เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 83

“ถูกแขวนแล้ว”

อิ่นซินขมวดคิ้ว หลังจากการลงคะแนนเมื่อครู่นี้ เธอยืนยันได้ว่ามีผู้ถือหุ้นเข้าร่วมสิบหกคน แต่ไม่มีใครสนับสนุนเธอ ทุกคนล้วนมองไปที่อิ่นป่าย

ส่วนอิ่นป่ายนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้ แหงนหน้ามองฟ้า ราวกับไม่สนใจอะไรเลย

“ท่านประธาน ดูเหมือนว่าประธานอย่างคุณจะไม่มีความน่าเชื่อถือเลยนะ ทุกคนไม่มีใครเชื่อถือคุณ ถ้าอย่างนั้น ลองเปลี่ยนสักหน่อย เปลี่ยนให้น้องชายของผมขึ้นมาเป็นดูไหม?”

อิ่นเสี้ยงสวี่พูดอยู่ข้างๆ

“ไม่ได้ คุณปู่พูดแล้ว ว่าจะให้อิ่นซินดำรงตำแหน่งประธาน”

อิ่นป่ายโบกมือ แสร้งทำเป็นปฏิเสธ

“อิ่นซินไม่มีความสามารถและสติปัญญาเพียงพอ จะเอามาเปรียบเทียบกับอิ่นป่ายได้ยังไง คุณจบปริญญาโทเศรษฐศาสตร์นะ”

“อันที่จริง ตอนที่อิ่นป่ายดำรงตำแหน่งเป็นประธานรักษาการ ฉันรู้สึกว่าดีมาก เขาจัดการได้ดีในทุกๆ ด้าน ยิ่งกว่านั้นอิ่นป่ายเป็นคนถ่อมตน ตอนนี้เขาก็ยังปฏิเสธอยู่”

“ความสามารถของอิ่นซินไม่ได้แย่ แต่เมื่อเทียบกับอิ่นป่ายแล้ว ยังแย่กว่ามาก”

ผู้คนเริ่มพูดคุยกันเอง แต่ในคำพูดของพวกเขา ล้วนเป็นการดูถูกอิ่นซิน ยกย่องอิ่นป่าย

“พวกคุณ...”

เมื่ออิ่นซินเห็นคนที่ต่อหน้าทำอย่างลับหลังทำอย่างเหล่านี้ก็โกรธจัดทันที หลายคนในนั้นเธอเป็นคนเลื่อนตำแหน่งให้ โดยเฉพาะหวงฉีเฟิงซึ่งเป็นคนนอกที่ได้นั่งในตำแหน่งสูงของบริษัทซานหยวนกรุ๊ป ก็มาจากการเลื่อนตำแหน่งให้ของเธอเอง

แต่คิดไม่ถึงว่าจะมาทรยศเธอในตอนนี้

“เลิกประชุม”

ในที่สุดก็ไม่มีทางเลือก อิ่นซินต้องเลิกประชุม

คนกลุ่มหนึ่งเดินออกไปอย่างผ่อนคลาย ส่วนอิ่นเสี้ยงสวี่ก็เข้ามาหาอิ่นซิน พลางยิ้มเยาะ “น้องสาว ตำแหน่งประธานเป็นยังไงบ้าง? สบายดีไหม?”

“สบาย”

แทนที่อิ่นซินจะโกรธ ตรงกันข้ามกลับเยาะเย้ย

“ฮึ!”

อิ่นเสี้ยงสวี่เห็นท่าทางของอิ่นซินก็รู้สึกโมโห พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “ถึงแม้เธอจะสั่งคนเหล่านั้นไม่ได้ แต่เธอก็ยังมีบริษัทเล็กๆ เป็นของตัวเอง เธอสามารถขอให้บริษัทเล็กๆ นั้นออกหน้าได้ ฮ่าฮ่า”

หัวเราะได้สองครั้ง แล้วอิ่นเสี้ยงสวี่ก็ออกไป

“คุณยังมีบริษัทอื่นอีกเหรอ?”

