เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 845

“ชาติหน้าจำเอาไว้รฃนะ อยากที่จะเป็นหัวหน้าล่ะก็ ต้องวัดกันเอาเองก่อนว่าตนเองนั้นมีความสามารถที่มากพอไหม?？”

หมับ！

เมื่อสิ้นเสียงลง

มือของหนิงหวูเชวก็ได้เพิ่มแรงมากขึ้น ราวกับว่าจะทำให้คอของฝั่งตรงข้ามนั้นหัก

ฝั่งตรงข้ามนั้นกรอกตาโต และราวกับไม่อยากจะเชื่อ

ในช่วงที่เขานั้นเหมือนจะตาย เขานั้นไม่คิดเลยจริงๆว่า หนิงหวูเชว นั้นกล้าที่อยากจะฆ่าเขา

หากรู้ว่าหนิงหวูเชวนั้นกล้าอะไรขนาดนี้

แน่นอนว่าเขานั้นไม่อยากที่จะเป็นใหญ่เป็นโตอีกแล้ว！

แต่น่าเสียดาย ว่าชีวิตนั้นไม่มียาแก้ความเสียใจ

ในหลายๆเวลา เมื่อทำผิดไปแล้ว ก็ต้องยอมชดใช้กันด้วยชีวิต！

ในทันใดนั้น ทั้งห้องประชุมนั้นก็ได้เงียบขึ้น

สีหน้าของแต่ละคนนั้นจ้องมองไปที่หนิงหวูเชวอย่างที่คิดไม่ถึงมาก่อน

นี่เป็นคนบ้าหรือเปล่า？

เอ่ยอยากจะลงมือก็ลงมือ？

เอ่ยอยากจะฆ่าคนก็ฆ่า？

คุณนี่มันบ้าไปแล้วจริงๆ！

ที่นี่มันบริษัทนะ！

ที่นี่มันเป็นห้องประชุมนะ！

คุณก็มาลงมือแบบนี้หรอ？

นี่คุณเอาพวกเราไปอยู่ในสายตาบ้างไหม？

“หนิงหวูเชว เจ้านั้นมันจองหองจริงๆ！”

“หรือว่าคุณนั้นคิดว่า ชิงเฉิงกรุ๊ปนั้นได้อยู่ในกำมือของตระกูลหนิงกัน?”

เร็วๆนั้น

ก็มีหนึ่งคนลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะใช้แรงนั้นตบลงไปที่โต๊ะ แล้วเอ่ยตะโกนด้วยสีหน้าโกรธแค้น

พลั๊ว！

ก่อนที่หนิงหวูเชวนั้นจะโยนร่างที่เหมือนกับศพลงบนพื้น

แล้วหันหน้าไป ก่อนที่จะมองไปที่เขาคนนั้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “คุณนี่เป็นใครกันอีกล่ะ?”

“ผมนั้นเป็นคนของตระกูลเถีย เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ลำดับสามของชิงเฉิงกรุ๊ป！”“ ผมจะบอกคุณให้นะ พวกเรานั้นจะไม่ยอมให้คุณนั้นมาทำอะไรตามอำเภอใจเช่นนี้！”

“พวกเราจะประชุมคณะกรรมการ แล้วถอดคุณออกจากกรรมการบริษัทส่ะ！”

“ประชุมกรรมการ？”

“อีกทั้งยังอยากจะถอดผมออก？”

เพล้ง！

เมื่อเสียงดังขึ้น

หนิงหวูเชวก็ได้ชกออกไปในทันที

ส่วนหนิงหวูเชว ก็คือเจ้าคนบ้าขายเนื้อที่คอยถือมีดคลั่ง！

ฆ่าคนไปตั้งเยอะ แต่สีหน้าของหนิงหวูเชวนั้นกลับไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมา

ราวกับ——

คนที่ถูกฆ่าพวกนั้น เบื้องหลังของพวกเขานั้นไม่ได้มีตระกูลที่ยิ่งใหญ่อะไรเลย

เป็นแค่แมลงสาบตัวเล็กๆเท่านั้น！

ไม่ยอม？

หึหึ！

ไม่ยอม งั้นก็ไปหาเรื่องพวกเขาสิ！

ตัวเองเป็นถึงคุณชายใหญ่ของตระกูลหนิง

ใครล่ะจะกล้า？

งั้นก็สามารถที่จะตีเขาจนพอใจสินะ！

หนิงหวูเชวกลับไปนั่งยังที่ของตน ก่อนที่จะมองไปรอบๆ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ยังมีใครกล้าที่จะมามีอะไรผมไหมครับ？”

เมื่อสิ้นเสียงลง

ทุกคนที่นั่งอยู่นั้นราวกับถูกหนามทิ่มไว้ เหงื่อไหลริน ไม่มีใครคนไหนกล้าที่จะเอ่ยออกมา

เมื่อเห็นดังนี้

หนิงหวูเชวนั้นได้พอใจก่อนที่จะพยักหน้าแล้วเอ่ย “ดีมาก！หากไม่มีใครมีปัญหาล่ะก็ งั้นต่อไปนี้ หวังว่าทุกคนจะจำเอาไว้ หากใครจำไม่ได้ งั้นก็ขอโทษด้วยนะศพที่นอนอยู่กับพื้นนั้นก็คือตัวอย่างของพวกคุณนั่นแหละ！”