เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 789

ฟ่านเจี้ยนออกแรงพยักหน้า : "ครับ! คุณหยาง ฉันจะปฏิบัติหน้าที่ให้ดี จะไม่ทำให้คุณต้องเสียหน้าอย่างแน่นอน!"

ได้ยินเช่นนั้น

หยางเฟิงก็ไม่ได้พูดอะไรไร้สาระเกินไป และพาเสือขาวออกไป

แม่งเอ้ย!

กล้าไม่ให้เกียรติตนเองเหรอ?

กล้ากลั่นแกล้งกูใช่ไหม?

วันนี้กูจะต้องทำให้มึงเห็นว่า ทำไมดอกไม้ถึงเป็นสีแดง?

เสือขาวเอ่ยถามว่า : "ท่านแม่ทัพ ต้องการให้ฉันระดมกำลังองครักษ์มังกรไหม?"

หยางเฟิงส่ายหัวและกล่าวว่า : "ไม่จำเป็น! จัดการหัวหน้าแผนกตัวเล็กๆ เพียงคนเดียว จำเป็นจะต้องใช้องครักษ์มังกรเลยเหรอ? คุณโทรหามังกรเขียวด้วย กระแสนิยมของต้าเซี่ยนี้จำเป็นจะต้องเปลี่ยนแปลงแล้วจริงๆ"

"พวกที่ครองตำแหน่งแต่ไม่ยอมทำงาน ครองส้วมแต่ไม่ขี้พวกนี้ หากไม่ยอมทำงานเพื่อประชาชน ก็ให้ไสหัวออกไปให้หมด!"

"ครับ!"

ได้ยินเช่นนั้น เสือขาวก็มีสีหน้าตื่นเต้นดีใจ

อยากเจอสหายมังกรเขียวแล้ว!

ดีใจจัง!

ต้องทราบว่า มังกรเขียวมีอำนาจและตำแหน่งสูงส่งในต้าเซี่ย

เพียงแค่เขาพูดประโยคเดียว

หัวหน้าแผนกของสำนักงานอะไรนั่น รับรองว่าจะต้องทำให้เขาตกใจกลัวจนฉี่ราดทันที!

อย่างไรเสียมังกรเขียวไม่ได้เหมือนกับพวกเขา

เสือขาวและคนอื่นๆ เป็นทูตทหาร

แต่มังกรเขียวเป็นข้าราชการ

เป็นการเหมาะสมที่สุดที่เขาจะมาจัดการกับหัวหน้าแผนกสำนักงาน

ถึงเวลานั้น ก็ไม่สามารถถูกคู่ต่อสู้เหล่านั้นจับจุดอ่อนของท่านแม่ทัพได้!

ต้องบอกเลยว่า

ทุกขั้นตอนของท่านแม่ทัพ ได้ไตร่ตรองไว้อย่างรอบคอบแล้ว

เวลานี้ ที่สำนักงาน

ใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว แต่หลัวตงยังคงฟังงิ้วอยู่

เอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะราวกับภูเขา เขาไม่ได้ขยับเขยื้อนมันแม้แต่น้อย

ทำงานเหรอมันเป็นไปไม่ได้

ชั่วชีวิตนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะทำงาน

ขอเพียงแค่กาน้ำชา หนังสือพิมพ์หนึ่งฉบับ เวลาของวันทั้งวันก็ผ่านไปแล้ว

มีงานใด ที่จะผ่อนคลายสบายใจมากกว่านี้อีกเหรอ?

ก็ไม่รู้ว่ากินเลือกเนื้อของประชาชนไปเท่าไหร่แล้ว

แต่มันไม่สำคัญหรอก

วันนี้ไม่ว่าหลัวตงจะกินเข้าไปเท่าไหร่

หยางเฟิงจะทำให้เขาอ้วกออกมาให้หมด!

หยางเฟิงไม่ตอบคำถามขอวหลัวตง

เดินตรงเข้าไป ดึงเก้าอี้ออกมา จากนั้นก็นั่งลงอย่างไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย

หยางเฟิงเงยหน้าขึ้นมองหลัวตง และเอ่ยถามอย่างเย็นชา : "คุณคือหลัวตงใช่ไหม?"

หลัวตงพูดอย่างเดือดดาล : "แกคิดว่าแกเป็นใคร? คาดไม่ถึงว่าจะกล้าเรียกชื่อฉันตรงๆ?"

"แกรีบไสหัวออกไปเลย ที่นี่ไม่ต้อนรับแก!"

เวลานื้หลัวตงโมโหมากจริงๆ

คนที่เข้ามาห้องทำงานของตนเอง ไหนเลยจะมีใครไม่ระมัดระวัง ต่างเรียกตนเองว่า"หัวหน้าหลัว"อย่างสุภาพทั้งนั้น

ไอ้เวรนี่มาตะโกนโห่ร้องอยู่ตรงหน้า

ไม่เพียงแต่ถีบประตูห้องทำงานของตนเอง ยังเรียกชื่อเขาตรงๆ อีกด้วย!

ชื่อจริงของตนเอง ประชาชนชั้นต่ำตัวเล็กๆ คนหนึ่งกล้าที่จะเรียกมันด้วยเหรอ?

หยางเฟิงกล่าวอย่างดูถูก : "อำนาจบาตรใหญ่แค่ไหน แม้กระทั่งชื่อก็ไม่สามารถให้คนเรียกได้เลยเหรอ?"