เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 122

“มา ชนแก้ว ขอให้ภารกิจของพวกเราครั้งนี้ประสบความสำเร็จ”

กริ๊ง

อิ่นป่ายและอิ่นเสี้ยงสวี่ชนแก้วกัน หลังจากชนแก้ว อิ่นเสี้ยงสวี่ก็เดินกลับไป คฤหาสน์หลังนี้อิ่นป่ายใช้เงินจากบัญชีบริษัทซื้อมาตามลำพัง มันเป็นคฤหาสน์ส่วนตัวของเขา

อิ่นเสี้ยงสวี่ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่

หลังจากที่อิ่นเสี้ยงสวี่เดินจากไป หญิงในชุดคลุมอาบน้ำก็เดินลงมาจากชั้นบน เธอพูดอย่างงดงามและมีเสน่ห์ “คุณชายอิ่น ทำไมคุณไม่ขึ้นมาล่ะ?”

นี่คือสาวสวยที่เขาเรียกมาหา

“มาแล้ว”

เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้ ไฟแห่งความปรารถนาก็ส่องประกายผ่านดวงตาของอิ่นป่าย แล้วขึ้นไปชั้นบนกับเธอ หลังจากผ่านศึกใหญ่อย่างถึงอกถึงใจไปชั่วครู่ หญิงคนนั้นก็พูดว่า “คุณชายอิ่น คุณได้ยินอะไรข้างนอกไหม เหมือนมีความเคลื่อนไหวบางอย่าง?”

“ความเคลื่อนไหว? อาจจะเป็นแมวหรือสุนัขป่าล่ะมั้ง”

อิ่นป่ายไม่สนใจเรื่องพวกนี้

เพราะหลังจากทำไปแล้วรอบหนึ่ง ก็หมดแรงและผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว ผู้หญิงคนนั้นก็เช่นกัน

จนกระทั่งวันถัดมา หลังจากอิ่นป่ายตื่นขึ้นมา เขาก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ยังมีเรื่องต้องทำอีก พลันบิดขี้เกียจ หาว และเปิดผ้าม่าน

แต่ทันทีที่เปิดออกมา เขาก็ถึงกับอึ้งไป

“บัดซบ!”

“เกิดอะไรขึ้น?”

อิ่นป่ายเบิกตาโพลง เขามองไปรอบๆ เห็นกลุ่มขอทานนอนกระจัดกระจายอยู่หน้าลานบ้านของเขา แถมยังส่งกลิ่นเหม็นตุออกมา

อิ่นป่ายใส่เสื้อผ้าทันทีแล้วเดินลงไปข้างล่าง แต่พอเขาเปิดประตูออก ก็หน้าเขียวทันที

เพราะมีอุจจาระกองหนึ่งอยู่ที่ประตูคฤหาสน์

เขาแทบจะขาดอากาศหายใจด้วยกลิ่นเหม็น

“กลับมาทำไม? พวกคุณมาบ้านผมได้ยังไง พวกคุณควรจะอยู่ในสถานที่ก่อสร้างไม่ใช่เหรอ?”

อิ่นป่ายแผดเสียงคำรามใส่คนเหล่านั้น

เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนแทบจะระเบิดออกมา

เมื่อเห็นภาพนี้ในตอนเช้าตรู่ ก็พอจะจินตนาการได้ถึงความรู้สึกของเขา

“…”

อย่างไรก็ตาม ความเงียบสงัดได้เกิดขึ้นอีกครั้ง

“ออกมาสิ มาคุยกัน”

อิ่นป่ายกัดฟัน พลางกวาดสายตามองดูคนเหล่านี้

แต่มันกลับเงียบสงบราวกับทุกคนกำลังหลับใหลอยู่

“บัดซบ! เจ้าหัวหน้านั่นอยู่ที่ไหน? รีบออกมาเดี๋ยวนี้” อิ่นป่ายตะโกนดังลั่น

“…”

แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาอีกครั้ง

ดวงตาทั้งสองของอิ่นป่ายกวาดผ่านฝูงชน เขาต้องการมองหาหัวหน้าคนนั้น แต่หลังจากกวาดมองไปสองรอบ เขาก็พบว่าหัวหน้าไม่อยู่ในนี้

เขาโมโหในทันที

เขาไม่รู้ว่า ความจริงหัวหน้าคนนั้นได้ไปหลบซ่อนตัวแล้ว นี่คือการจัดการของฉินเฟิง ให้เงินหนึ่งแสนแก่เขา เพื่อให้เขาไปแก้แค้นคนที่คิดแผนการนั้น

นั่นก็คืออิ่นป่าย

ถ้าคุณใช้แผนเจ้าเล่ห์ ผมก็จะแผนหนามยอกเอาหนามบ่ง

“แม่งเอ๊ย”

