เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 577

“ฮ่าฮ่า! หยางเฟิง เจ้าอย่าคิดว่าโชคดีชนะข้าครั้งหนึ่งแล้วข้าจะกลัวเจ้า! คราวนี้ข้าเห็นแก่เพื่อนพี่คนชาวโลกบู๊ด้วยกัน

จะไม่โต้เถียงกับเจ้า ถ้ายังมีคราวหน้าอีก เจ้าไม่รอดแน่! "

"พวกเราไปกันเถอะ!"

พูดเสร็จ

ผู้คุมกฎสิบก็เตรียมที่จะพากลุ่มคนของกุ่ยเหมินจากไป

เขารู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฟิง

แทนที่จะอับอายขายหน้าอยู่ที่นี่

สู้รีบจากไปจะดีกว่า

แต่ใครจะคาดคิด

"ฮ่าๆๆๆ!"

หยางเฟิงหัวเราะขึ้นมา: "ไม่มีใครในโลกนี้กล้าที่จะขู่คุกคามข้า เจ้าถือว่าเป็นคนแรก!"

ออร่าความทะนงองอาจทะลักออกมาจากตัวอยางเฟิง อากาศสี่ด้านรอบตัวเขาเหมือนจะมีเสียงระเบิดแป๊ะๆ ดังขึ้นเล็กน้อย

พวกคนของกุ่ยเหมินรู้สึกหนาวไปทั้งตัว

โดยเฉพาะผู้คุมกฎสิบ โดนเป็นคนแรก เขารู้สึกหายใจลำบากอยู่ครู่หนึ่ง และมีหยาดเหงื่อขนาดใหญ่ไหลลงมาจากหน้าผาก

นี่คือผลกระทบของพลังจิต

ผู้ที่มีพลังแข็งแกร่ง สามารถใช้พลังจิตได้ราวกับอาวุธแหลมคม และสยบผู้คนได้โดยไร้รูปไร้ตัวตน

ฉันเห็นหยางเฟิงพูดด้วยท่าทางเหยียดหยาม: "ฉันคิดว่าพวกคุณหยิ่งมาก แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นแค่เต่ากลุ่มหนึ่ง!"

“มาสิ มาจัดการข้าเลย มาแสดงให้ข้าเห็นว่าพวกเจ้ากุ่ยเหมินแข็งแกร่งแค่ไหน!”

“ทำไม ไม่กล้าเหรอ? ไอ้พวกขี้ขลาดที่กล้าแต่กับคนที่อ่อนแอกว่า แต่ไม่กล้ากับคนที่แข็งแกร่ง! ข้าว่าพวกเจ้าไม่ควรเรียกว่ากุ่ยเหมิน น่าจะเรียกว่าพวกปอดแหกมากกว่า!”

กึก!

กึก!

กึก!

ช่วงเวลา.

ผู้คุมกฎสิบกำหมัดแน่นทั้งสองข้าง และมีเสียงดังออกมาจากข้อต่อ

เขากัดฟันแน่น และตัวสั่นไปทั้งตัว

ดวงตาทั้งสองเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งหมื่นปี

ออร่าสังหารที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมาจากตัวเขาราวกับเมฆและสายลม!

หยางเฟิงลบหลู่เขาเช่นนี้

ทำให้กุ่ยเหมินอับอายขนาดนี้

เท่ากับจับหน้าของกุ่ยเหมินมาขูดลากกับพื้น ต่อหน้าผู้คนโลกบู๊นับไม่ถ้วน!

ในเวลาเดียวกัน

พวกกุ่ยเหมินคนอื่นๆ ต่างก็กำหมัดแน่น เส้นเลือดปุดขึ้นมาเหมือนจะระเบิด!

ถ้าไม่ใช่เพราะผู้คุมกฎสิบไม่มีคำสั่ง

พวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะพุ่งเข้าไปในทันที และต่อสู้กับหยางเฟิงให้รู้แล้วรู้รอด!

“หยางเฟิง เจ้ารนหาที่ตาย!”

"แต่ว่า……"

ผู้คนของกุ่ยหมดต่างมีสีหน้าที่ไม่เต็มใจ

ผู้คุมกฎสิบกวาดตามองทุกคนด้วยสายตาที่เย็นชาและพูดอย่างเยือกเย็นว่า “ทำไม ตอนนี้พวกเจ้าไม่ฟังแม้กระทั่งคำพูดข้าแล้วหรือ? หรือพวกเจ้าต้องการก่อกบฏ?”

ออร่าสังหารที่น่าสะพรึงกลัวได้ปกคลุมไปที่ฝูงชน

พวกคนกุ่ยเหมินต่างก็เหงื่อตกไปตามๆ กัน

"ฮึ!"

พอเห็นไม่มีใครกล้าพูดอะไร

ผู้คุมกฎสิบก็ร้องฮึออกมา จากนั้นจึงจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เขากลัวว่าถ้าเขาอยู่ที่นี่ต่อ เขาจะไม่สามารถควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วลงมือกับหยางเฟิง

ไอ้สารเลวนี่ มันเป็นราชาปากหมา!

เปิดปากแต่ละที ปากคอเราะราย

สามารถทำให้คนโมโหจนอกแตกตายได้!

เมื่อเห็นผู้คุมกฎสิบจากไป

พวกคนกุ่ยเหมินก็เลยต้องจากไปอย่างจำใจ

ในขณะที่กำลังจะจากไป

เย่ชิวและเหอเซิ่งหงมองไปที่หยางเฟิง พร้อมกับปรากฏแสงแห่งความอาฆาตแค้นออกมา

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้