เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 29

บทที่ 29 คุณชายเฉินถึงกับงง

บนถนน มีลัมโบร์กีนีขับเคลื่อนอยู่ คนที่ขับรถคันนั้นคือชายหนุ่มสวมแว่นดำ ขับไปด้วยแล้วพูดกับหญิงสาวที่สวมชุดเซ็กซี่ไปด้วยว่า “ลัมโบร์กีนีของฉัน ราคาฐานอยู่ที่เจ็ดล้าน แล้วฉันก็ได้แก้ไขปรับแต่ง จากเครื่องยนต์ธรรมดามาเป็นเครื่องยนต์สำหรับแข่งรถ จนตอนนี้สามารถใช้แข่งรถได้เลย ”

“คุณชายเฉินเก่งจังเลยค่ะ”

สาวที่อยู่ข้างๆดวงตาเปล่งประกาย เธออยากที่จะเข้ามาในอ้อมกอดของคุณชายฉินเหลือเกิน

เฉินป๋อรู้สึกสนุกสนาน นี่เป็นผู้หญิงที่เขาไปจีบมา ตั้งใจเธอมานั่งรถเล่นละอวดรถที่ไปแต่งมา แล้วพูดต่อว่า “ความเร็วนี้โดยทั่วไปแล้ว ไม่มีใครสามารถขับแซงได้ เธอก็นั่งได้ตามสบาย......”

พูดจบ เงารถอีกคันก็ขับแซงเขาไปอย่างรวดเร็ว

“อะไรกันเนี่ย? ”

เฉินป๋อ เขาขยี้ตาแล้วมองไปข้างหน้า “ปอร์เช่ 87Y รุ่นนี้ป็นรุ่นเก่าเมื่อเจ็ดแปดปีก่อนไม่ใช่เหรอ? ”

“คุณชายเฉิน เหมือนไม่ได้เยี่ยมยอดเหมือนที่คุณพูดไว้เลยนะคะ ปอร์เช่คันนั้นขับแซงคุณไปแล้ว คุณชายหรอกฉันใช่ไหมคะ ฉันไม่ได้หรอกง่ายขนาดนั้นนะคะ”

หญิงสาวที่นั่งเบาะข้างคนขับเบ้ปากแล้วพูด

ทันใดนั้นก็ทำให้เฉินป๋อถึงกับหัวร้อน

สำหรับพวกคนรวยอย่างพวกเขาแล้ว ให้หญิงที่ตัวเองจีบมาดูถูก มันคือการดูถูกที่ร้ายแรงที่สุด

“เธอดูไว้เลย ฉันจะขับแซงเขาได้ในพริบตา ก็แค่ปอร์เช่ธรรมดา แถมยังเป็นปอร์เช่รุ่นเก่าอีก ควรหมดไปตั้งนานละ จริงๆเลย ดูไว้นะ ”

เฉินป๋อเหยียบสุดคันเร่ง และกำลังจะแซงรถปอร์เช่ของฉินเฟิง

แต่พอถึงโค้ง พวกเขาก็มองไม่เห็นปอร์เช่คันนั้นอีกเลย

“คุณชายเฉิน คุณหรอกฉัน”

หญิงสาวที่นั่งเบาะข้างคนขับพูดประชดเฉินป๋อ

“เชี่ย อะไรวะเนี่ย รถปอร์เช่จากไหนวะเนี่ย แถมยังเป็นรถตกรุ่นอีก”

เฉินป๋อถึงกับเกาหัว ทั้งงงและประหลาดใจ เพิ่งจะคุยโม้ออกไปมันเหมือนเป็นการตบหน้าเขาเลย ปอร์เช่จากไหนวะทำไมเก่งอย่างนี้

แล้วฉินป๋อก็หยิบมือถือมากดโทรออก “สวัสดีครับ ปอร์เช่ 87Y ใช้เป็นรถแข่งได้ไหมครับ”

“อะไรนะ หยุดผลิตไปแล้ว? ”

เฉินป๋อถึงกับงง ก็แค่รถปอร์เช่รุ่นเก่าเจ็ดแปดปี เขาแพ้เหรอ

……

ตอนนี้ที่หน้าภัตตาคาร ฉินเฟิงและอิ่นซินได้มาถึงแล้ว

“ฉันรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยค่ะ ”

พอลงจากรถอิ่นซินรู้สึกทรงตัวไม่ค่อยอยู่ เกาะฉินเฟิงไว้ แล้วรีบพูดว่า “ครั้งหน้าคุณบอกฉันก่อนสักนิด ถ้าไม่รู้มาก่อนนึกว่าคุณกำลังบินอยู่ ”

ฉินเฟิงอยากจะบอกว่า ที่จริงผมพูดไปแล้วนะ

“เดี๋ยวก่อน เรื่องนี้เอาไว้ก่อน ฉันจับเวลาก่อน ”

