่ตั้งแต่เล็ก เธอถูกตระกูลเย่ผลักไสไล่ส่ง ความรู้สึกของเธอต่อเย่กวงและคนอื่น ๆ จึงไม่ได้ลึกซึ้ง

ในทางกลับกัน

การที่เย่กวงและคนอื่น ๆ ถูกฆ่าตาย

จริง ๆ แล้วคนที่เสียใจที่สุด คือ เย่ไห่ พ่อของเย่เมิ่งเหยียน

เพียงแต่เย่ไห่ก็รู้ว่าเย่กวงและคนอื่น ๆ ล้วนทำตัวเองทั้งนั้น ดังนั้นแต่ไหนแต่ไรเขาจึงไม่โทษหยางเฟิง!

แต่สำหรับหลันเฟิง

เย่เมิ่งเหยียนตั้งแต่เด็กก็พบเขาแทบทุกวันจึงทำให้ยังมีรากฐานทางความรู้สึกอยู่แน่นอน!

หยางเฟิงส่ายหัว: “ฉันไม่ได้ฆ่าเขา โจวห้าวต่างหาก!”

ประโยคนี้ หยางเฟิงไม่ได้โกหก

แม้ว่าเขาจะบังคับให้โจวห้าวฆ่าหลันเฟิงก็ตาม

แต่เขาก็ไม่ได้ฆ่าหลันเฟิงโดยตรงจริง ๆ นี่

นั่นก็คือสาเหตุว่าทำไมหยางเฟิงถึงบังคับให้โจวห้าวลงมือ

“โจวห้าว?”

เย่เมิ่งเหยียนตกตะลึง “โจวห้าวเป็นลูกเขยของหลันเฟิงนะ เขาฆ่าพ่อตาของตัวเองได้อย่างไร?”

หยางเฟิงพูดอธิบาย: “พ่อลูกหลันเฟิงเห็นโจวห้าวเป็นสุนัขอยู่เสมอ ดังนั้นโจวห้าวที่สิ้นหวังจึงฆ่าหลันเฟิง......”

ถึงตรงนี้

หยางเฟิงไม่พูดว่าตัวเองบังคับโจวห้าวให้ฆ่าหลันเฟิง

เขากลัวว่าเย่เมิ่งเหยียนจะรับไม่ได้

นับว่าเป็นการโกหกสีขาว

เมื่อได้ฟังคำอธิบายของหยางเฟิง

เย่เมิ่งเหยียนถอนหายใจอย่างโล่งอก

ในเมื่อหยางเฟิงไม่ได้ฆ่าหลันเฟิง

ใจของเธอก็รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย

กริ๊งง!

ตอนนั้นเอง

โทรศัพท์มือถือของเย่เมิ่งเหยียนก็ดังขึ้น

เธอพูดกับหยางเฟิง: “ที่รัก แม่ของฉันโทรมาค่ะ”

ทันทีที่เห็นหยางเฟิง

ความแค้นที่ถูกฆ่าลูกชายพรั่งพรูในอก

ทันใดนั้น ดวงตาของหลันเจิ้นเปลี่ยนเป็นสีแดง

หลันเจิ้นลุกขึ้นมาทันทีพร้อมพูดตะโกน: “หยางเฟิง ไอ้สารเลว! แกฆ่าลูกชายฉัน ยังกล้ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก วันนี้ฉันจะฆ่าแกเพื่อล้างแค้นให้กับลูกชายฉัน!”

พูดจบ

หลันเจิ้นพุ่งเข้าไปหาหยางเฟิง

เข้าหาหยางเฟิงอย่างสุดกำลัง

หยางเฟิงตะโกนเสียงดัง: “หยุด!”

เสียงราวกับฟ้าร้อง

ตู้ม!

เสียงระเบิดอย่างรุนแรงในหูของหลันเจิ้น

ร่างทั้งร่างของเขาหยุดนิ่งอยู่กับที่

แก้วหูถูกระเบิดจนเจ็บอย่างมาก!

บนใบหน้าของเขามีสีหน้าตกตะลึง

เขาไม่คิดเลย

เพียงแค่เสียงตะโกนประโยคเดียวจะมีพลังขนาดนี้?

หลันเจิ้นพูดด้วยใบหน้าซีดเซียว: “หยางเฟิง แกฆ่าลูกชายฉันแล้ว ตอนนี้ก็ต้องการจะฆ่าฉันงั้นเหรอ?”

“เฮอเฮอ!”

หยางเฟิงยิ้มและพูด: “คุณตา คุณพูดเรื่องอะไร? คุณเป็นคุณตาของเย่เมิ่งเหยียนนะ ฉันจะฆ่าคุณได้อย่างไร?”