อิ่นป่ายเช็ดหน้าเช็ดตา แล้วหยิบมือถือออกมาทันทีเพื่อโทรแจ้งตำรวจ ในไม่ช้าตำรวจก็มาเอาตัวขอทานเหล่านั้นออกไป แต่เขาคิดไม่ถึงว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมาคนเหล่านี้จะกลับมาอีกครั้ง

เขาโทรไปถามถึงสถานการณ์

และได้คำตอบเช่นเดียวกับอิ่นซิน

การศึกษาเป็นสิ่งสำคัญ

เขารู้สึกสิ้นหวังในทันที

…

ในวันนี้ อิ่นซินได้รีบรุดมาถึงสถานที่ก่อสร้าง เมื่อคืนเธอครุ่นคิดแผนรับมือเอาไว้หลายอย่าง ตัดสินใจมาลองใช้ในวันนี้ แต่เมื่อเธอมาถึงสถานที่ก่อสร้าง เธอก็ถึงกับมึนงง

ไปไหนกันหมด?

แล้วกลุ่มขอทานที่คอยรังควาน ไล่อย่างไรก็ไม่ไปเมื่อคืนนี้ล่ะ?

จู่ๆ ก็ว่างเปล่า

ในสถานที่ก่อสร้างนี้ ไม่มีขอทานอยู่เลยสักคน

นอกจากนี้ ขยะและสิ่งสกปรกเหล่านั้นก็หายไปด้วย ราวกับว่าถูกคนเก็บกวาดจนสะอาดแล้ว

เธอสงสัยว่าฉินเฟิงเป็นคนทำ

“อ่ะ”

ฉินเฟิงหยิบซองบุหรี่ออกมาจากตัว

“บุหรี่นี่…”

อิ่นซินไม่ค่อยรู้เรื่องบุหรี่เท่าใดนัก แต่เธอรู้ว่าหลังจากไปแล้วครึ่งชั่วโมง ต้องมีปัญหาบางอย่างแน่ เธอถามขึ้นมาทันทีว่า “เมื่อคืนคุณไปไหนมา?”

“ไปซื้อบุหรี่ไง”

ฉินเฟิงเอามือไพล่หลัง พูดอย่างตรงไปตรงมา

เมื่อวานเขาไปซื้อบุหรี่จริงๆ การจัดการขอทานเหล่านั้น มันเป็นเรื่องบังเอิญ

“ซื้อบุหรี่ ทำไมคุณถึงไปตั้งครึ่งชั่วโมง?”

อิ่นซินถามคำถามชี้นำเพื่อตัดสิน

ร้านบุหรี่อยู่ไม่ไกล ทำไมต้องไปตั้งครึ่งชั่วโมง

มันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้

“บุหรี่แบบนี้ไม่มีขายแถวนี้ ผมนั่งรถประจำทางไปซื้อบนถนนอีกเส้นหนึ่ง ก็เลยเสียเวลาไปหน่อย เรื่องนี้คุณลองไปถามดูก็ได้”

บุหรี่แบบนี้ ต้องไปซื้อไกลๆ จริงๆ

“สูบไปห้ามวน”

อิ่นซินเปิดกล่องบุหรี่และพบว่าบุหรี่หายไปห้ามวน ถ้าอย่างนั้นคำอธิบายของฉินเฟิงก็ถูกต้อง ไปซื้อบุหรี่ไกลไปหน่อย ส่วนเรื่องเวลามันน่าจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น

“ไม่มีอะไรแล้ว”

หลังจากปล่อยให้ฉินเฟิงไป อิ่นซินก็เคาะหัวตัวเอง “คิดเหลวไหลอะไรทั้งวันทั้งคืนนะ? ให้ตายสิ สงสัยเขาอยู่ทั้งวันทั้งคืน”

อิ่นซินรู้สึกว่าตัวเองมีอาการทางจิตบางอย่าง เธอรู้สึกหลายครั้งว่าฉินเฟิงเป็นคนทำ

แต่ว่าไม่มีหลักฐาน

นอกจากนี้ก็เป็นไปไม่ได้ที่ฉินเฟิงจะเป็นคนทำ

ดังนั้นต้องป่วยแน่ๆ หรือไม่ก็ต้องการการปกป้องมากเกินไป

เมื่อฉินเฟิงเดินออกจากประตูไป เขาก็ถอนหายใจ “ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ภรรยาสุดที่รัก รออีกหน่อย แล้วผมจะบอกคุณว่า สามีของคุณเป็นวีรบุรุษผู้เก่งกล้า”

อย่างน้อย เขาต้องจัดการเรื่องเมื่อเจ็ดปีก่อนให้ได้ก่อน