เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 662

ความจริงแล้ว

เย่ชิวเป็นผู้มีจิตวิกลจริต

ผุ้คุมกฎสิบรู้มานานแล้ว

เย่ชิวพูดถูก

ครั้งที่ช่วยเหลือเขา ก็เพื่อจุดประสงค์หลอกใช้เพียงเท่านั้น

เฉกเช่นเดียวกับ

ครั้งที่ผู้คุมกฎสิบช่วยเหลือเหอเซิ่งหงเพียงเพื่อหลอกใช้เช่นกัน

ตอนนี้เหอเซิ่งหงหมดประโยชน์แล้ว

เช่นนั่นก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่อีกต่อไป

ขนาดเจ้าเย่ชิวที่กระจอกงอกง่อย ยังไม่อยากมอบชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรให้

นับประสาอะไรกับเขากันล่ะ

นี่เป็นถึงสมบัติล้ำค่าของโลกหล้า ต้องเป็นผู้ที่มีความสามารถเท่านั้นถึงควรค่าแก่การครอบครอง

รอเขาฝึกวรยุทธจนกลายเป็นปรมาจารย์ระดับเทพ

ตำแหน่งเจ้าสำนักกุ่ยเหมินคงอยู่ใกล้แค่เอื้อม

“ผู้คุมกฎสิบ เจ้าช่างโหดเหี้ยมยิ่งหนัก ……”

เหอเซิ่งหงจ้องไปยังผู้คุมกฎสิบอย่างเอาเป็นเอาตาย พลางกัดฟันพูด

“หากจะกล่าวโทษ เจ้าจงโทษที่ตัวเองโง่เขลาเบาปัญญาซะเถอะ!”

เมื่อพูดจบ

ผู้คุมกฎสิบจังชักกริชออกมา

คิกๆ！

ทันใดนั้นเอง

เลือดสาดพุ่งกระเซ็น

เหอเซิ่งหงเดินซวนเซไปมา

มือทั้งสองกุมบาดแผลไว้

สีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวดแสนสาหัส

น้ำตาไหลรินอาบสองแก้ม กระดูกกลายเป็นผุยผง

หากถามว่าเขาเสียใจไหม？

แน่นอนว่าเขารู้สึกเสียใจ

เขารู้สึกเสียใจที่หลงเชื่อคำพูดของผู้คุมกฎสิบ

ขอเพียงแค่ช่วยเขาแย่งชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกร

เขาก็จะหาวิธีล้างแค้นให้ตน

ช่างน่าเจ็บใจยิ่งหนัก ที่ทุกสิ่งล้วนเป็นคำลวงโลก

หยางเฟิงพูดถูก

ตนเองช่างเป็นผู้โง่เขลาเบาปัญญา

ทันใดนั้น เขาพลันนึกถึงเย่ชิว

เย่ชิวผู้กำลังเผชิญกับความตายที่มองมายังตัวเขาด้วยสายตาอันโศกเศร้า

เพราะในมุมมองของเขา

ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือตนเอง ท้ายที่สุดแล้ว ล้วนเป็นแค่เครื่องมือสังหารที่ถูกหลอกใช้งานแต่เพียงเท่านั้น

ในเมื่อเป็นเครื่องมือสังหาร ก็ควรตระหนักถึงการมอดม้วยมรณา

เมื่อไร้ซึ่งผลประโยชน์ ก็คือเวลาที่จะถูกพวกเขาทิ้งขว้าง

น่าเสียดาย！

อยู่สำนักกุ่ยเหมินมานานหลายปี

ผู้คุมกฎสิบมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง

คนในสำนักกุ่ยเหมิน ล้วนแย่งชิงอำนาจ แย่งชิงผลประโยชน์ ฆ่าฟันกันเอง จนกลายเป็นกฎเกณฑ์ของสำนักไปแล้ว！

หากปรารถนาไม่อยากถูกฆ่าฟัน

หากปรารถนาไม่อยากเป็นหมากในกระดานของผู้อื่น

มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้น คือการแข็งแกร่งขึ้น

“หากมีชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกร ข้าก็จะแข็งแกร่งขึ้น”

“เมื่อข้าแข็งแกร่งขึ้นแล้ว ข้าก็สามารถเป็นปรมาจารย์ได้!”

“เมื่อถึงเวลานั้น คนแรกที่ข้าจะฆ่าก็คือเจ้า!”

เมื่อพูดจบ

สายตาของผู้คุมกฎสิบที่มองไปยังหยางเฟิง พลันเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

ระหว่างคนทั้งสอง ไร้ซึ่งสีสันของชีวิตและความตาย

แต่ทั้งชีวิตของหยางเฟิง ความอัปยศอดสูที่มอบให้กับผู้คุมกฎสิบได้ทำร้ายจิตใจของเขา

ความอัปยศอดสูเยี่ยงนี้ สำหรับผู้คุมกฎสิบแล้ว ยังหนักหนาสาหัสกว่าการฆ่าคนให้ตาย

การละเว้นซึ่งการจองล้างจองผลาญ

ไม่เหมาะกับนิสัยของเขาที่เป็นผู้มีจิตใจคับแคบ

“งั้นรึ？”

หยางเฟิงมองไปยังผู้คุมกฎสิบพลางพูดอย่างหยอกล้อว่า “เจ้าคิดว่าเจ้าได้ครอบครองชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรจริงๆงั้นรึ?” “หยางเฟิง เจ้าหมายความว่าอย่างไร？”

ทันใดนั้น

ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีพลันเกิดขึ้นในใจของผู้คุมกฎสิบ