เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 977

ผู้คุมกฎเก้าพูดร้องตะโกนเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง“อยากจะให้ฉันปล่อยลูกสาวของนาย？หยุดคิดไปเถอะ！เอาชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรมอบให้ฉันจากนั้นเตรียมเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งให้ฉัน ฉันก็จะปล่อยลูกสาวของนาย！”

ถึงตอนนี้

ผู้คุมกฎเก้ายังคงไม่ได้ทิ้งชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกร

ถ้าหากเขาไม่ได้เอาชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรมาได้

ถึงแม้กลับไปที่กุ่ยเหมินก็คือตายสถานเดียว！

ยังไม่สู้ลองสู้ตายสักครั้ง！

“หาที่ตาย！”

นาทีนี้

หยางเฟิงถูกกระตุ้นให้โกรธอย่างสิ้นเชิงแล้ว

ฟิ้ว！

เพียงเห็นแค่หยางเฟิงทั้งคนเปลี่ยนเป็นเงาจางหนึ่ง

ระดับความเร็วของเขายังเร็วกว่าสายฟ้าแลบ

“นี่เป็นไปได้ยังไง？”

ผู้คุมกฎเก้าทั้งคนต่างก็ตกตะลึงแล้ว

ยังไม่ได้รอให้เขามีปฏิกิริยามา

หยางเฟิงได้มาถึงด้านหน้าแล้ว

ในขณะที่ผู้คุมกฎเก้าเตรียมหยุดกึก

หมัดหนึ่งของหยางเฟิงได้ต่อยไปอย่างแรงแล้ว

ปัง！

สักพัก

ผู้คุมกฎเก้าทั้งคนก็ถูกโจมตีบินออกไปแล้ว

“พ่อ！พ่อ！”

หลังผู้คุมกฎเก้าถูกโจมตีบินออกไป

หยางพั่นพั่นก็หลุดพ้นจากการควบคุมของผู้คุมกฎเก้าแล้ว

“ฮือ！”

เพียงได้ยินหยางพั่นพั่นร้องไห้หนักเสียงหนึ่ง จากนั้นทั้งคนก็กระโจนเข้าในอ้อมกอดของหยางเฟิง

“พ่อ！พ่อ！”

“พั่นพั่นอีกนิดเดียวก็จะไม่ได้เจอพ่อแล้ว……”

“พั่นพั่น เป็นเพราะพ่อไม่ดี！”

“เป็นเพราะพ่อไม่ได้ปกป้องหนูให้ดี ๆ ขอโทษ！”

“ขอโทษ ลูกสาวของฉัน！”

สองมือของหยางเฟิงกอดหยางพั่นพั่นไว้แน่น พูดด้วยใบหน้าที่ตำหนิตัวเอง

เดิมทีเขาคิดว่าตงไห่ได้ป้องกันอย่างแข็งแกร่งมากแล้ว

หยางพั่นพั่นอยู่ที่ตงไห่ มีการคุ้มครองของหม่าตงและคนอื่น ๆ น่าจะไม่มีปัญหาใด ๆ

แต่เขาประเมินความสามารถในการป้องกันของตงไห่สูงไปแล้ว

“แม่！”

หยางพั่นพั่นร้องเรียกเสียงหนึ่งแล้ว กระโจนเข้าในอ้อมกอดของเย่เมิ่งเหยียน

เย่เมิ่งเหยียนกอดหยางพั่นพั่นไว้แน่น พูดด้วยกรอบตาที่แดง“พั่นพั่น หนูคือทำให้แม่ร้อนรนจะตายจริง ๆ แล้ว！ ถ้าหากหนูเกิดเรื่องอะไรแล้ว แม่จะมีชีวิตได้ยังไง？”

พูดถึงที่นี่

น้ำตาของเย่เมิ่งเหยียนก็ไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้

หยางพั่นพั่นใช้มือเล็กของตัวเองเช็ดน้ำตาที่มุมตาของเย่เมิ่งเหยียนแล้ว พูดเสียงหวานหน่อมแน้ม“แม่ ไม่ต้องร้องไห้！ต่างก็เป็นพั่นพั่นที่ไม่ดี มักจะทำให้คุณเป็นห่วงวันหลังพั่นพั่นจะต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ แน่นอน！”

“อืม แม่ไม่ร้องไห้ พั่นพั่นเป็นเด็กดีที่สุด！”

เย่เมิ่งเหยียนฝืนกลั้นน้ำตาไว้ ใช้แรงพยักหน้าพูด

ไม่ว่างานจะเหนื่อยจะลำบากอีก

ทุกครั้งขอแค่มองเห็นลูกสาวของตัวเอง

ความเหนื่อยความยากลำบากทั้งหมดก็สลายหายไปแล้ว

สำหรับเย่เมิ่งเหยียนแล้ว

หยางพั่นพั่นเป็นคนที่สำคัญที่สุดในใจของหล่อน

หล่อนไม่สามารถสูญเสียลูกสาวของตัวเองได้

หยางเฟิงมองเย่เมิ่งเหยียนอยู่ พูด“เมิ่งเหยียน คุณพาพั่นพั่นกลับไปก่อน！”

“อืม！”

เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้าแล้ว จากนั้นก็พาหยางพั่นพั่นออกไปแล้ว