เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 52

“สวัสดีท่านประธาน”

ในตอนนั้นเอง พนักงานกว่าพันคนของเย่ซื่อกรุ๊ปต่างเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้านอบน้อมเช่นกัน

ไม่มีใครคาดคิดว่าคนที่ไม่ได้รับความสำคัญมากที่สุดอย่างเย่ไห่ สุดท้ายจะกลายเป็นประธานเย่ซื่อกรุ๊ปคนใหม่

“หยางเฟิง เรื่องทั้งหมดเป็นความจริงเหรอ”

เย่ไห่ยังตั้งสติไม่ได้ เขามองไปที่หยางเฟิงแล้วถามออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

หยางเฟิงยิ้มพลางกล่าวว่า “พ่อครับ เรื่องนี้เป็นความจริง หลังจากที่หม่าตงไม่ยอมรับเย่ซื่อกรุ๊ปแล้วก็ยกเย่ซื่อกรุ๊ปให้ผม ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาพ่อก็เป็นประธานคนใหม่ของเย่ซื่อกรุ๊ปแล้วครับ”

“แต่พ่อจะเป็นได้จริงรึ”

เย่ไห่กล่าวอย่างไม่อยากจะเชื่อ

หยางเฟิงตบไหล่ของเย่ไห่แล้วกล่าวว่า “พ่อครับ เชื่อมั่นในตัวเองหน่อย พ่อต้องทำได้แน่ หรือว่าพ่อจะอยู่แบบไร้ประโยชน์แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ”

เย่ไห่สูดหายใจเข้าลึกก่อนจะกล่าวออกมาว่า “หยางเฟิง ลูกพูดถูก พ่อจะลองดู”

เย่เมิ่งเหยียนถามออกมาด้วยสีหน้าแห่งการคาดหวัง “หยางเฟิง แล้วฉันล่ะคะ”

หยางเฟิงยิ้มแล้วกล่าวว่า “แน่นอนว่าภรรยาของผมก็ต้องเป็นกรรมการผู้จัดการของเย่ซื่อกรุ๊ปไงล่ะ”

สีหน้าของเย่เมิ่งเหยียนเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นเมื่อได้ยินเช่นนี้

“หยางเฟิง แล้วแม่ล่ะ”

หลันซินรีบร้อนถามอย่างตื่นเต้น

หยางเฟิงมองไปที่หลันซินแล้วตอบว่า “แม่ แม่บอกเองไม่ใช่เหรอว่าอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่บ้าน ผมว่าแม่อย่าหาเรื่องดีกว่าน่า”

“แม่......”

หลันซินเหม่อลอยไปครู่หนึ่ง

หลันซินกัดฟันแล้วกล่าวว่า “หยางเฟิง แกจะเอาอย่างนี้ใช่ไหม แม่จะไม่ยอมแกแน่”

เมื่อเห็นหลันซินโมโห หยางเฟิงกลับยิ้มออกมา “แม่อย่าเพิ่งใจร้อนสิครับ ถึงแม้ว่าแม่จะไม่ได้มีความรับผิดชอบอะไรที่เย่ซื่อกรุ๊ปแห่งนี้ แต่แม่เป็นผู้จัดการใหญ่ของบ้านเรา ต่อไปพวกเราทั้งหมดจะอยู่ภายใต้การควบคุมของแม่นะ แม่ว่าดีไหมล่ะ”

“เชอะ!”

หลันซินแค่นเสียงพูดออกมา “ก็พอได้!”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เย่เมิ่งเหยียนและคนอื่นๆ ต่างพากันกลั้นขำ

เมื่อหลันซินเห็นแบบนั้น จึงเริ่มรู้สึกตัว

ผู้จัดการบ้านก็ไม่ต่างอะไรกับขันทีนี่นา?

ที่แท้ไอ้เด็กกวนประสาทหยางเฟิงนี่แอบด่าเธอว่าเป็นขันทีอย่างอ้อมๆ นี่เอง

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของหลันซินก็เริ่มหมองคล้ำลง

หยางเฟิงหันไปพูดกับเย่ไห่และเย่เมิ่งเหยียนว่า “พ่อครับ ที่รักครับ ผมตั้งใจว่าจะเปลี่ยนชื่อเย่ซื่อกรุ๊ปเป็นเฟิงเมิ่งกรุ๊ป คิดว่าดีไหมครับ”

ในเวลาเดียวกันนั้น

บนตึกสูงใหญ่ที่อยู่ห่างจากเฟิงเมิ่งกรุ๊ปไปไม่เกินร้อยกว่าเมตร

“ขอบใจหลานชายมากนะ ไม่อย่างนั้นแล้วตระกูลเย่ของพวกเราไม่มีทางกลับมาอีกครั้งได้แน่”

เย่กวงกล่าวด้วยสีหน้าเอาอกเอาใจ

เมื่อได้เงินสนับสนุนพันล้านจากเย่ลั่ว ทำให้เย่ซื่อกรุ๊ปกลับมาก่อตั้งได้ใหม่อีกครั้ง

เมื่อโดนเย่กวงชมเชยแบบนี้ เย่ลั่วจึงยิ้มออกมาอย่างได้ใจ “นี่เป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น รอให้ผมได้โครงการของนิคมอุตสาหกรรมก่อนเถอะ ตอนนั้นผมจะทำให้เย่ซื่อกรุ๊ปกลายเป็นอันดับหนึ่งของตงไห่ให้ได้”

“จริงสิหลานชาย อารับผิดชอบอะไรในเย่ซื่อกรุ๊ปเหรอ”

เย่กวงถามอย่างร้อนใจ

“หึๆ”

เย่ลั่วหัวเราะแล้วตอบว่า คุณอาครับ แน่นอนว่าคุณอาต้องเป็นกรรมการผู้จัดการของเย่ซื่อกรุ๊ปอยู่แล้ว วันหน้าเย่ซื่อกรุ๊ปต้องพึ่งพาคุณอามากอย่างแน่นอน”

“ขอบใจมากหลานชาย!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเย่กวงก็เบิกบานขึ้นมา

เย่ซิวกล่าวถามอย่างร้อนใจ “พี่ครับ แล้วผมล่ะ”