เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 594

เหลิงฉานกับผู้คุมกฎสิบมองหน้ากันแวบหนึ่ง

ต่างก็มองเห็นใจที่หวาดกลัวในตาของฝ่ายตรงข้ามเหมือนกัน

นักบู๊นับพันคนทั้งหมดถูกยิงตาย！

ศพต่างก็นอนบนพื้นเต็มไปหมด

ทั้งเขาจินเฟิง

ต่างก็เหมือนขุมนรกของเทพชั่วร้ายลูกหนึ่งแล้ว！

สวีโหย่วหรงยิ่งมีใบหน้าท่าทางที่หวาดกลัว

ถ้าหากก่อนหน้านี้หล่อนบุกเข้าไป

เกรงว่าตอนนี้คงจะกลายเป็นศพไปแล้ว！

ทันใดนั้น！

สุสานเย่เวิ่นก็ทำให้ทุกคนตกใจแล้ว

แฮก！

แฮก！

ทุกคนต่างก็เปลี่ยนเป็นหายใจไม่คล่องขึ้นมา

ไม่มีคนกล้าขึ้นไป

ยังไงสถานการณ์เมื่อกี้ก็ทำให้คนตกใจมากแล้ว

เวลานี้

เย่หลงพูดต่อหยางเฟิงด้วยเสียงต่ำว่า“เด็กน้อย ถึงตาพวกเราไปกันแล้ว！”

หยางเฟิงพูดด้วยดวงตาที่จ้องถลึงว่า“นายท่าน คุณนี่คือต้องการพาผมไปหาความตายเหรอ？”

ศพนักบู๊นับพันคนต่างก็นอนอยู่ที่นั่น

คิดไม่ถึงว่าเย่หลงต้องการจะไป？

ไอ้แก่คนนี้หัวแข็งอย่างนี้เหรอ？

เย่หลงทำตาขาวพูดอย่างอารมณ์เสียว่า“แกต่างหากที่ไปหาความตาย ข้ายังใช้ชีวิตไม่พอเลย！ นายวางใจดีแล้ว กลไกหน้าประตูสุสานนี้ได้ถูกทำลายแล้วตอนนี้ไม่มีอันตรายแล้ว……”

ประโยคนี้ทำให้หยางเฟิงไม่มีวิธีที่จะโต้แย้ง

หนึ่งร้อยปีแล้วคุณต่างก็ยังใช้ชีวิตไม่พอ คุณนี่คือต้องการเป็นเต่าเหรอ？

แต่หยางเฟิงยังคงพูดอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง“นายท่าน คุณแน่ใจว่าไม่มีกับดักแล้ว？ ถ้าพอไปแล้วยิงลูกธนูอีกรอบหนึ่งอีก ผมกลับไม่กลัวก็จะกลัวแต่ไม่สามารถปกป้องคุณได้ ทำให้คุณตายตั้งแต่อายุยังน้อยแล้ว！”

ได้ยิน

เย่หลงฉีกยิ้มแล้ว ดวงตาสีขาว！

อะไรที่เรียกว่าตายตั้งแต่อายุยังน้อย？

เขาต่างก็หนึ่งร้อยปีแล้ว！

ถ้าหากนี่ก็ถือว่าตายไปตั้งแต่อายุยังน้อย

คนทั่วโลกเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ต่างก็เป็นคนอายุสั้นแล้ว！

หยางเฟิงเด็กคนนี้ไม่เป็นผู้พูดแสดงความคิดเห็นที่โอเว่อร์จะตายไหม？

“นายรู้อะไร？”

เย่หลงพูดฮึเบา ๆ ว่า“ตอนที่สร้างสุสานบรรพบุรุษกลไก หน้าประตูของสุสานนี้ที่จริงแล้วมีเพียงระลอกเดียว！ ยังไงบรรพบุรุษของฉันก็คิดไม่ถึงจะมีคนนับหมื่นคนมาหาเขา！”

เพื่อเก็บรักษาชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกร เขาก็ขยันมาก！

ดูแล้ว

ครั้งนี้ต้องสู้ตายแล้วจริง ๆ

ทันใดนั้น

ตามหยางเฟิงเก็บใจที่หยอกล้อขึ้นมา เสือขาวและคนอื่น ๆ ก็ตะลึงหมดแล้ว

เป็นเขา！

เป็นเทพสงครามไร้เทียมทานที่มีพลังแข็งแกร่งคนนั้น ทำการออกรบนอกประเทศ！

พลังการออกรบทั่วโลก

ทันใดนั้นก็ประทุขึ้นมาจากบนตัวของหยางเฟิง！

“ทำไม ไม่มีคนกล้าเข้าไปเหรอ？”

ได้ยินคำพูดของหยางเฟิง

ทุกคนทยอยหันหน้าไป ขี้เกียจพูดกับเขา

ใครต่างก็รู้หยางเฟิงปากเก่ง

พูดกับเขาคือหาความทารุณอย่างสิ้นเชิง！

“ฮิ ๆ ！”

เห็นไม่มีคนสนใจตัวเอง

หยางเฟิงหัวเราะเบา ๆ เสียงหนึ่ง“ในเมื่อเพื่อนร่วมโลกบู๊ทุกท่านให้หน้า งั้นผมก็ไปก่อนก้าวหนึ่งแล้ว！ รอผมแย่งชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกรมาได้ พวกคุณก็อย่าเสียใจภายหลัง！”