ฉินเฟิงที่ยืนอยู่ข้างหลังถามด้วยความสงสัย

“ใช่ แต่มันเรียกว่าบริษัทไม่ได้ มันเป็นแค่โกดังหนึ่ง ภายในมีพนักงานคลังสินค้าหลายคน ตอนแรกจดทะเบียนเป็นบริษัทเพื่อหมุนเวียนสินค้า”

อิ่นซินลูบหน้าผาก “ช่างมันเถอะ ฉันจะพาคุณไปดู”

สิบนาทีต่อมา

อิ่นซินและฉินเฟิงมาถึงบริษัทแห่งนั้น ฉินเฟิงมองไปรอบๆ มันคือคลังสินค้าที่ค่อนข้างใหญ่ ภายในอาคารมีสภาพค่อนข้างทรุดโทรม เมื่อเดินเข้าไป ก็เห็นชายชราสองคนกำลังยืนอาบแดดอยู่ที่ประตู

“เถ้าแก่”

ชายชราทั้งสองเรียกอิ่นซิน

“ลุงหลี่ ลุงจาง”

อิ่นซินทักทายชายชราสองคน แล้วกระซิบกับฉินเฟิงว่า “ชายชราสองคนนี้เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของบริษัทเรา คุณอย่ามองว่าแก่ หากมีใครกล้าบุกเข้ามา ก็ต้องนอนกับพื้นสักครั้ง แต่ไม่เคยมีใครกล้า ที่ประตูมีกล้องวงจรปิดอยู่”

“...”

ฉินเฟิงมองไปที่อิ่นซินด้วยสายตาแปลกๆ

บางทีเธออาจไม่รู้ว่าในหัวใจของตนเอง น้ำหนักของฉินเฟิงเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

“เรื่องวิศวกร ให้ผมช่วยคุณแล้วกัน”

หลังจากฉินเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดต่อว่า “ผมเคยมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เรียนจบปริญญาเอกจากคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยหยุนเจียง ผมสามารถเรียกเขามาดูแลเรื่องนี้ได้”

“ตกลง งั้นคุณก็ลองดู”

อิ่นซินไม่เหมือนกับคนอื่นๆ เธอไม่สงสัยในตัวฉินเฟิง แม้ว่าเธอจะไม่เชื่อว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวเล็กๆ อย่างฉินเฟิงจะรู้จักเพื่อนที่เรียนจบปริญญาเอกได้อย่างไรก็ตาม

อีกอย่างมหาวิทยาลัยหยุนเจียงยังเป็นมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในวิชาชีพการก่อสร้างของประเทศอีกด้วย คนที่เรียนจบปริญญาเอกจากที่นั่นต้องไม่ธรรมดา

แต่เธอก็ยังให้กำลังใจฉินเฟิง

หลังจากนั้นเธอก็เริ่มยุ่งเรื่องอาคารหลังนี้ แม้ว่าเธอจะได้เป็นประธานแล้ว แต่เธอก็ถูกแขวนโดยอิ่นป่ายและคนอื่นๆ ไม่สามารถแสดงศักยภาพในบริษัทซานหยวนกรุ๊ปได้เลย ไม่มีใครเชื่อเธอ

ตรงกันข้ามกับที่อาคารร้างสร้างไม่เสร็จหลังนี้ บริษัทซานหยวนกรุ๊ปไม่เห็นความสำคัญของคนที่นี่มากนัก อิ่นซิน เป็นคนดี ดังนั้นจึงมีกำลังคนกว่ายี่สิบคนที่นี่ โดยพื้นฐานแล้วเชื่อฟังอิ่นซิน

ถือว่าเป็นคนที่ไว้ใจได้

“ที่รัก จากนี้ไปฉันจะเริ่มต้นใหม่ด้วยมือเปล่าอีกครั้ง แม้ว่ามันจะยากมาก แต่ฉันจะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ ตอนนั้นฉันสามารถสร้างบริษัทซานหยวนกรุ๊ปได้ด้วยตัวเอง ครั้งนี้ฉันก็จะสร้างบริษัทซานหยวนกรุ๊ปอีกแห่งขึ้นมาได้เช่นกัน”

อิ่นซินเอนตัวพิงฉินเฟิง แล้วพูดอย่างมั่นใจ

“อืม”

แม้ว่าภายนอกฉินเฟิงจะตอบตกลง แต่ในใจเขารู้ดีว่ามันยากแค่ไหน มันแตกต่างจากเมื่อเจ็ดปีก่อน ที่นี่ไม่มีกำลังคน ไม่มีทักษะ ไม่มีเงินทุน

มันไม่ง่ายเลยที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งด้วยมือเปล่า

แต่ฉินเฟิงก็ยิ้มอยู่ในใจ เขายังรู้จักด๊อกเตอร์คนหนึ่งในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยหยุนเจียง ซึ่งเป็นคู่หูตัวน้อยที่เคยขอทานร่วมกับเขาในตอนที่เขายังเป็นขอทาน

ทั้งสองคน...ต่างก็เป็นคนพเนจรสุดขอบฟ้า