ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 105

"ขอรับ ข้าน้อยแน่ใจว่าต้องมีคนมารื้อหนังสือบนโต๊ะอย่างแน่นอนขอรับ" ทหารพยักหน้าซ้ำๆ

หยุนชางคร่ำครวญอยู่ครู่หนึ่งจึงกล่าวว่า "เมื่อสักครู่นี้เจ้าอยู่ที่นี่ตลอด นอกจากคนที่มาดับไฟแล้ว เจ้าพบใครที่น่าสงสัยหรือไม่?"

ถ้าหยุนชางเดาไม่ผิด คนที่ปล่อยเพลิงเมื่อสักครู่นี้ คงอยู่แถวๆกระโจมตลอด เมื่อกระโจมลุกเป็นไฟ ผู้ติดตามวิ่งหนีออกมา เขาก็ฉวยโอกาสเข้าไปข้างใน และหาของบางอย่างบนโต๊ะ และถือโอกาสที่ทุกคนกำลังวุ่นวายกับการดับไฟ แอบแฝงตัวเข้าไปในกลุ่มคน"

"เมื่อสักครู่มีคนกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาช่วยดับไฟ ข้าน้อยมิได้ใส่ใจว่ามีใครน่าสงสัยบ้างขอรับ องค์หญิงขอรับ ให้ข้าน้อยกักตัวทุกคนที่อยู่รอบๆนี้ไว้หรือไม่ขอรับ?" ผู้ติดตามถามอย่างเร่งรีบ

หยุนชางส่ายหน้าและเดินออกไป คนที่มาช่วยดับเพลิงก็ยกน้ำเข้าออก คนคนนั้นคงหนีไปขณะที่สถานการณ์กำลังวุ่นวาย หากเราสืบค้นขึ้นมาก็เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร

ทันทีที่เดินออกจากกระโจมมา ก็เห็นมีแสงไฟลอยขึ้นมาในระยะไกลๆ เสียงดัง"ปัง" ระเบิดกลางอากาศ หยุนชางตกใจอย่างมาก ทิศนั้นคือกระโจมแม่ทัพที่ตนอาศัยอยู่ หยุนชางมองไปรอบ ๆพบว่าหัวจิ้งหายตัวไปแล้ว

แย่แล้ว ดูเหมือนว่าตนจะหลงกลอุบายล่อเสือออกจากถ้ำ

"องค์หญิงหัวจิ้งไปไหนแล้ว?" หยุนชางถามอย่างร้อนรน

ทหารนายหนึ่งยืนตรงและพูดว่า "เรียนคุณชายขอรับ เมื่อสักครู่องค์หญิงหัวจิ้งกลับไปที่กระโจมแล้วขอรับ"

กลับไปที่กระโจม?

"พาข้าไปที่กระโจมขององค์หญิง"

ทหารนำหยุนชางไปที่กระโจม หยุนชางยืนอยู่ที่ประตูและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงตะโกนถามว่า " องค์หญิงขอรับ องค์หญิงอยู่ที่นี่หรือไม่ขอรับ?"

เสียงของหัวจิ้งดังออกมาจากด้านในกระโจม " เจ้าคะ คุณชายเซียวหรือ? ไม่ทราบว่าคุณชายเซียวมาพบข้ามีเรื่องอันใดหรือ? เชิญเข้ามาเถิด.."

"ไม่ดีกว่าขอรับ เมื่อสักครู่กระหม่อมออกมาจากกระโจมและไม่พบองค์หญิง จึงคิดว่ามีเหตุบางอย่างเกิดขึ้นกับองค์หญิงขอรับ วันนี้ที่ค่ายไม่สงบ ในเมื่อองค์หญิงกลับมาที่กระโจมแล้ว ก็อย่าออกไปไหนเลยขอรับ กระหม่อมจะไปตามคนคอยคุ้มกันองค์หญิงขอรับ" ขณะที่พูดนางก็หันหน้าไปบอกกับทหารที่อยู่ข้างหลังตนว่า "ไปตามทหารมาสามสิบนาย และล้อมค่ายขององค์หญิงเอาไว้ ถ้าหากเกิดเรื่องอันใดขึ้นมา องค์หญิงเป็นอะไรไป ก็อย่าโทษที่ท่านอ๋องใจร้ายแล้วกัน"

ทหารนายนั้นตอบรับซ้ำๆ

หยุนชางจึงหันหลังกลับไป เมื่อกลับไปถึงกระโจม พบว่ามีคนเข้ามาในกระโจมแม่ทัพแล้ว แน่นอนว่าคงพบว่าในกระโจมแม่ทัพนั้นไม่มีคนอยู่ พลุไฟเมื่อสักครู่นี้คงเป็นสัญญาณไฟ หากว่าเวลานี้จิ้งอ๋องอยู่ในค่ายของศัตรู คงอันตรายอย่างมาก แต่ว่าจิ้งอ๋องเคยบอกว่า มีไส้ศึกอยู่ในค่ายหนิง และตนเองก็ไม่รู้ว่าใครเป็นไส้ศึก หากว่าตนไปช่วยเขา แล้วถูกไส้ศึกรู้เข้า แค่ส่งสัญญาณศัตรูก็ได้รับข่าวแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นสถานการณ์จะแย่มาก... .