ทันใดนั้น อิ่นซินเหมือนคิดอะไรออก เธอรีบเอามือถือขึ้นมา แล้วจับเวลา

“นี่คือ? ”

ฉินเฟิงถาม

“นี่นะเหรอ มันคือสิ่งที่อิ่นเสี้ยงสวี่ชอบทำ ใช้มาเย้ยฉันโดยเฉพาะ เมื่อก่อนเสี้ยงสวี่ทำกับฉันไว้มาก คิดไม่ถึงเลยว่าเวรกรรมจะมีจริง วันนี้ถึงตาเธอละอิ่นเสี้ยงสวี่”

เป็นความสุขที่อิ่นซินได้มันมายาก

โดยปกติแล้วจะโดนอิ่นเสี้ยงสวี่แกล้ง กลั่นแกล้งอิ่นซินในทุกๆที่ คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะกลับกัน

“อืม”

อิ่นซินพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปกับฉินเฟิง

หลังจากที่เข้าไปแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่เป็นภัตตาคารสุดหรู ทางเข้าประตูมีผู้หญิงสวมชุดกี่เพ้าต้อนรับยืนเรียงเป็นแถวโค้งคำนับทันทีที่เข้ามา และเมื่อเดินเข้ามาก็มีชาวฝรั่งเศสจำนวนหนึ่งและมีเปียโนขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง

เสียงเปียโนไพเราะเต็มร้านอาหาร

การตกแต่งที่เน้นความโรแมนติกเป็นหลัก ให้บรรยากาศแบบตะวันตกทั้งร้าน

อิ่นเสี้ยงสวี่กับหลี่ห้าวนั่งริมหน้าต่าง ฉินเฟิงกับอิ่นซินก็เดินเข้าไป พอเดินเข้าไปก็มีพนักงานหญิงชาวฝรั่งเศสสูง175เดินเข้ามา ผมบลอนด์ตาสีฟ้าและหุ่นดี เห็นได้ชัดว่าได้คัดเลือกแล้ว

“ที่นี่ กินข้าวมื้อหนึ่งต้องใช้เงินหนึ่งหมื่นกว่า ฉันหน่ะหนึ่งเดือนต้องออกกินหนึ่งครั้ง แต่ครั้งล่าสุดที่เธอกินแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหนแล้วเหมือนกัน”

อิ่นเสี้ยงสวี่ยิ้มอย่างภูมิใจเล็กน้อย

อิ่นซินไม่สามารถตอบโต้ได้ เพราะความจริงเป็นเช่นนี้ พวกเธอทั้งสองเป็นหลานสาวของคุณท่านอิ่น แต่เพราะอิ่นเสี้ยงสวี่มีน้องที่เป็นผู้ชาย การปฏิบัติต่อของอิ่นเสี้ยงสวี่กับอิ่นซินจึงแตกต่างกันอย่างกับฟ้ากับเหว

ในตระกูล อิ่นเสี้ยงสวี่จะได้รับเงินค่าขนมห้าหมื่นต่อเดือน แต่สําหรับอิ่นซินไม่ได้แม้แต่บาทเดียว เงินแต่ละบาทที่ได้มาเธอล้วนต้องพึ่งตัวเองทั้งนั้น

“คุณผู้ชาย ไม่ทราบว่าพวกท่านจะรับเป็นอะไรดีคะ? ”

พนักงานพูดภาษาฝรั่งเศส ไม่มีภาษาจีนสักคำ

“เอาเป็นชีสหนึ่ง แล้วก็.....”

หลี่ห้าวยิ้ม พูดกับพนักงานอยู่ไม่กี่คำ หลังจากสั่งอาหารเสร็จก็พูดกับอิ่นซินว่า “ไม่รู้ว่าพวกคุณจะกินอะไร ภาษาฝรั่งเศสของผมก็ไม่ค่อยดี ก็เลยไม่ได้สั่งให้พวกคุณหน่ะครับ ”

ใบหน้าของอิ่นซินดูเกร็งๆ เพราะเธอไม่รู้ภาษาฝรั่งเศสเลย สักนิดก็ไม่ได้

ชัดเจนว่าเขาอยากจะแกล้งพวกเธอ

ในตอนนี้ ฉินเฟิงก็มองไปที่หลี่ห้าวแล้วพูดว่า “นี่ไม่ใช่ภาษาไม่ค่อยดี แต่มันแย่มากๆเลยต่างหาก มีห้าคำคุณก็ผิดไปแล้วสามคำ ระดับภาษาของคุณ ยังจะกล้าสั่งอาหาร คุณกำลังทำให้พนักงานลำบากใจอย่างนั้นเหรอ? ”