เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 775

ฟ่านเจี้ยนปิดใบหน้าที่แดงก่ำของตนเอง ภายในใจก็รู้สึกหวาดกลัว

เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำพูดของหยางเฟิง

ว่าพอตนเองถึงเมืองก่าง ก็จะต้องพบกับเรื่องนี้

หลังจากที่มุ่งเข้าไปอีก

ก็บอกว่าอันตรายถึงแก่ชีวิตจริงๆ!

จงโจวแห่งนี้ เป็นถ้ำเสือบึงมังกรจริงๆ!

ไม่รอให้ฟ่านเจี้ยนได้คิดมาก

กลุ่มคนก็จับพวกเขาเอาไป

หลังจากที่จับฟ่านเจี้ยนไป

ชายหนุ่มก็หยิบมือถือออกมา และต่อสายโทรศัพท์หนึ่ง

"ท่านพ่อ ทุกอย่างราบรื่นดีครับ!"

"เฉิงเอ๋อร์ คุณทำได้ดีมาก!"

ชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาก็คือลูกชายของเฉินเป่ยเสวียนผู้นำตระกูลเฉิน ชื่อเฉินเฉิง!

เฉินเฉิง ไม่ใช่แค่ทายาทคนต่อไปของตระกูลเฉินเท่านั้น

ในขณะเดียวกัน ก็เป็นผู้รับผิดชอบของตระกูลเฉินในการลงมือบัญชาการเมืองก่างอีกด้วย

ถึงเขาจะยังหนุ่ม แต่ก็เป็นมือที่โหดเหี้ยม เมืองก่างได้ถูกพัฒนาให้เป็นฐานของตนเอง

พอฟ่านเจี้ยนมาถึงเมืองก่าง เขาก็ได้รับข่าว!

เมืองก่างแห่งนี้ คืออาณาบริเวณของตระกูลเฉิน

และตระกูลเฉิน ก็ไปขอพึ่งพาอาศัยตระกูลหนิงอีก!

คนของเฟิงเมิ่งกรุ๊ปอยากจะเข้ามา

ก็คงอยากตายแล้วจริงๆ

หลังจากวางสายโทรศัพท์

มุมปากของเฉินเฉิงก็แสดงการยิ้มเยาะเล็กน้อย แล้วพูดพึมพำกับตัวเองว่า: "เฟิงเมิ่งกรุ๊ปอะไร? หากกล้าเข้ามาในเมืองก่าง ฉันก็จะทำให้พวกแกมาแล้วไม่ได้กลับอีกเลย!"

……

กริ๊งๆ!

เช้าตรู่ วันที่สอง

เย่เมิ่งเหยียนก็ถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงเรียกเข้า

"อะไรนะ? ฟ่านเจี้ยนถูกคนจับตัวไปแล้ว! สินค้าของเฟิงเมิ่งกรุ๊ปของพวกเราก็ถูกอายัดแล้ว!"

หลังจากรับสายโทรศัพท์

เย่เมิ่งเหยียนก็ตกใจจนหน้าถอดสี!

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้!

ต่อให้ฝันเธอก็ไม่คาดคิด

ฟ่านเจี้ยนเพิ่งจะไปจงโจวได้วันเดียว ยังไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น ก็ถูกจับตัวไปแล้วเหรอ?

"ไม่ต้องหรอก!"

หยางเฟิงกล่าวปฏิเสธโดยตรง: "ตอนนี้ที่จงโจวอันตรายอย่างมาก คุณเข้าไป ฉันก็เป็นห่วง!"

"แต่ว่า ฉันเป็นประธานของเฟิงเมิ่งกรุ๊ปนะ! ตอนนี้ฟ่านเจี้ยนถูกจับตัวไป แล้วฉันจะไม่เข้าไปได้อย่างไร?"

"หึหึ!"

หยางเฟิงกุมมือที่บอบบางของเย่เมิ่งเหยียน แล้วถือโอกาสเคลื่อนไปมา หัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวว่า: "ไม่ต้องร้อนใจไปที่รัก! รอให้ฉันเข้าไป หลังจากกำจัดขยะเหล่านั้นจนสะอาดแล้ว คุณก็ค่อยมา ถึงเวลานั้น ฉันต้องการให้เฟิงเมิ่งกรุ๊ปยิ่งใหญ่ในจงโจว!"

"ก็ได้!"

"เพียงแต่ที่รัก คุณจะต้องระมัดระวังด้วยนะ! หืม....."

"ที่รัก คุณทำอะไรเนี่ย? น่าเกลียด!"

เย่เมิ่งเหยียนพูดได้สองประโยค ใบหน้าก็แดงขึ้นมาทันที!

หยางเฟิงโอบกอดเย่เมิ่งเหยียนเอาไว้ ยิ้มแล้วกล่าวว่า: "สบายใจก็ดีแล้ว สวะเหล่านั้น ไม่สามารถคุกคามฉันได้หรอก! ตอนนี้ พวกเราควรจะทำเรื่องส่วนตัว....."

"น่าเกลียดนะที่รัก!"

ชั่วพริบตา

ในห้องก็เต็มไปด้วยฉากที่งดงาม

และมุมปากของหยางเฟิง ก็มีรอยยิ้มมากขึ้น

เป็นเวลานานมากที่ไม่ได้กลับจงโจว

ก็ไม่รู้ว่าเพื่อนเก่าเหล่านั้น หลังจากได้เห็นตนเอง