"คุณชาย" เฉี่ยนเมิ่งเห็นหยุนชางถือหนังสือไว้และเหม่อลอย จึงเอ่ยปากเรียกนางอย่างห้ามไม่ได้

หยุนชางเงยหน้าแล้วพบเฉี่ยนเมิ่ง มีแสงสว่างวาบขึ้นในดวงตาของนาง นางจึงรีบบอกกับเฉี่ยนเมิ่งว่า " เจ้ารออยู่ในค่าย ข้ามีเรื่องต้องออกไปข้างนอก"

เฉี่ยนเมิ่งตกตะลึง พยักหน้า และเห็นหยุนชางรีบออกจากกระโจมไป

"คุณชายเซียวกำลังจะไปไหนขอรับ?" ลั่วติงเห็นหยุนชางออกมากและเดินอย่างรวดเร็ว เขาจึงตามไปถามนาง

"ตอนนี้มีแม่ทัพคนไหนอยู่ที่ค่ายบ้าง?" หยุนชางไม่ได้ตอบคำถามเขาแต่กลับถามกลับไป

ลั่วติงตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า "แม่ทัพจางยังอยู่ขอรับ"

หยุนชางไปหาม้ามา และพูดกับลั่วติงว่า "ไปรายงานแม่ทัพจาง ให้เขาออกคำสั่งว่า คืนนี้ห้ามทุกคนออกจากค่าย ผู้ฝ่าฝืนประหารชีวิตทันที" พูดจบนางก็พลิกตัวขึ้นหลังม้า แล้วเสียงแส้ม้าก็ดังขึ้น "ไป" เสียงตะโกนเบาๆ ม้านั้นก็วิ่งไปทางประตูใหญ่ของค่าย

หยุนชางพูดจบ ก็เปิดประตูและออกไปก่อน หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็รวมตัวกันที่นอกเมือง และขี่ม้าตรงไปที่แม่น้ำด้านล่างภูเขา แม่น้ำแข็งตัวกลายเป็นน้ำแข็ง ถนนเลียบแม่น้ำปูด้วยหิน ตอนกลางคืนน้ำค้างแข็งค่อนข้างเยอะม้าลื่นไถลไม่หยุด หยุนชางขมวดคิ้ว "ถนนลื่นเกินไป เราทิ้งม้าแล้วเดินทางเท้าเถิด" พูดเสร็จนางก็กระโดดลงจากหลังม้าก่อน เดินไปตามแม่น้ำประมาณสองชั่วโมงกว่า แต่ก็ยังไม่ถึงสักที เพียงแต่ได้ยินเสียงดังมาจากข้างหน้า หยุนชางทำมือส่งสัญญาณให้หยุด " มีคนมา หาที่ซ่อนตัวก่อน"

โชคดีที่ต้นไม้ริมแม่น้ำค่อนข้างเยอะ ไม่ยากที่จะซ่อนคนมากกว่า 30 คน หยุนชางซ่อนตัวอยู่ทุ่งหญ้า ฟังเสียงฝีเท้าค่อยๆ ใกล้เข้ามา " เพิ่งได้รับสัญญาณขอรับ คนของแคว้นหนิงหนีจากทางนี้ขอรับ เราหาที่ซ่อนดีๆไว้ซุ่มโจมตี ต้องฆ่าพวกเขาให้หมดโดยไม่ทิ้งซาก" เสียงนั้นทุ่มหยาบ มีสำเนียงแคว้นแย่หลางเล็กน้อย

หยุนชางอ้าปาก มีเสียงนกกาเหว่าดังขึ้น เป็นเสียงยาวสามครั้งเสียงสั้นสามครั้ง

"นี่มันฤดูไหนแล้ว ทำไมยังมีเสียงนกร้องอีก?" เสียงที่พูดเมื่อสักครู่นี้พึมพำ แล้วพูดอีกว่า "เร็วเข้า เราวางคนไว้ระหว่างทางหมดแล้ว เหลือเพียงแค่..." ยังพูดไม่ทันจบ หัวของก็ร่วงลงพื้น

ทันใดนั้นบรรยากาศก็เงียบลง และหลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงกรี๊ดดังขึ้น "อ๊า...ตาย....." แล้วเสียงนั้นก็ขาดหายไป หยุนชางรีบกระโจนออกไป มือถือดาบที่เพิ่งได้รับจากหนิงเชียนไว้ แล้วพุ่งไปที่เงาร่างที่ดำมืด เสียงสิ่งของร่วงลงกับพื้นดังขึ้นรอบๆตัว ผ่านไปครู่หนึ่งเสียงนั้นก็หายไป

"นายหญิงเจ้าคะ มีทั้งหมดยี่สิบสี่คน จัดการเรียบร้อยหมดแล้วเจ้าค่ะ" เสียงของหนิงเชียนดังขึ้น

หยุนชางพยักหน้า "หากเป็นอย่างที่บุคคลเมื่อกี้นี้ว่าจริง มีการซุ่มโจมตีตลอดทางนี้ไม่น้อยเชียวนะ พวกเราต้องระวังให้ดี"

ทุกคนเบาฝีเท้าลงและเดินทางไปข้างหน้า แต่ว่าผ่านไปครึ่งชั่วโมง พวกนางก็ได้ยินเสียงต่อสู้ดังมา หยุนชางหรี่ตาลง เสียงการต่อสู้ หมายความว่าคนของจิ้งอ๋องคงจะอยู่ข้างหน้านี้แล้วล่ะ

หยุนชางรีบกล่าวว่า "จิ้งอ๋องอยู่ข้างหน้า รีบไปช่วยเร็ว"

หลังจากได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็เร่งฝีเท้า เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่หยุนชางกลับหยุดลง แล้วได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา "ท่านอ๋อง ท่านไปก่อน กระหม่อมจะจัดการข้างหลังเองขอรับ"

หยุนชางฟังออก นี่คือเสียงของแม่ทัพใต้บังคับบัญชาของจิ้งอ๋องที่มีนามสกุลว่าจ้าว ได้ยินคำว่าท่านอ๋องที่เขาเรียกเมื่อสักครู่นี้ จิ้งอ๋องคงจะอยู่ด้านหน้านี้ หยุนชางกวักมือและทุกคนก็รีบกระโจนออกไป