เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 882

เมื่อมองเห็นเสือขาวไม่ยอมไป

ฟู๋โป๋หรี่สายตางงก่อนที่รูม่านตาจะหดลง

ในระยะเวลาสั้นๆ

เขานั้นได้รู้สึกถึงความอาฆาตอันรุนแรงที่แพร่กระจายออกมาจากบนตัวของเสือขาว

ความอาฆาตนี้ จะมีเพียงแต่บนตัวของนักรบเท่านั้น ถึงจะรู้สึกเช่นนี้ได้！

ฟูโป๋ยืนยันแล้ว ว่าเจ้าเสือขาวคนนี้ มีแววที่จะเป็นคนที่มาจากกองนักรบ ！

อีกทั้งยังเป็นแบบนั้นอีก

ที่เคยผ่านศึกสงครามมาก่อน เป็นนักรบที่ฆ่าคนจนนับไม่ถ้วน！

คนเช่นนี้

ถึงงแม้ว่าจะเป็นฟู๋โป๋ แต่ก็ยังทำอะไรให้โกรธไม่ได้

ในตอนนี้ เย่เมิ่งเหยียนเอ่ยออก “ให้เสือขาวไปกับฉันเถอะ！”

เย่เมิ่งเหยียนรู้ดี หยางเฟิงนั้นไม่ไว้ใจให้ตนเองไป

ถึงแม้ว่าเธอนั้นจะไปบ้านตระกูลหยาง แต่ว่าหยางเฟิงนั้นก็ยังไม่ไว้ใจ

“ได้สิ！”

เมื่อได้ยินดังนี้ ฟู๋โป๋นั้นไม่ได้เอ่ยปฏิเสธต่อ

ฟู๋โป๋นั้นได้ไปนั่งยังตำแหน่งคนขับ

แต่ว่าเขาพบว่า หยางเฟิงนั้นไม่ได้ออกมาด้วย

ชั่วขณะหนึ่ง

ได้มีความรู้สึกเสียใจหดหู่อย่างบอกไม่ถูก เหมือนได้สาดมาบนหัวใจของฟู๋โป๋

เดิมทีนั้นเขานั้นยังพอที่จะมีความหวัง ว่าคุณชายกับคุณนายจะไปที่บ้านด้วยกั

แต่ว่าวันนี้อย่างที่เห็น……

มันคงเป็นได้แค่ความฝันอีกแล้ว！

ฟู๋โป๋นั้นสะบัดหัวไปมา ภายในใจนั้นมืดมน เหมือนนายท่านนั้นจะต้องผิดหวังแล้วล่ะ！

ในเวลานี้

ในมุมที่ไม่ไกลนัก ได้มีเงาคนหนึ่งนั้นได้จ้องมองรถของฟู๋โป๋ที่ขับออกไปอย่างเขม็ง

เขานั้นได้เอาวอร์ออกมาเอ่ย “เย่เมิ่งเหยียนออกไปแล้ว อีกทั้งยังเอาบอดี้การ์ดไปด้วยหนึ่งคน อีกทั้งยังมีพ่อบ้านดูแลของตระกูลหยาง

ฟู๋โป๋！ หรือแม้แต่หยางเฟิง กลับอยู่ที่บริษัท ทั้งสองคนนั้นได้แยกกันไป หรือว่าจะต้องลงมือตอนนี้เลย？”

“ลงมือ！”

เร็วๆนั้น

ได้มีเสียงที่เยือกเย็นนั้นส่งออกมาจากวอร์ส่งเสียง

ในช่วงเวลา

สายตาของชายหนุ่มเงาคนนั้น ได้เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันใด！

และภายใต้สายตาของเธอนั้น เอมองออก ว่าเย่เมิ่งเหยียนนั้นเป็นคนเช่นไร

สาวสวยเช่นนี้ หัวใจที่บริสุทธิ์ และเป็นคนจิตใจดีมีเมตตา！

หลงโยวหลิงเดินมา ก่อนที่จะจับมือของเย่เมิ่งเหยียนแล้วเอ่ย“ลูกสาว รีบมานี่สิ มาที่บ้านนี่กัน！”

ทันใดนั้นสีหน้าของเย่เมิ่งเหยียนนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้น

หลงโยวหลิงนั้นเอ่ยอย่างเกรงใจ เลยทำให้เธอนั้นตื่นเต้นขึ้นมา

“คุณน้า สวัสดีค่ะ！”

หลงโยวหลิงยิ้มๆแล้วเอ่ย“ สวัสดีจ้า หนูไม่รู้ว่า พวกเรานั้นรู้ว่าหยางเฟิงนั้นแต่งงานมีภรรยาแล้ว ภายในใจนั้นดีใจกันขนาด

ไหน！พอดีเลย หนูมาที่จงโจวรอบนี้ เลยอดไม่ได้ที่จะชวนหนูมาทานข้าวด้วยกันที่บ้านนะ！”

เมื่อเอ่ยจบ หลงโยวหลิงก็หันหน้าไป ก่อนที่จะพบว่าหยางติ่งเทียนก็นั่งอยู่ตรงนั้น

เธอนั้นขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ย“คุณทำอะไรของคุณน่ะ？เมิ่งเหยียนมาแล้วนะ ทำไมคุณถึงมานั่งอยู่ที่นั่นอีกล่ะ？”

เมื่อได้ยินดังนั้น

หยางติ่งเทียนนั้นก็ได้รีบลุกขึ้นทันใด ก่อนจะเอ่ย“เมิ่งเหยียน ยินดีต้อนรับนะ！”

เมื่อสักครู่ เขานั้นรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

หยางเฟิงนั้นยังไงก็ไม่ยอมกลับบ้านสินะ！

“คุณลุงหยาง สวัสดีค่ะ！”

เย่เมิ่งเหยียนนั้นมองไปที่หยางติ่งเทียน ก่อนที่จะรีบเอ่ย